20 tot en met 23 oktober
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
23 Oktober 2015 | Frankrijk, Bourriot-Bergonce
Dinsdag 20 oktober,
St. Hillaire- Auros
25 km, totaal 277 km.
Na een heel gezellig ontbijt en een hartelijk afscheid (inclusief klompje) van Bernadette begonnen we welgemoed aan onze volgende 25 km.
Het was weer mooi weer! Het lopen ging lekker. Na ongeveer een uur hadden we La Reole bereikt, een redelijk grote stad aan de Garonne. We deden er boodschappen en staken de rivier over. Het landschap werd nu heel vlak met veel populierenbossen, waarvan de lichte stammen mooi af staken tegen de blauwe lucht. Verder veel hoge, donkere houten tabaksschuren, zo hier en daar rijen met geelrood gekleurde wilgentenen en zelfs een kiwiplantage. We hielden ons goed aan ons schema: pas na 8 km de eerste pauze en na 16 km de tweede, omdat we gemerkt hebben dat de kilometers die we 's ochtends lopen altijd het makkelijkst gaan. Het vlakke land hielp natuurlijk ook mee. We namen dan ook ruim de tijd voor onze lunch op een heerlijk zonnig weglaten, want daarna hoefden we tenslotte nog maar 8 km. En ook die gingen vlot, zodat we om kwart over 4 al voor het Chateau d'Auros stonden: een heus kasteel dat pelgrims onderdak bood!
Helaas was er niemand thuis en klonk de kasteelheer nogal nors toen we hem belden. Maar: hij beloofde een uur later thuis te zijn. Die tijd gebruikten wij om in het dorp boodschappen te doen en op een bankje in de zon ons verslag van de dag in te typen. Om half zes was onze kasteelheer dan eindelijk aanwezig. Hij liet ons de prachtig ingerichte gite aan de zijkant van het kasteel zien en vroeg of we interesse hadden om naar zijn wijnproductie te komen kijken. En dat zagen we natuurlijk wel zitten. In de grote schuur had hij een tank vol druivensap staan, die werd verwarmd. We mochten een bekertje van deze 'wijn in wording' proeven. De temperatuur en het suikergehalte werden gemeten en vervolgens werd de wijn rondgepompt zodat de temperatuur gelijkmatiger werd verdeeld. Volgens hem zou dit een heel goed wijnjaar worden.
Toch leuk om mee te maken! Na het douchen liepen we het dorp in om bij het restaurant te gaan eten. Maar: dit restaurant bleek op dinsdagavond natuurlijk net gesloten! Gelukkig was de pizzeria ertegenover wel open en hadden we het uiteindelijk prima voor elkaar, met elk een pizza en samen een fles wijn.
Om kwart over negen waren we weer terug in ons 'huis' , aten yoghurt en dronken nog wat voordat we lekker gingen slapen.
Woensdag 21 oktober,
Auros- Bazas,
17 km, totaal 294 km.
Het was ontzettend mistig die ochtend en omdat we niet ver hoefden besloten we rustig aan te doen en wat later weg te gaan. Na het ontbijt, met een bakje yoghurt met walnoten en appeltjes uit de kasteeltuin en verse pains-au-chocolat van de bakker, vertrokken we om 10 voor 10. De mist trok langzaam op en dat leverde mooie vergezichten op. Wel een keer of vijf kwamen we door of langs een bosje met een Palombiere, waar we gewaarschuwd werden niet verder te gaan of anders eerst te fluiten. Dat deden we dus maar, maar het was toch wel een beetje spannend. Bij een oud 11e-eeuws kerkje belden we om onze volgende overnachtingen te regelen en dat lukte gelukkig allemaal. De overnachtingsplekken zijn namelijk nogal dun gezaaid de komende etappes, met name in Les Landes. Zo'n 500 meter verder moesten we flink dalen en toen pas miste ik mijn stokken! Ik liep terug naar het kerkje, omdat ik aannam dat ik ze daar had laten staan, terwijl Niko om mijn rugzak paste. Maar: ze waren onvindbaar! Het enige dat ik kon bedenken was dat ik ze al zo'n 2,5 km eerder had laten staan toen Niko zijn schoenen voor zijn sandalen verwisselde. We twijfelden maar vonden het toch te ver om terug te lopen en besloten het verlies dus maar voor lief te nemen. Ik liep verder met Niko's stokken, die hij wel steeds bij zich heeft, maar bijna nooit gebruikt. De rest van de dag deden we het rustig aan. We hielden lange pauzes, lekker in de zon die inmiddels volop scheen. Het landschap was niet spectaculair maar het weer was heerlijk en dat is heel wat waard. Rond vier uur kwamen we in Bazas aan, waar we onszelf beloonden met een drankje op een terras om daarna de kathedraal te bekijken. Om vijf uur zouden we daar door onze gastvrouw opgehaald worden. Een paar minuten na vijven kwam ze vol excuses aanrijden: een tengere, maar pittige oudere dame, Geraldine, die ons vertelde dat ze een stukje buiten de stad woonde. Toen we naar haar huis reden ontdekten we dat we een heel eind dezelfde kant op reden als waar we die dag gelopen hadden! Niko durfde het aan om haar te vragen of ze het erg vond om nog een stukje verder te rijden om te kijken of mijn stokken er nog stonden. Het was toch nog een flink eindje rijden en ook even zoeken, maar het lukte uiteindelijk om de plek te bereiken. En ja hoor: ze stonden er nog! Wij waren natuurlijk superblij en zij ook. Het voelde toch als een wonder dat die stokken daar nog steeds stonden. Toen dus echt naar haar huis, een prachtig landhuis met heel veel grond eromheen en een enorm zwembad. Wij kregen een deel van een vleugel toebedeeld: een mooie grote kamer met groot bed en een eigen badkamer. We douchten en rustten lekker uit tot het tijd werd om te gaan eten. Bij het eten schoof ook Louise aan, de 17-jarige kleindochter, die bij haar oma logeerde omdat het herfstvakantie was. We aten in een mooie hoge kamer met een enorme houtkachel erin. Na een zoete wijn uit de Pyreneeën met wat nootjes als aperitief aten we aardappels uit eigen tuin, broccoli en eendenworstjes, natuurlijk ook met wijn erbij. Aan een toetje was ze niet toegekomen, dus kregen we walnoten en vijgenjam. Het was erg gezellig en als afsluiting gaven we haar natuurlijk ook een klompje als dank.
Donderdag 22 oktober,
Bazas-Captieux
20 km, totaal 314 km.
We werden door Francis, de man van Geraldine, die 's nachts thuisgekomen was, teruggebracht naar de kathedraal van Bazas, zodat we onze route weer konden vervolgen. Het was maar 17 km naar Captieux, vrijwel steeds over één recht pad, een oude spoorlijn. Maar er was ook een alternatief voor het eerste deel, weliswaar 3 km. langer, maar veel afwisselender. Dat leek ons dus de beste keus. Het was wel wat meer uitkijken, want we hadden wel een beschrijving, maar er stonden geen routetekens langs dat stuk. Het was ideaal wandelweer: geen wind, geen zon en geen regen en we schoten lekker op. Helaas begon het halverwege de dag wel te miezeren en dat hield ook niet meer op. We lunchten onder een eik en hielden het zo redelijk droog, maar trokken daarna toch ons regenpak maar aan voor de laatste etappe. Iets over drieën kwamen we in Captieux aan, waar een aardige dame van het gemeentehuis ons naar de gite bracht. Het is heel leuk: een aan het gemeentehuis vast gebouwd minihuisje met een binnenplaatsje aan de ene kant en een overdekt terras aan de andere kant. Helaas was het voor allebei geen weer en.dus kropen we binnen bij het elektrische kacheltje. We dronken wat in een cafeetje en deden boodschappen voor de volgende dag. 's Avonds wilden we uit eten gaan in het plaatselijke hotel-restaurant. Maar, de geschiedenis herhaalt zich, toen we daar naar toe liepen bleek het gesloten! De winkel was inmiddels ook dicht en dus behielpen we ons met een pak erwtensoep dat nog in de gite stond, onze eigen voorraad brood en kaas en olijven die we gekocht hadden en een onduidelijk smakende fles rosé, die we in de koelkast vonden. Voor toe waren er nog twee bakjes yoghurt, een appel en wat onderweg geraapte walnoten. Tot slot koffie en thee met een stuk chocola. Kortom: we hadden het helemaal niet slecht!
Vrijdag 23 oktober,
Captieux-Bourriot-Bergonce
21 km, totaal 335 km.
Even naar de bakker (die is hier om 7 uur al open), ontbijten, een laatste boodschapje doen, inpakken en schoonmaken en om 10 voor half 10 liepen we alweer. De route van vandaag was op de kaart bijna één rechte streep en vooral voor de ochtend klopte dat ook helemaal: meer dan 9 km lang liepen we over dezelfde, vrijwel kaarsrechte bosweg. Gelukkig was er toch nog genoeg variatie te vinden onderweg: verschillende bomen, planten en paddenstoelen, sporen van wilde zwijnen, open plekken hier en daar, een wandelaar met hond in de verte, twee voorbijkomende joggers, een enkel huis. We schoten wel lekker op, want alles was vlak, dus we hadden er na twee uur al ruim 9 km opzitten.
Vervolgens maakten we een grote bocht om aan de andere kant van de snelweg uit te komen, waar we Les Landes binnenliepen. Het vlakke land werd hier gewoon voortgezet, alleen nu met veel meer open landbouwgebieden, zo hier en daar een verdwaalde boerderij en wat meer bochten in de weg.
Het weer was vrij somber, maar tussen de middag knapte het op en uiteindelijk liepen we heerlijk in het zonnetje. We waren vroeg dus namen een lange lunchpauze en zaten daarna nog een tijdje in het zonnetje bij het kerkje van Bourriot-Bergonce, onze volgende bestemming. Zo stonden we precies om vier uur, de afgesproken tijd, voor de deur van onze Chambre d' Hote. We kregen een mooie kamer, douchten, deden een wasje en kregen koffie en thee in de zit- annex eetkamer. Er wordt vanavond ook voor ons gekookt en het ontbijt van morgenochtend wordt verzorgd. Kortom: we hebben het dit keer goed voor elkaar.
En wat misschien wel het allerbelangrijkste is: het gaat nog steeds goed met ons allebei, dus het ziet ernaar uit dat we het helemaal gaan halen. Ik heb nog steeds geen blaren en Niko heeft er ook niets meer bij gekregen. Met zijn teen gaat het ook nog steeds goed, dankzij de sandaIen. Het weerbericht voor de komende drie dagen is goed. Dinsdag kan nog wel een zware dag worden, dan is er regen voorspeld en staat er 27 km op het programma. Maar daar slaan we ons vast ook wel doorheen. Wordt vervolgd!
St. Hillaire- Auros
25 km, totaal 277 km.
Na een heel gezellig ontbijt en een hartelijk afscheid (inclusief klompje) van Bernadette begonnen we welgemoed aan onze volgende 25 km.
Het was weer mooi weer! Het lopen ging lekker. Na ongeveer een uur hadden we La Reole bereikt, een redelijk grote stad aan de Garonne. We deden er boodschappen en staken de rivier over. Het landschap werd nu heel vlak met veel populierenbossen, waarvan de lichte stammen mooi af staken tegen de blauwe lucht. Verder veel hoge, donkere houten tabaksschuren, zo hier en daar rijen met geelrood gekleurde wilgentenen en zelfs een kiwiplantage. We hielden ons goed aan ons schema: pas na 8 km de eerste pauze en na 16 km de tweede, omdat we gemerkt hebben dat de kilometers die we 's ochtends lopen altijd het makkelijkst gaan. Het vlakke land hielp natuurlijk ook mee. We namen dan ook ruim de tijd voor onze lunch op een heerlijk zonnig weglaten, want daarna hoefden we tenslotte nog maar 8 km. En ook die gingen vlot, zodat we om kwart over 4 al voor het Chateau d'Auros stonden: een heus kasteel dat pelgrims onderdak bood!
Helaas was er niemand thuis en klonk de kasteelheer nogal nors toen we hem belden. Maar: hij beloofde een uur later thuis te zijn. Die tijd gebruikten wij om in het dorp boodschappen te doen en op een bankje in de zon ons verslag van de dag in te typen. Om half zes was onze kasteelheer dan eindelijk aanwezig. Hij liet ons de prachtig ingerichte gite aan de zijkant van het kasteel zien en vroeg of we interesse hadden om naar zijn wijnproductie te komen kijken. En dat zagen we natuurlijk wel zitten. In de grote schuur had hij een tank vol druivensap staan, die werd verwarmd. We mochten een bekertje van deze 'wijn in wording' proeven. De temperatuur en het suikergehalte werden gemeten en vervolgens werd de wijn rondgepompt zodat de temperatuur gelijkmatiger werd verdeeld. Volgens hem zou dit een heel goed wijnjaar worden.
Toch leuk om mee te maken! Na het douchen liepen we het dorp in om bij het restaurant te gaan eten. Maar: dit restaurant bleek op dinsdagavond natuurlijk net gesloten! Gelukkig was de pizzeria ertegenover wel open en hadden we het uiteindelijk prima voor elkaar, met elk een pizza en samen een fles wijn.
Om kwart over negen waren we weer terug in ons 'huis' , aten yoghurt en dronken nog wat voordat we lekker gingen slapen.
Woensdag 21 oktober,
Auros- Bazas,
17 km, totaal 294 km.
Het was ontzettend mistig die ochtend en omdat we niet ver hoefden besloten we rustig aan te doen en wat later weg te gaan. Na het ontbijt, met een bakje yoghurt met walnoten en appeltjes uit de kasteeltuin en verse pains-au-chocolat van de bakker, vertrokken we om 10 voor 10. De mist trok langzaam op en dat leverde mooie vergezichten op. Wel een keer of vijf kwamen we door of langs een bosje met een Palombiere, waar we gewaarschuwd werden niet verder te gaan of anders eerst te fluiten. Dat deden we dus maar, maar het was toch wel een beetje spannend. Bij een oud 11e-eeuws kerkje belden we om onze volgende overnachtingen te regelen en dat lukte gelukkig allemaal. De overnachtingsplekken zijn namelijk nogal dun gezaaid de komende etappes, met name in Les Landes. Zo'n 500 meter verder moesten we flink dalen en toen pas miste ik mijn stokken! Ik liep terug naar het kerkje, omdat ik aannam dat ik ze daar had laten staan, terwijl Niko om mijn rugzak paste. Maar: ze waren onvindbaar! Het enige dat ik kon bedenken was dat ik ze al zo'n 2,5 km eerder had laten staan toen Niko zijn schoenen voor zijn sandalen verwisselde. We twijfelden maar vonden het toch te ver om terug te lopen en besloten het verlies dus maar voor lief te nemen. Ik liep verder met Niko's stokken, die hij wel steeds bij zich heeft, maar bijna nooit gebruikt. De rest van de dag deden we het rustig aan. We hielden lange pauzes, lekker in de zon die inmiddels volop scheen. Het landschap was niet spectaculair maar het weer was heerlijk en dat is heel wat waard. Rond vier uur kwamen we in Bazas aan, waar we onszelf beloonden met een drankje op een terras om daarna de kathedraal te bekijken. Om vijf uur zouden we daar door onze gastvrouw opgehaald worden. Een paar minuten na vijven kwam ze vol excuses aanrijden: een tengere, maar pittige oudere dame, Geraldine, die ons vertelde dat ze een stukje buiten de stad woonde. Toen we naar haar huis reden ontdekten we dat we een heel eind dezelfde kant op reden als waar we die dag gelopen hadden! Niko durfde het aan om haar te vragen of ze het erg vond om nog een stukje verder te rijden om te kijken of mijn stokken er nog stonden. Het was toch nog een flink eindje rijden en ook even zoeken, maar het lukte uiteindelijk om de plek te bereiken. En ja hoor: ze stonden er nog! Wij waren natuurlijk superblij en zij ook. Het voelde toch als een wonder dat die stokken daar nog steeds stonden. Toen dus echt naar haar huis, een prachtig landhuis met heel veel grond eromheen en een enorm zwembad. Wij kregen een deel van een vleugel toebedeeld: een mooie grote kamer met groot bed en een eigen badkamer. We douchten en rustten lekker uit tot het tijd werd om te gaan eten. Bij het eten schoof ook Louise aan, de 17-jarige kleindochter, die bij haar oma logeerde omdat het herfstvakantie was. We aten in een mooie hoge kamer met een enorme houtkachel erin. Na een zoete wijn uit de Pyreneeën met wat nootjes als aperitief aten we aardappels uit eigen tuin, broccoli en eendenworstjes, natuurlijk ook met wijn erbij. Aan een toetje was ze niet toegekomen, dus kregen we walnoten en vijgenjam. Het was erg gezellig en als afsluiting gaven we haar natuurlijk ook een klompje als dank.
Donderdag 22 oktober,
Bazas-Captieux
20 km, totaal 314 km.
We werden door Francis, de man van Geraldine, die 's nachts thuisgekomen was, teruggebracht naar de kathedraal van Bazas, zodat we onze route weer konden vervolgen. Het was maar 17 km naar Captieux, vrijwel steeds over één recht pad, een oude spoorlijn. Maar er was ook een alternatief voor het eerste deel, weliswaar 3 km. langer, maar veel afwisselender. Dat leek ons dus de beste keus. Het was wel wat meer uitkijken, want we hadden wel een beschrijving, maar er stonden geen routetekens langs dat stuk. Het was ideaal wandelweer: geen wind, geen zon en geen regen en we schoten lekker op. Helaas begon het halverwege de dag wel te miezeren en dat hield ook niet meer op. We lunchten onder een eik en hielden het zo redelijk droog, maar trokken daarna toch ons regenpak maar aan voor de laatste etappe. Iets over drieën kwamen we in Captieux aan, waar een aardige dame van het gemeentehuis ons naar de gite bracht. Het is heel leuk: een aan het gemeentehuis vast gebouwd minihuisje met een binnenplaatsje aan de ene kant en een overdekt terras aan de andere kant. Helaas was het voor allebei geen weer en.dus kropen we binnen bij het elektrische kacheltje. We dronken wat in een cafeetje en deden boodschappen voor de volgende dag. 's Avonds wilden we uit eten gaan in het plaatselijke hotel-restaurant. Maar, de geschiedenis herhaalt zich, toen we daar naar toe liepen bleek het gesloten! De winkel was inmiddels ook dicht en dus behielpen we ons met een pak erwtensoep dat nog in de gite stond, onze eigen voorraad brood en kaas en olijven die we gekocht hadden en een onduidelijk smakende fles rosé, die we in de koelkast vonden. Voor toe waren er nog twee bakjes yoghurt, een appel en wat onderweg geraapte walnoten. Tot slot koffie en thee met een stuk chocola. Kortom: we hadden het helemaal niet slecht!
Vrijdag 23 oktober,
Captieux-Bourriot-Bergonce
21 km, totaal 335 km.
Even naar de bakker (die is hier om 7 uur al open), ontbijten, een laatste boodschapje doen, inpakken en schoonmaken en om 10 voor half 10 liepen we alweer. De route van vandaag was op de kaart bijna één rechte streep en vooral voor de ochtend klopte dat ook helemaal: meer dan 9 km lang liepen we over dezelfde, vrijwel kaarsrechte bosweg. Gelukkig was er toch nog genoeg variatie te vinden onderweg: verschillende bomen, planten en paddenstoelen, sporen van wilde zwijnen, open plekken hier en daar, een wandelaar met hond in de verte, twee voorbijkomende joggers, een enkel huis. We schoten wel lekker op, want alles was vlak, dus we hadden er na twee uur al ruim 9 km opzitten.
Vervolgens maakten we een grote bocht om aan de andere kant van de snelweg uit te komen, waar we Les Landes binnenliepen. Het vlakke land werd hier gewoon voortgezet, alleen nu met veel meer open landbouwgebieden, zo hier en daar een verdwaalde boerderij en wat meer bochten in de weg.
Het weer was vrij somber, maar tussen de middag knapte het op en uiteindelijk liepen we heerlijk in het zonnetje. We waren vroeg dus namen een lange lunchpauze en zaten daarna nog een tijdje in het zonnetje bij het kerkje van Bourriot-Bergonce, onze volgende bestemming. Zo stonden we precies om vier uur, de afgesproken tijd, voor de deur van onze Chambre d' Hote. We kregen een mooie kamer, douchten, deden een wasje en kregen koffie en thee in de zit- annex eetkamer. Er wordt vanavond ook voor ons gekookt en het ontbijt van morgenochtend wordt verzorgd. Kortom: we hebben het dit keer goed voor elkaar.
En wat misschien wel het allerbelangrijkste is: het gaat nog steeds goed met ons allebei, dus het ziet ernaar uit dat we het helemaal gaan halen. Ik heb nog steeds geen blaren en Niko heeft er ook niets meer bij gekregen. Met zijn teen gaat het ook nog steeds goed, dankzij de sandaIen. Het weerbericht voor de komende drie dagen is goed. Dinsdag kan nog wel een zware dag worden, dan is er regen voorspeld en staat er 27 km op het programma. Maar daar slaan we ons vast ook wel doorheen. Wordt vervolgd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
