Verdiende rust na 400 km

Zondag 10 mei, 19,5 km
Dit zou de dag worden van de grootste beklimming en afdaling van onze hele tocht door Frankrijk. De dag begon slecht. We vertrokken al om 8 uur om de voorspelde warmte zoveel mogelijk voor te blijven.
Totdat we er na 20 minuten achter kwamen dat ik mijn stokken vergeten was! Niko stond erop terug te lopen om mijn knie te sparen terwijl ik achter bleef bij de rugzakken. Daarmee was onze tijdwinst wel verdwenen. Toch liep het nog heerlijk in de koele zondagmorgen en de omgeving was erg mooi. Gsuw zagen we de heuvelrug waar we overheen moesten liggen. De klim was pittig, maar gelukkig grotendeels door het bos en dus in de schaduw en dat hielp. Om kwart voor 1 kwamen we op de top aan in een uitgestorven dorp. Het restaurant was gesloten en dus aten we ons eigen brood maar op op het bankje voor de kerk. De route omlaag was natuurlijk de ultieme test voor mijn knie en ook die bleek mee te vallen. Hij duurde alleen wel lang voor ons gevoel. Toch waren we om kwart voor drie al op onze eindbestemming: Chatelus Le Marcheix. Daar bleek dat we een enorm huis tot onze beschikking hadden, met minstens 5 slaapkamers en een huiskamer compleet met piano, geluidsinstallatie, bibliotheek en video, die zo groot was als een danszaal. We aten soep en ravioli uit de voorraadkast in de keuken en een half appeltje toe. s' Avonds zetten we een cd op en lazen een (engelstalig) boek.

Maandag 11 mei, 30 km.
We stonden vroeg op , want het zou een lange en warme dag worden en ontbeten met een sapje, thee en koffie en beschuitjes uit de nood voorraad. Niko bleek een forse blaar aan z'n kleine teen te hebben en nog één onder zijn voet, dus die moesten ook behandeld worden. Om 10 over half 8 vertrokken we en we gingen meteen stevig van start. Het was nog heerlijk koel en de weg was goed, dus dat lukte prima. Om 10 uur hadden we de eerste 10 kilometer er al op zitten. Het volgend stuk ging al iets moeizamer, een paar flinke klimmetjes en dito afdalingen maakten het lopen voor Niko steeds zwaarder. In het volgende dorp, na 20 km, aten we een broodje en twijfelde hij erg of het laatste stuk nog zou lukken. Maar we gingen toch en met regelmatig pauze houden redden we het naar St.Leonard de Noblat. In de pelgrimsopvang bij de kerk ontmoetten we twee Nederlandse fietsers. Gezamenlijk aten we een pizza op een terras, want het was een heerlijk warme avond.

Dinsdag 12 mei, 16 km.
Het was weer een heel warme dag, maar we wilden maar 16 km lopen, dus we deden rustig aan. Niko had het zwaar, maar morgen zou een rustdag zijn, dus hij wilde het toch proberen. Mooie route weer langs allemaal kleine dorpen naar Feytiat, een voorstadje van Limoges. Daar zou mijn tante Nanny ons komen ophalen voor een rustdag bij haar tweede huis in de Correze. Dat was al gepland en het komt nu helemaal mooi uit. We hebben inmiddels 20 dagen gelopen, zijn dus precies op de helft en hebben 415 km in de benen. Daar kunnen we heel tevreden over zijn. Maar of het vervolg ook nog gaat lukken? Het wordt spannend!