15 tm 19 oktober
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
20 Oktober 2015 | Frankrijk, La Réole
Het was erg koud toen we, later dan normaal, om kwart over negen Perigueux uitliepen. Dat werd dus voor het eerst handschoenen aan. Wel een uur liepen we langs drukke wegen de stad uit. Met die kou was het wel lekker om even stevig door te lopen en op die manier toch warm te worden. De route ging daarna over kleine weggetjes door diverse dorpen. We hielden even pauze in een oud laag gelegen dorpje waar we bezoek kregen van een poes, die graag mee wilde snoepen van onze pain aux raisins. Het volgende stuk van de etappe was pittig: stevig klimmen en dalen over mooie maar ongelijke bospaden. Daarna werd het gelukkig weer wat makkelijker.
Het laatste stuk ging nl. langs het water over een zo te zien pas aangelegd fietspad. Om kwart voor vier kwamen we aan bij onze eindbestemming Saint Astier, een mooi aan de rivier gelegen oud stadje met een enorme kerk. We dronken eerst wat bij een cafeetje en gingen daarna op zoek naar het door ons gereserveerde adres. Dat bleek bijna twee kilometer buiten de stad te liggen, dus dat viel even tegen. Met goede moed die laatste kilometers afgelegd, waarna we hartelijk ontvangen werden door onze gastvrouw Claudette. Ze bleek een jaar of 80 en was recent weduwe geworden. 's Avonds werden we vergast op een uitgebreid diner (inclusief een borreltje vooraf), zodat we heel tevreden weer naar boven gingen en snel gingen slapen.
Vrijdag 16 oktober, 28 km., totaal 176 km.
Na het ontbijt namen we afscheid van Claudette en gaven haar een klompje als aandenken. Het was ijskoud buiten, alles was berijpt, maar de lucht was helemaal blauw, dus het zou vast een mooie dag worden. We liepen eerst terug naar het stadje, kochten brood bij de bakker en zochten de route weer op. Omdat het vandaag een lange etappe zou zijn hoopten we een stuk af te kunnen snijden, maar dat mislukte. We zouden dus toch echt 28 km moeten lopen. In het begin ging dat min of meer vanzelf, de route was mooi en het weer werd steeds lekkerder.. Lastig was wel dat we twee keer naar het vervolg van de route moesten zoeken, dus dat kostte extra tijd. Naarmate de dag vorderde hadden we toch wel iets vaker behoefte aan een pauze. Maar nog steeds heel tevreden kwam en we om vijf uur in Mussidan aan. Daar was het even zoeken naar het adres van de pelgrimsopvang en toen we dat eenmaal gevonden hadden bleek hij dicht te zijn! Vanaf 15 oktober was hij gesloten. Maar: wij hadden wel gereserveerd. Uiteindelijk kwamen we terecht in het cultureel centrum, een groot oud gebouw, waar allerlei verenigingen gebruik van maken en waar bovenin slaapzaaltjes voor 4 personen waren, waarvan wij er een mochten gebruiken. In de kelder lagen de grote keuken en de eetzaal waar we gebruik van mochten maken als we dat wilden. Erg gezellig zag het er allemaal niet uit. Kortom: we besloten in een restaurantje wat te gaan eten. Bij onze zoektocht daarnaar bleek dat de hele plaats net zo vervallen was als ons onderkomen en dat de enige restaurants die we konden vinden twee kebabtenten en een afhaalpizzeria waren.
Het werd dus een kebabrestaurantje, waar ik gelukkig ook een salade kon krijgen. Daarna terug naar ons ongezellige onderkomen om in de eetzaal nog een kopje thee te drinken en ons verslagje in te typen voordat we gingen slapen.
Zaterdag 17 oktober, 30 km, totaal 206 km.
Na het ontbijt in de eetzaal even boodschappen doen en weer op weg. Er was markt en er ontstond een gesprekje met twee marktkoopmannen, die vonden dat we niet goed wijs waren, maar ons uiteindelijk wel een goede tocht toewensten. Het was waterkoud, onze handschoenen hadden we echt weer nodig. Maar al lopend werden we al snel warm. Het landschap was mooi en afwisselend, maar we liepen vandaag wel alsmaar over asfaltwegen. Het zou een lange etappe worden, 29 km, dus we baalden ontzettend toen we toch weer verkeerd liepen bij een onduidelijke afslag. We zaten niet echt te wachten op nog een kilometer erbij! Het was een pittige dag met flink wat klimmen en dalen, maar tot vlak voor het einde ging alles eigenlijk prima. Toen bleek Niko zijn eerste blaar te hebben: onder zijn voet. Het is afwachten hoeveel last hij daar de komende dagen van gaat krijgen. Met mij gaat alles nog steeds heel goed (afkloppen) al voel ik mijn knie wel aan het eind van de dag.
Het laatste stuk van de route ging door wijngaarden, we zaten in het gebied van de Bergerac. Onze gite van die avond heette zelfs Chateau Puy Servain, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. En dat viel dus tegen! Want hoewel de gite prima ingericht was was het gewoon onderdeel van een opslagplaats voor machines!
Alles bij elkaar lijkt het het tot nu toe heel goed met ons te gaan. We voelen ons geluksvogels als we bedenken dat we al 9 dagen zonder regen en grotendeels met echt mooi weer gelopen hebben. Morgen schijnt een mindere dag te worden, maar de verwachtingen voor de komende week zijn weer goed. En dan te bedenken dat het bij jullie vooral regenachtig is hebben we begrepen.
Zondag 18 oktober, 25 km, totaal 231 km.
Vanochtend regende het, dus dat betekende regenpakken aan en voor Niko: op dichte schoenen lopen. Maar eerst. moest de blaar onder zijn voet doorgeprikt en afgeplakt worden. We vertrokken dan ook pas om kwart voor 10.
De regen was niet hard en stopte ook van tijd tot tijd, maar het begon dan toch steeds weer overnieuw. Dat betekende dus: jas aan, jas uit, want het was niet koud en dan krijg je het met een regenjas aan al snel bloedheet, vooral als je moet klimmen. Het betekende ook dat de paden om sommige plaatsen, vooral door de wijngaarden behoorlijk modderig waren. De route was weer mooi, ook al ziet alles er anders uit als de lucht grijs is. We daalden af naar Sainte Foy la Grande, waar we Dordogne overstaken. We kwamen zo terecht in de Gironde, de streek waarin Bordeaux ligt. Ongelooflijk dat we nu al zo zuidelijk zijn! We moesten in de stad zijn om brood te kopen en trakteerden onszelf toen meteen maar op een lekker kopje koffie met een taartje erbij. Het was tenslotte zondag! Maar 's ochtends een beetje rustig aan doen als je 25 km wilt lopen betekent wel dat de rest van de dag tegenvalt en dat we uiteindelijk pas om kwart voor zes in Pellegrue aankwamen, waar we de gemeentelijke pelgrimsopvang gereserveerd hadden: boven de toeristen- informatie twee kamertjes met stapelbedden, tafels en stoelen, een douche en toilet en een minikeukentje. Meer heeft een pelgrim niet nodig! (nou ja, met Wi-Fi waren we wel heel blij geweest). We waren dit keer wel zo slim geweest om genoeg mee te nemen om ons eigen potje te kunnen koken, want het was weer zondag en alles was dus weer dicht.
Nog even over onze gezondheid: Niko's blaar lijkt het goed te doen en zijn kleine teen heeft een dag in dichte schoenen ook goed overleefd. Ik heb nog steeds geen blaren, maar krijg steeds wel steeds meer last van pijnlijke voeten, alsof ze te veel doorzakken. Daar maak ik me dus wel zorgen over. Ook mijn knie is 's avonds wel pijnlijk. We gaan de komende tijd dan ook wat kortere etappes inlassen als dat mogelijk is.
Maandag 19 oktober, 21km, totaal 252 km
Het weer was weer prima, eerst zonnig, later bedekt, maar niet koud en op het laatst weer zon.
We aten ons restje brood met de jam, die in de gite stond en dronken er onze eigen thee en koffie bij. Even een bezoekje aan de supermarkt en weer op weg. Mooie weggetjes tussen de wijngaarden door. We zagen wel een stuk of vijf doodgereden vuursalamanders. Verder kwamen we onderweg langs een oude abdij en enkele mooie dorpjes. Het was gelukkig niet zo ver, want ik krijg nu toch ook diverse drukplekken op mijn voeten, die zomaar blaren zouden kunnen worden. Ik plak ze af met tape. Hopelijk helpt dat. De blaar onder Niko's voet houdt zich goed en zijn teen ook nu hij weer op sandalen kan lopen. Rond vier uur kwamen we aan bij ons volgende overnachtingsadres: Les Peyrieres. De gite was tijdelijk verhuurd aan Spaanse bosarbeiders en dus sliepen wij bij de mensen in huis. We werden heel hartelijk ontvangen en mochten aan het eind van de middag met Serge en kleinzoon Lorenzo van vier mee om te gaan kijken naar de lokale vorm van duivenjacht: les Palombieres. Er werd gelukkig niet geschoten maar het was wel heel interressant om te zien wat er in het bos allemaal was opgetuigd om die duiven te lokken.
Allemaal.constructies waarmee levende duiven op een stellage hoog de bomen in werden getakeld om wilde duiven te lokken en vervolgens te schieten. Met daarbij een gigantisch hoog boven in de bomen gebouwd 'clubhuis', de duivenhokken, een gereedschapsschuur en afdakjes voor de auto's. Het schijnt om iets typisch voor deze streek te gaan en om een heel oude traditie.
We aten vervolgens met zijn zessen (Ook dochter Mireille schoof later aan). Om half tien gingen we voldaan en lekker moe naar boven.
-
21 Oktober 2015 - 22:54
Hans Overdevest:
Hé die Marjan en Nico
Wat was het weer spannend voor jullie, petje af!!!!
Ik maar zeggen daar is de vierdaagse helemaal niks bij -
22 Oktober 2015 - 14:34
Henny Elberse:
Hallo Marian en Niko
Zo te lezen zijn jullie al een goed stuk op weg ,nu maar hopen dat de blaren weg blijven
en verder alles goed mag gaan een lieve groet van mij voor jullie STERKTE -
27 Oktober 2015 - 21:49
Judith Oosterbaan:
Hoi Marian en Niko
ik hoop toch zo dat de lichamelijke klachten beperkt blijven en dat jullie goed door kunnen lopen. En dat het met de overnachtingen goed gaat want het lijkt me flink balen als je denkt lekker te kunnen rusten en je moet dan nog verder. Ik duim. Leuk om mee te kunnen lopen zo.
Groetjes
Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley