De hoogste berg

Zondag 3 april
Molinaseca-Pieros
25 Km, totaal: 568 Km.
Verzorgd ontbijt in de grote eetzaal van de Albergue en weer op stap. Het had geregend, maar het was droog toen we vertrokken. Over de weg en door een klein dorpje (waar we Jens troffen) naar Ponferrada. Het landschap zag er opeens heel anders uit: veel bomen en struiken waren groen en er bloeide van alles. Kwam dat omdat we aan de andere kant van de berg waren? We liepen Ponferrada binnen, over de brug en langs het enorme kasteel van de Tempeliers. Maar even later raakten we de weg kwijt. Dat wil zeggen: we volgden de pijlen, maar het was niet de route die in het boekje stond. Was het de fietsroute? We wisten het niet, maar werden er wel behoorlijk onzeker van. Maar, redeneerden we, echt fout kan het nooit zijn dus doorlopen maar. Uiteindelijk, na een lang stuk door nieuwbouwwijken ( met halverwege een koffiepauze en een bezoek aan een pinautomaat) en een stukje buitengebied kwamen we in een volgend dorp en dat lag gewoon aan de route, dus we zaten toch goed! Het weer was heel wisselend, zonnige perioden en regenbuitjes wisselden elkaar af. Voor Niko was het wel lastig dat hij daardoor steeds van schoenen moest wisselen. Tijdens de grootste bui lukte het ons om net een broodje te eten in een bejaardenbar. Ook Jens stapte daar binnen en.even later de Duitse jongen, die we in Burgos hadden ontmoet op z'n gloednieuwe schoenen. Hij had ontzettend veel last van z'n voeten gehad en uiteindelijk nieuwe, een maat grotere sportschoenen gekocht, waarop hij nu enorme afstanden liep. Na het oversteken van de snelweg werd het landschap nog mooier: glooiend, wijngaarden, boomgaarden. En dat dan met die prachtige wisselende lucht erboven. Rond twee uur liepen we Cacabelos binnen, de plaats waar we zouden kunnen stoppen. Maar: op 2 km. afstand (wel klimmen) lag een aanbevolen vegetarische herberg! Daar wilde ik toch wel graag naar toe, ook al waren mijn benen deze dag behoorlijk moe. Na een korte pauze op een bankje in het park durfde ik het wel aan. Onderweg kreeg ik van een vrouw een takje rozemarijn uit haar tuin overhandigd met de wens: Buen Camino. Mooi gebaar!
En van het doorlopen hebben we ook verder geen spijt gehad. Het was een geweldige plek die onder de bezielende leiding stond van een Engelse vrijwilligster, Lou, die daarvoor een jaar vrij had genomen. Het was een kleine herberg, met 18 slaapplaatsen. De ontvangst was heel hartelijk, er stond kruidenthee klaar en de houtkachel brandde. Vier anderen van onze Camino-familie waren er al: Kathrin, Emma, John en Ronald. De anderen gingen blijkbaar ergens anders overnachten. Langzaam maar zeker liep de herberg vol. Het was mooi weer aan van het eind van de middag, dus ik maakte van de gelegenheid gebruik om buiten op een krukje een tekening van het huis en later ook nog van het landschap te proberen te maken. Ondertussen zat Emma zachtjes te zingen en op haar gitaar te spelen. De tekeningen zijn niet heel geweldig geworden, maar het was heerlijk om te doen! Later regende het weer en werden we ook nog getrakteerd op een prachtige regenboog! Bij het eten pasten we met z'n allen precies aan de twee tafels. Natuurlijk hielpen we met tafeldekken en afruimen. En het eten dat we voorgezet kregen was heerlijk! Dat moesten zelfs de verfente vleeseters John en Ronald toegeven. Na het eten werd er nog gezongen en gitaar gespeeld. Een fantastische avond!

Maandag 4 april
Pierros - Ruitelan
25,5 km, totaal: 593,5 Km.
Na een supergezellig ontbijt, wat wachttijd bij de toiletten (2p toiletten voor 17 mensen is niet echt veel) een het aantrekken van onze regenkleding ( want helaas: het regende) vertrokken we iets later dan gewoonlijk. We liepen het eerste stuk met Ronald op. Het landschap was ondanks de regen heel mooi: glooiend met veel frisgroen en bloemen.
Na 6 km nemen we onze eerste pauze in Villafranca de Bierzo. En daar, het kon blijkbaar niet anders, zagen we Arno, Lone en Josephine weer. Vanaf dat moment liep de route door het dal van de rivier de Valcarce tussen steile bergen door, helaas wel steeds langs de weg. Maar ik had het vooral te kwaad met mezelf, mijn benen voelden loodzwaar en pijnlijk, vooral mijn linkerbeen. Toen het volgende pauzedorp nogal lang op zich liet wachten kostte het me grote moeite om er te komen. We namen een lange pauze en ik deed mijn knieband om in de hoop dat dar zou helpen. Maar dat deed het niet, het leek alleen nog maar erger te worden. Het leek wel of mijn linkerbeen afgekneld werd. Ik probeerde van alles aan de banden van mijn rugzak te veranderen, maar ook dat hielp niett. Getwijfeld over eerder stoppen, maar de volgende herberg keek leuk en was ook de beste uitgangspositie voor de klim van de volgende dag. Dus nog maar een pauze gehouden en mijn knieband weer afgedaan. Het werd eindelijk droog, dus Niko kon gelukkig zijn sandalen weer aan, want die beblaarde kleine teen blijft een ramp in dichte schoenen. Rustig begonnen aan de laatste etappe, die gelukkig weer war beter ging. Heel moe kwamen we in de herberg aan, waar ik meteen op bed neerplofte en er het komende uur niet meer afkwam. Na het douchen en een bezoekje aan het uitgestorven café aan de overkant van de straat, verzamelde iedereen zich in de eetzaal. Het is rustig in deze kleine herberg, onze Caminofamilie, behalve Arno, is er. Verder zijn er de Franse lerares Frederique, die bij ons op de kamer slaapt en een ouder Frans echtpaar (ze blijken net zo oud te zijn als Niko), dat ergens anders slaapt, maar wel met ons mee-eet. Het eten is prima en de muziek, die in de verder simpele eetzaal gedraaid wordt ook, dus we zijn helemaal tevreden. Ik ben alleen wel bang voor morgen. Dan komt de zwaarste etappe van de hele route en met zulke benen als vandaag ga ik dat echt niet redden!

Dinsdag 5 april
Ruitelan-Fonfria
23 km, 616,5 km.
Vandaag komt het erop aan: we gaan klimmen naar O Cebreiro, met 1350 m. het hoogste punt van onze route. Het gaat om ongeveer 600 meter klimmen en die moeten we daarna natuurlijk ook weer afdalen. Daar zie ik natuurlijk het meest tegenop. Maar het grootste deel van die afdaling zal waarschijnlijk pas morgen plaatsvinden.
Na het opstaan op de muziek van Ave Maria en het ontbijten bij 'Always look at the bright side of life', gevolgd door 'These boots are made for walking' bij het schoenen aantrekken, waren we er helemaal klaar voor. Mijn benen voelden aardig goed, al trok er wel een vervelende spier in mijn bil. Het miezerde een beetje en dat viel wel tegen, want dat hadden we niet verwacht. Verder gingen we rustig van start en het ging verbazingwekkend goed! Na 5 km. in het volgende dorp namen we een korte drinkpauze, voordat we aan de echte klim begonnen. Die was mooi, veel minder zwaar dan we verwacht hadden, maar wel modderig, met regelmatig sneeuwresten langs de kant. Er bloeiden veel wilde narcisjes en primula's. Het was flink klauteren en het werd steeds mistiger. Halverwege kwamen we Lone en Josephine tegen en later ook John, maar die doken in het volgende dorp alweer een café in en wij liepen liever verder. Het laatste stuk konden we dus niet heel veel meer zien. Opeens stond er een steen langs de weg, die aangaf dat we nu in Galicie waren. Niet veel later kwamen we in O Cebreiro aan, het hoogste punt van de etappe: een klein bergdorp met nog een paar oorspronkelijke ovale huizen en de nodige barretjes, restaurants en souvenirwinkels en een grote parkeerplaats, want in de zomer schijnen er minstens net zo veel toeristen per auto te komen als pelgrims. Het was er mistig en koud, dus we doken snel een cafeetje in, waar het heerlijk warm was en ze ook nog eens heerlijke Galicische koek.
Het volgende stuk van de route was eigenlijk nog een klimmetje naar een bergtop en aan de andere kant weer naar beneden. Maar gezien de mist en de mededeling in het boekje, dat je die route beter niet kon doen met slecht weer, besloten we dat stuk maar over te slaan en langs de weg gaan. Dat was in ieder geval voor Niko fijn, want die kon op zijn sandalen lopen, en ik was dus maar even solidair. Vanaf het volgende plaatsje draaiden we de rollen om en gingen we over het echte pad. Nog steeds in de mist lopend. Het café waar we wilden lunchen bleek.dicht, maar gelukkig hadden we als die tijd de nodige reservevoorrraaden meegedragen en dus aten we op een bankje voor een mooi oud kerkje salade, crackertjes met kaas en cakejes. Na een tweede top begonnen we eindelijk te dalen en werd het steeds lichter en kregen we dus steeds meer uitzicht. Toen we in Fonfria aankwamen begon de zon zelfs voorzichtig te schijnen. We hadden zelfs nog wel wat verder kinnen lopen, maar het leek een mooie plek om te stoppen. En.zo dachten er meer over: Kathrin en Ronald waren er al, later kwamen ook John, Lone en Josephine binnenlopen en nog later ook Emma. Natuurlijk kwamen er ook nog andere pelgrims binnen en uiteindelijk aten we met 19 man in een groot, oorspronkelijk ovaal huis aan een lange gebogen tafel: Galicische soep, rijst met vlees en groente voor de vleeseters en rijst met veel groente voor de vegetariërs.
Natuurlijk met water en wijn en als toetje: heerlijke, maar machtige Galicische koek.
Daarna praten, schrijven en theedrinken in de lounge met uitzicht op de inmiddels helemaal zichtbare bergen, die langzaam roze kleurden.