We zijn er bijna

Donderdag 7 april
San Mamede-Portomarin
25 km, totaal: 665,5 km
Na een lekker ontbijt en een moeizaam begin (dat linkerbeen van mij wil nog steeds niet zo best) was het vandaag een mooie, afwisselende wandeling door glooiend boerenland. Eerst liepen we genietend van de prachtige ochtendlucht naar Sarria, de plaats waar we eigenlijk gisteren al hadden willen uitkomen. Op het eerste gezicht leek die plaats niet veel bijzonders, maar toen we verder omhoog liepen en in het oude centrum terechtkwamen, dat behoorlijk steil omhoog liep was het toch best de moeite waard.
De wandeling daarna ging eerst steil omhoog door een prachtig stukje bos (waarin o.a. aronskelken bloeiden) en daarna door open land. We dronken koffie bij een grote albergue annex café-restaurant.
De verdere route ging steeds door golvend landschap langs kleine dorpen met overal met mos en vaak nog heel veel andere planten begroeide muurtjes en koeien of schapen in de weilanden (eindelijk). Eén keer werden we zelfs achtervolgd door koeien, die net van het ene naar het andere weiland werden overgebracht. Ik genoot van de prachtige uitzichten en de vele planten langs de kant van de weg, al bleef ik een beetje last van mijn linkerbeen houden. Niko kon vrijwel steeds op zijn sandalen lopen, Maar dat betekende wel dat hij op sommige plekken echt van steen naar steen moest stappen en steeds naar de grond moest kijken. We lunchten pas om twee uur op een heerlijk terras in de zon. Het laatste stuk kostte toch nog wel wat energie en uiteindelijk liepen we pas om 4 uur over de lange brug, daarna de trap op en onder de poort door Portomarin binnen. Het stadje, dat aan een groot stuwmeer ligt, blijkt helemaal in de afgelopen 50 jaar te zijn gebouwd. Want: het oorspronkelijke stadje ligt onder water in het stuwmeer en de enkele oude gebouwen, zoals de kerk, zijn steen voor steen afgebroken en op de nieuwe plaats weer opgebouwd. Vandaar ook dat de enorme trap omhoog en de stadspoort het gevoel geven dat ze eigenlijk niet 'passen'.
We namen de albergue, die het dichtst bij lag en volgens ons boekje goed was. Je had er een prachtig uitzicht, maar voor de rest was het een enorm onpersoonlijk gebeuren. Daar kwam nog bij dat er een groep Spaanse middelbare scholieren al intrek had genomen en ik dus een beetje bang was voor mijn nachtrust. Dat alles gecombineerd met mijn pijnlijke been en mijn vermoeidheid maakte dat ik even behoorlijk in een dip zat. Maar dat veranderde al snel toen we het stadje in liepen en daar een belangrijk deel van onze Camino-familie tegenkwamen: Ronald, Kathrin en Emma. Ze waren ook erg blij dat ze ons zagen (we werden zelfs omhelsd door de meisjes), zaten in een andere herberg, hadden al gegeten en gingen graag met ons wat drinken om bij te praten. In het café kwamen we ook Jens weer tegen. Uiteindelijk aten we samen met hem en met Kathrin, die er voor de gezelligheid bij kwam zitten, omdat de anderen al naar bed gingen! We voerden stevige gesprekken en hadden een prima avond.

Vrijdag 8 april
Portomarin-San Xulian
28 km, totaal: 693 km
Dit zou onze laatste echt lange etappe worden, dus ik hoopte er het beste van. Samen met Kathrin, Emma en Ronald hadden we gereserveerd in een kleine aanbevolen albergue, net voorbij de eerstvolgende 'officiele' etappeplaats Palas de Rei. Het begin.was best pittig: meteen stevig het dal uit klimmen. Maar het ging goed! De route van vandaag leek wel wat op die van gisteren, maar was iets minder afwisselend.
Maar nog steeds mooi genoeg hoor. Het weer was ook weer goed, minder zon, maar nog steeds heerlijk wandelweer. Veel langs kleine rustige wegen, vaak door kleine dorpen, soms over holle weggetjes tussen muurtjes door of door kleine stukjes bos, één keer over een grote met heide en gaspeldoorn begroeide heuvel (prachtig dat geel met paars) met een weids uitzicht over de omgeving. Ik begon (zoals gebruikelijk) liedjes te neuriën en omdat dat zo lekker liep later ook maar hardop te zingen. Niko viel me bij en zo ging ons hele repertoire aan Nederlandse kinderliedjes erdoor. We schoten lekker op op deze manier! Na twee uur liepen.we een café binnen voor de koffie en troffen daar Kathrin en Ronald, die blijkbaar vlak voor ons liepen. Twee uur later troffen we ze weer toen we wilden gaan lunchen. En vlak voordat we er weg wilden gaan kwam Emma aanlopen. Die genoot van deze dag alleen lopen en maakte ons 's avonds deelgenoot van de gedichten die ze onderweg gemaakt had. Het laatste stuk viel ons wel weer zwaar: de herberg lag toch net iets verder weg dan we gedacht hadden. Maar uiteindelijk hadden we er dan toch maar mooi 28 km opzitten, dus dan is het ook niet zo gek dat je benen en voeten moe zijn. De middag en avond verliepen gezellig. Het eten was prima. We aten met z'n vijven aan een tafel, waarbij later ook nog twee jongens uit Taiwan aanschoven, terwijl aan de andere tafel een groep Duitse studenten zat, die bezig zijn met een onderzoek over het lopen van de Camino, welke mensen er aan meedoen en met welke beweegredenen. Wij hadden de dag ervoor al een vragenlijst voor ze ingevuld en nu werden zowel Niko als Kathrin onderworpen aan een diepte-interview.

Zaterdag 9 april
San Xulian - Ribadiso
22 km, totaal: 715 km
Ik werd, als eerste van de slaapzaal, pas om half 8 wakker! Dat was ons nog niet eerder overkomen. En dus vertrokken we ook laat, pas na half 9. Het miezerde, dus de regenkleding ging meteen aan net als Niko's dichte schoenen. Gelukkig zou het niet zo ver zijn vandaag, maar 22 km. En die bleken toen toch weer veel zwaarder dan verwacht.
Ik had nog steeds last van mijn linkerbeen en de pijn begint steeds meer naar mijn lies te trekken, dus daar ben ik niet blij mee. Niko liep best goed op zijn dichte schoenen, maar had het gevoel dat zijn rugzak nog nooit zo zwaar was. En dat terwijl hij zowel zijn regenpak als zijn zware schoenen nu niet hoefde te dragen! Kortom: het ging moeizaam. Met de paden en de omgeving was niet zo veel mis, al zaten er wel stevige klimmetjes en afdalingen in. Het lijkt drukker te worden op de route en dat kan ook wel kloppen, want veel mensen lopen alleen de laatste 100 km.
Regelmatig zien we groepjes pubers van de school, die bij ons in Portomarin in de herberg zat, passeren. Ook enkele van de Duitse studenten, die afgelopen nacht bij ons in de herberg zaten komen langs. Pas om half 4 bereikten we onze overnachtingsplaats Ribadiso.
Daar werden we begroet door Ronald, Kathrin en Emma, waarmee we wat gingen drinken in het café aan de overkant van de straat. Het was bijna half 6 toen Lone, Josephine, Jens en John (geplaagd door blaren) aan kwamen lopen en door ons werden begroet. Zij hadden er 3,5 km meer op zitten. We werden door Jens getrakteerd op een glaasje wijn en aten daarna met z'n allen. Supergezellig.
Nu hebben we nog maar twee etappes van 20 km. voor de boeg. Dat moet dus zeker lukken, zelfs met onwillige benen!