Van Estella naar Navarrete
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
17 Maart 2016 | Spanje, Navarrete
Estella-Los Arcos,
21 km., totaal: 115 km.
We waren vroeg op, pakten beneden in de keuken onze rugzakken in, ik behandelde Niko's blaar en daarna liepen we naar de panaderia voor een ontbijtje. We kochten ook een broodje voor de lunch en gingen op pad, nadat we eerst nog wat mooie foto's van Estella gemaakt hadden. Het was gelukkig weer droog. Nadat we de stad en de bebouwing die erop volgde achter ons hadden gelaten werd de route heel mooi. We hadden uitzicht op een kerkje hoog boven op een berg, die gedeeltelijk in de nevel gehuld was. Ervoor stonden
een paar bloesemboompjes. Het leek wel een Japanse foto!
Later liepen we door een steeneikenbos begeleid door de zang van een zanglijster. Verderop werd het landschap opener, terwijl we langzaam maar zeker omhoog klommen naar het plaatsje Villamayor de Monjardin. De paden waren goed zodat Niko op zijn sandalen kon lopen om zijn tenen te sparen. Die deden het dus goed, maar dat gold niet voor de blaar onder zijn voet, die behoorlijk pijnlijk was. De blaar onder mijn hiel prikt wel een beetje, maar houdt zich toch aardig goed. Toen we na Villamayor gingen afdalen kwam langzamerhand de zon erdoor en werd het landschap nog mooier: glooiend met groene velden, die mooi afstaken tegen de rode aarde van de paden. Toen daar later in de verte ook nog eens wit besneeuwde bergen in de verte bijkwamen werd het helemaal een plaatje! Het was een heel geleidelijke afdaling door een vrijwel verlaten landschap. We waren vroeg, dus zagen veel minder andere pelgrims dan de vorige dag. De route was minder lang en het liep makkelijk en dus kwamen we om kwart over twee al in Los Arcos aan, waar we een Oostenrijkse pelgrimsherberg vonden. We dronken wat op het balkonnetje in de zon: het voelde even als zomer. Maar in de schaduw blijft het nog steeds heel koud.
Na het douchen maakte ik nog een rondje door het dorp en probeerde op een bankje in de zon een kerkje te tekenen. De herberg liep langzaam vol met mensen die we al eerder ontmoet hadden, uit o.a. Duitsland, Korea, Spanje en Argentinië.
Binnen in de huiskamer bij de kachel dit verslagje ingetypt en daarna naar het restaurantje 'Buen Camino' voor het Menu del Peregrinos.
Hoe gaat het nu met ons na vijf dagen lopen?
Organisatorisch zijn we nog steeds niet echt op orde. Zo zijn we regelmatig iets kwijt dat we dan even later gewoon weer terugvinden. Zo was Niko vanochtend ons routeboekje kwijt. We doorzochten allebei onze rugzak en konden het echt niet vinden. Ondanks het feit dat de route heel goed aangegeven staat is het toch best wel essentieel voor het overzicht en de inhoudelijke informatie. We vonden een oud Spaans boekje dat we ter vervanging meenamen. En toen bleek het vanmiddag toch gewoon bovenin zijn rugzak te zitten! Lichamelijk ondervinden we nog steeds last van die eerste lange dag over asfalt lopen. Daar is de blaar bij Niko ontstaan, die maar niet over willen gaan en steeds groter wordt. Daar maken we ons wel.zorgen over. Qua energie kunnen we de huidige afstanden prima aan en zou er zelfs nog wel een schepje bovenop kunnen, maar die blaren! Die van mij valt trouwens wel mee, daar voel ik elke dag minder van.
Gelukkig kunnen we ondanks de pijntjes nog wel genieten van al het moois dat we onderweg zien en meemaken!
Woensdag 16 maart,
Los Arcos-Viana,
19 km, totaal 134 km.
We werden rond half 7 gewekt door de vroeg op staande Koreanen en zat en dus al om half 8 aan het ontbijt. Dat bestond uit koffie of thee en brood met jam, pasta of honing, maar bijzonder was wel dat het dit keer zelfgebakken bruin brood was. Nog bijzonderder was dat de vrijwilliger bij het ontbijt onze voornamen vroeg en vervolgens in een paar minuten van ijzerdraad een figuurtje boog van een pelgrim, mijn naam en een bloem. Ik zal er een foto van maken en die hierbij zetten. Het was koud en guur toen we om 10 voor half 9 vertrokken en de lucht zag er behoorlijk dreigend uit. Het eerste stuk was het gelukkig nog droog en als je dan maar genoeg kleren aan hebt is kou helemaal niet zo erg. We liepen door een mooi dal met wijngaarden en klommen langzamerhand naar een hooggelegen dorp waar we in een echte mini 'winkel van Sinkel' bananen kochten, koffie en chocolademelk dronken en naar het toilet gingen. Vooral dat laatste vond ik erg fijn: in dit koude, winderige weer met een regenpak aan langs de kant van de weg moeten plassen is niet echt een pretje.
Het landschap was best wel mooi, maar met zo'n donkere lucht erboven geeft dat toch een ander gevoel. Glooiend, met veel wijngaarden en akkers en regelmatig bloeiende kersen- of amandelboompjes. Het was geen stilzitweer en het was niet zo ver dus liepen we in één keer door naar Viana. Dat werkt voor Niko ook het beste, want doorlopen met een blaar is nog wel te doen, terwijl stoppen en opnieuw beginnen heel pijnlijk is. Om 5 over 1 waren we al bij de pelgrimsherberg, vlak naast de ruïne van de San Pedrokerk. Ik deed even snel boodschappen want de winkel ging om 2 uur dicht en daarna aten we ons brood op in de grote keuken van de herberg. Ik deed een wasje, we rustten even uit en liepen naar een café vlakbij om wat te drinken. Vandaag maken we zelf eten klaar, want we hebben het wel even gehad met de pelgrimsmenu's en willen wel weer eens flink wat groente eten.
Donderdag 17 maart,
Viana-Navarrete,
23 km, totaal: 157 km
Vroeg op en zelf ontbijt gemaakt in onze grote keuken. Lekker uitgebreid met sap, koffie en thee, yoghurt, een broodje en een banaan. Daar kunnen die Spanjaarden nog wat van leren! Rugzakken ingepakt, voeten afgeplakt en op stap! Dat was ook wel nodig want je moest om 8 uur uit de herberg vertrokken zijn. Een stadswacht kwam controleren of we allemaal al zo ver waren! Het is misschien wel leuk om even iets te vertellen over de gang van zaken in zo'n pelgrimsherberg.
Meestal kun je er vanaf een uur of 3 terecht. Je wordt dan ingeschreven en hebt daarvoor zowel je paspoort als je pelgrimspaspoort of credential nodig. In dat laatste krijg je dan een stempel. Bij aankomst in Santiago de Compostella is je credential het bewijs dat je echt de hele route gelopen hebt en krijg je een officieel bewijs overhandigd. Je betaalt de overnachtingsprijs (tussen de 6 en 10 euro p.p.) en je krijgt een bed in een slaapzaal toegewezen. Omdat het nog niet zo druk is hebben we tot nu toe meestal een onderbed zonder dat er iemand boven ons slaapt en dat is fijn want dan kun je dat bed gebruiken om je spullen op uit te stallen. En dan maar hopen dat er niet te veel snurkers bij je in de buurt liggen! Er zijn gezamenlijke douches en toiletten, meestal is er een gezamenlijke keuken met bestek, servies en pannen, soms ook een zitkamer en een ruimte met een wasmachine en een droger, die je tegen betaling kunt gebruiken. Tussen 10 uur 's avonds en 6 uur 's ochtends wordt het geacht stil te zijn. Eén keer ging het licht gewoon uit om 10 uur! En om 8 uur of als je geluk hebt om half 9 in de ochtend moet je weer vertrokken zijn. En daar pas je je programma dus op aan. Wat wel vervelend is is dat je in restaurants vaak pas vanaf 8 uur terecht kunt en dat is dus best krap.
Goed, even terug naar de dag van vandaag. De zon scheen, dus dat was alvast een goed begin. Door wijngaarden en langs een oud klooster liepen we in de richting van Logrono. Daar aangekomen bekeken we de Santiagokerk met een groot beeld van Jacobus, de morendoder, kochten een broodje, aten en dronken wat op een bankje en liepen vervolgens de hele stad door en dat duurde eindeloos! Voorbij de stad kwamen we terecht op een mooi nieuw fiets-wandelpad, dat langs een park liep en uitkwam bij een groot stuwmeer. Het was dus veel asfalt vandaag en daar had ik wel last van. Ook mijn knie begon ik voor het eerst weer te voelen. Maar voor Niko was het juist fijn. Met die blaar onder zijn voet zijn van die paden met losse stenen heel akelig. Het laatste stuk van de route van vandaag liep door de Rioja-wijngaarden en een heel stuk langs de snelweg. Om kwart voor 3 kwamen we in Navarete aan, tegelijk met een Spaans echtpaar, dat we al van vorige keren kenden. Beiden hoopten we op een tweepersoonskamer in deze particuliere pelgrimsopvang. En laten er nu precies twee kamers beschikbaar zijn! Iedereen blij!
Dat wil zeggen: tot we Niko's blaar zagen. Want daar ging het helemaal niet goed mee. Hij bleef maar groeien. Ik vertrouwde het niet meer en vond dat we nu toch maar eens een dokter moest en raadplegen. De eigenaar van onze Albergue vertelde ons waar we moesten zijn en wie we moesten hebben. En.zo zaten we even later bij het Centro de Salud, waar we aan infermero Javier met handen en voeten probeerden uit te leggen wat er aan de hand was. Niko moest op de behandelbare gaan liggen, de hele huid van de blaar werd eraf gesneden en er ging een enorm stuk Second Skin op met een prachtig verband eromheen. Kosten: geen! Want pelgrims hielp hij gratis. En verder: mochten we zelfs gewoon verder lopen, als het maar niet te grote afstanden waren. Conclusie: we gaan de route.die we voor de komende twee dagen gepland hadden nu over drie dagen verdelen. Hopelijk komt het dan goed met die voet. Ik kocht drinken en eten voor die avond en dat aten we in het keukentje van onze herberg samen met een aardige Spanjaard uit Barcelona, die ons trakteerde op heerlijke stokbroodjes op z'n Spaans.. Bekaf waren we van alles, dus daarna snel onder de wol.
-
18 Maart 2016 - 09:39
Maria Dam:
Wat kunstig gemaakt zeg, je ziet echt jouw naam er in.
Voor Niko dan maar veel sterkte! -
29 Maart 2016 - 12:00
Judith:
wat leuk!
Ach die arme Niko met die rotblaar.
Suc6 maar weer.
Ik leef met jullie mee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley