Via de la Plata 2-7, tot slot

Maandag 22 april, 19 km, totaal 366 km.
We konden pas om 8 uur ontbijten, dus deden rustig aan.
We bekeken de krant, waar we qua nieuws niet veel van begrijpen, maar ook met ongelooflijk veel foto's van de Semana Santa in Zamora en dat was natuurlijk heel leuk om te zien. We kregen het gebruikelijke Spaanse ontbijt van de norse bareigenares en
liepen uiteindelijk om 5 over half 9 het dorp uit langs zo'n grote zwarte metalen sherrystier en weer het landbouwgebied van gisteren in: redelijk gevarieerd met zo hier en daar een bosje en met van die oude bewateringskanalen langs de akkers.
De kleuren van het bos in de verte waren erg mooi, lichtgrijsgroen van de wilgen en helder lichtgroen van de populieren, die zulke lichte stammen hadden dat het uit de verte eerst berken leken. We liepen een stukje door dit lentebos en daar waren natuurlijk ook onmiddellijk weer allerlei vogels te horen, waarbij de nachtegaal toch iedere keer weer de hoofdrol opeist. Iets verderop moesten we de breed uitwaaierende rivier de Esla oversteken via een oude spoorbrug. Dit mooie stuk van de route wordt in ons (Duitstalige) boekje zelfs 'wildromantisch' genoemd! Het bleek dat ze van de oude spoorlijn een wandel- en fietspad hadden gemaakt, dat waarschijnlijk helemaal doorliep naar Benavente. Maar we besloten ons toch maar aan de officiële route te houden, want die liep nog een stuk verder langs de rivier. Dat stuk was inderdaad mooi, leidde even later via wat akkers naar een dorp, maar vanaf daar was het nog 3 km langs een asfaltweg Benavente in, dus toen hadden we wel even spijt.
Benavente is het stadje waaruit woensdag onze snelle bus naar Madrid vertrekt, dus eigenlijk hoeven we nu niet verder meer. Maar .... om hier nu twee dagen te blijven leek ons toch iets te veel van het goede. En dus hebben we bedacht dat we vandaag doorlopen naar de volgende overnachtigingsplaats, daar slapen en dan morgen terug lopen naar Benavente. Dan hebben we nog ruim een halve dag om daar rond te lopen en kunnen we de volgende ochtend vanaf daar naar de bushalte lopen.
We gaan nu dus alleen even naar de toeristeninformatie om te horen hoe het precies zit met het ophalen van de sleutel van de herberg morgen. Dat blijkt heel handig, want morgen is het een vrije dag in Spanje en is de toeristeninformatie dus alleen 's ochtends open. Goed dat te weten, maar verder geen probleem, want het is morgen toch maar 8 km terug, dus we zijn zeker op tijd.
We drinken lekkere koffie en chocolademelk met een flinke punt cake in een café en vervolgen dan onze route.
Die is om te beginnen niet leuk: we lopen meer dan 4 km langs de asfaltweg. En dat moeten we dus morgen ook weer terug! Was dit wel de goede keus? Dit stuk van de Via de la Plata heeft duidelijk meer asfaltstukken dan dat van vorig jaar merken we op. Eindelijk gaan we van de weg af een vrij open gebiedje met vooral steeneiken door.
Helaas wordt dit gebied door de Spanjaarden vooral beschouwd als makkelijke stortplaats voor afval. We komen van alles tegen; grote lappen Astrid, enorme hoeveelheden (kapotte) bierflessen en veel bouwpuin. Na nog eens 4 km komen we in Villabrazaro aan en lopen we recht tegen de bar aan, waar we de sleutel van de herberg zouden kunnen halen.
Maar .... de bar is dicht en staat zelfs te koop!
We besluiten door naar de herberg te lopen. Daar staat vast wel vermeld hoe we aan de sleutel kunnen komen. Maar bij de herberg is helemaal niets te zien en de deur is natuurlijk dicht.
We bellen het nummer dat in ons boekje staat en ik begrijp dat iemand de sleutel van de herberg zal komen brengen, maar dat dat nog even duurt. Dus lunchen we met een appelkoek en een halve banaan op een bankje in de zon en wachten geduldig . We denken wel vast na over hoe nu verder. Als er geen bar meer in dit dorp is hoe komen we dan aan eten? Onze meegebrachte voorraden zijn niet zo groot meer. Eten we vanavond chocola met walnoten en een sinaasappel toe en morgenochtend een mueslireep?
Niko googlet dat het dichtstbijzijnde restaurant op 4 km. afstand ligt.
Wat doen we dan? Niko wil echt niet meer lopen met zijn blaren. Als we toch echt willen eten, nemen we dan een taxi heen en terug naar dat wegrestaurant of gaan we dan toch maar meteen terug maar Benavente?
De mensen uit het huis naast de herberg komen aanlopen en vragen wat er is. Zij bellen voor ons nogmaals het telefoonnummer en wat blijkt: we moeten ons komen aanmelden en de sleutel ophalen in een andere bar, vlak bij de kerk. De buurvrouw biedt aan me erheen te brengen, zo vasthoudend dat ik eigenlijk niet k an weigeren. En dus stap ik even later met onze papieren in de auto en laat me naar de bar brengen, die inderdaad helemaal aan de andere kant van het dorp naast de kerk ligt. En: hier kunnen dus ook gewoon avondeten krijgen! Al onze problemen zijn in één klap opgelost.
De herberg is piepklein, heeft 3 4-persoonsslaapzaaltjes, een douche- toilet en in de hal een zit-eetkamertje met een tweezitsbank en een tafeltje met twee stoelen. Gelukkig zijn we maar met z'n tweeën, dus dan is dit helemaal prima. Het is er kil, maar er staat wel een elektrisch kacheltje, dat we aanzetten om de kilte te verdrijven.
Na het gebruikelijke programma van douchen en wassen vertrekken we tegen vijven naar de bar, waar Niko voor een groot glas bier gaat en ik voor een jus d'orange. Het zonnetje schijnt nog steeds, dus we gaan lekker op het terras zitten. Binnen wordt, net als gisteren, door de oude mannen van het dorp druk gekaart.
Om 6 uur gaan we binnen zitten, want het wordt een beetje frisjes en we hebben wel zin in eten. Daar wordt mijn vraag om nu iets te eten met verbazing ontvangen, maar een Plato Combinado of een broodje kan wel. Veel keus is er niet, het wordt friet, met vlees, gebakken ei en een beetje salade. Vooruit: dat moet dan maar voor een keer. De televisie staat natuurlijk aan, dat is volgens ons het eerste dat een bareigenaar 's ochtends doet, maar in tegenstelling tot wat we tot nu toe hebben meegemaakt hier geen voetbal en ook geen nieuws, maar een documentairekanaal met eerst een natuurserie, gevolgd door een documentaire over Reagan (zonder geluid). Dat is in ieder geval een stuk rustiger om naar te kijken!
Als we ons eten krijgen begint er een Spaanse quiz, die we samen met de café-eigenaar en de enige andere gast bekijken. Veel ontgaat ons, maar zo af en toe zitten we er vragen tussen, die zelfs wij snappen en kunnen beantwoorden. We kijken de hele quiz uit en lopen terug naar de herberg. Dat is voor Niko een eare marteling. De heenweg ging al niet best, maar nu is het echt strompelen.
We maken ons behoorlijk zorgen over die blaar onder zijn voet. Terug in de herberg halen we alle pleisters eraf en proberen we te bedenken wat nu het beste is. Het blijkt dat de blaar wel vocht verliest, dus dat is goed. En hij lijkt niet ontstoken, dus dat is nog belangrijker. Uiteindelijk maken we gebruik van de laatste druppels betadine uit de medicijnkast in de herberg en van het enige steriele verbandgaasje dat er in zit gecombineerd met een steriel verbandje uit onze eigen voorraad om de voet voor de nacht te verbinden.
Als het morgen nog zo is kunnen we altijd nog een taxi bellen en in Benavente naar de dokter gaan. We zitten nog even op de bank in onze miniatuurzitkamer verwarmd door een elektrisch kacheltje en gaan dan lekker slapen.

Dinsdag 23 april, 8 km, totaal: 374 km!
We slapen uit: wel tot kwart over 7. We nuttigen ons eigen meegebrachte ontbijtje: een halve sinaasappel, een hand walnoten, een stuk chocolade en een slok water. De mueslirepen houden we zelfs nog over!
Niko's voet voelt goed, dus we gaan gewoon lopen. Het is maar 8 km naar Benavente, dus dat moet lukken.
We sluiten de herberg af en gaan meteen allebei een andere kant op.
Ik ga eerst naar de bar om de sleutel in de brievenbus te doen en Niko gaat rechtstreeks op weg. Dat scheelt voor hem in ieder geval weer een paar honderd meter.
Het is vandaag helemaal bewolkt en koud, het wordt maar 11 graden! Maar het is droog en dat is al heel wat: het schijnt vannacht flink geregend te hebben.
Het eerste stuk kennen we nog van gisteren, maar zodra we de oude spoorlijn kruisen proberen we die uit en als blijkt dat dat te doen is voor Niko's voet besluiten we die verder te volgen.
Dat blijkt een prima keus te zijn: dwars door de natuur, geen auto's, wel bomen en vogels. We lopen door tot vlakbij Benavente, gaan er dan af richting de binnenstad en de toeristeninformatie. We zijn iets te vroeg, want ze gaan pas om half 11 open dus Niko gaat even op een bankje zitten op de Plaza Mayor en ik haal twee koffiebroodjes om het magere ontbijt aan te vullen.
Dan gaan we naar binnen, melden ons aan, krijgen de sleutel van de herberg en betalen daarvoor het enorme bedrag van 8 euro voor ons tweeën.
Ook krijgen we te horen welke apotheek vandaag open is (het is een officiële feestdag, dus vrijwel alles is dicht).
Dan op naar de herberg, die helemaal buiten de stad ligt, in het oude stationsgebouw en dus .... aan de route over de oude spoorlijn.
We richten ons in, maken kennis met Els uit Meppel, die op de fiets onderweg is vanaf Alicante naar Santiago en daarna ook nog naar Madrid doorfietst. We drinken koffie in een bar en lopen dan naar de dienstdoende apotheek, die een behoorlijk eindje weg ligt en doen wat inkopen voor het ontbijt van de volgende ochtend. We hebben trek en doen maar eens net als de Spanjaarden en eten warm tussen de middag. Daarna doen we een rondje stad en lopen terug naar de herberg om even uit te rusten. Er blijken nieuwe gasten uit Frankrijk (Claude) Oostenrijk (Hannes) en Italië (Mauricio) te zijn gearriveerd, dus het echte pelgrimsgevoel begint weer een beetje terug te komen!
Tegen zessen lopen we naar de parador: in de oude Middeleeuwse toren van de stad is een luxe hotel gehuisvest. Maar in de bar is iedereen welkom, dus dat wilden we wel eens ervaren! Kortom: we dronken een bier en een jus d'orange in een prachtige zaal met een schitterend uitzicht, namen er een schaal met olijven ed bij (helaas was hij wel van gisteren, dus de nacho's waren taai!)
Dan nog even zoeken naar een restaurantje waar op dit tijdstip al iets te eten is. Er zouden een aantal tapasrestaurantjes moeten zijn, maar we kunnen ze niet vinden. Dat blijft lastig hoor!
Uiteindelijk beland bij Lord Byron, vlak bij onze herberg en een salade besteld.
Ik ga aan de wijn en Niko aan de whisky.
Om half 9 waren we weer terug in de herberg, kon Niko eindelijk zijn voet laten rusten (want daar begon hij toch wel weer behoorlijk last van te krijgen) en kletsten we wat met Els en de Fransman, die héél blij was dat hij eindelijk weer eens Frans kon praten. Wij switchen tussen Nederlands en Frans om met beiden te kunnen communiceren.
Ondertussen heb ik app-contact met Valerie en Sonja, die beiden heel slecht weer hebben: regen en sneeuw!
Wat dat betreft is helemaal niet zo erg dat we nu moeten stoppen.