Einddoel bereikt

Zondag 10 april
Ribadiso - Pedrouzo,
20 km, totaal 735 km
Onze op een na laatste dag! Ik behandelde Johns blaar zo goed en zo kwaad als het ging, want het zag er niet goed uit: de blaar zat niet alleen meer onder zijn voet maar had zich uitgebreid naar drie van zijn tenen. Daarna ontbijt aan de overkant en op pad maar weer. De lucht zag er goed uit, maar het weerbericht was slecht. Niko besloot toch maar op zijn sandalen te gaan en ik zonder jas. Dat hielden we twee kilometer vol, toen begon het stevig te regenen en dat zou de rest van de dag niet meer ophouden! Het waaide en regende al snel behoorlijk hard. We moesten echt tegen de wind opboksen en mijn voeten waren al snel doornat. Dat is de ellende met die schoenen van mij. Ze zijn helemaal van leer en dat maakt dat ik veel minder blaren heb, maar ook dat ze minder waterdicht zijn dan schoenen met goretex. En dat heb ik vandaag ondervonden! Na ongeveer twee uur lag er gelukkig een cafeetje op de route. Dat stond en hing vol met natte rugzakken, jacks en regencapes, waartussen de nodige pelgrims zaten koffie te drinken en op te drogen.
Heerlijk om even uit de nattigheid te zijn en om droge sokken aan te kunnen trekken.
We kwamen aan een tafeltje terecht met een Nederlandse vrouw, die samen met haar dochter de Camino liep. Ze bleek de route al eerder gelopen te hebben, was daarna ernstig ziek geweest, ze bleek de ziekte van lyme te hebben, kon pas sinds januari weer lopen en liep de route daarom nu 'aangepast'. Petje af hoor! Het betekende dat ze kortere afstanden per dag liep en haar bagage liet vervoeren. Dat leverde haar soms negatieve opmerkingen van anderen op. Lastig lijkt me dat. Wat oordelen wij mensen vaak toch snel, zonder dat we de achtergrond kennen! Gesterkt door dit gesprek ( en de chocolademelk en de koek) liepen we de regen weer in, die gelukkig een stuk minder was en later zelfs helemaal ophield. Helaas duurde dat maar een uurtje, want de volgende buien kwamen er al weer aan. De paden waren inmiddels op veel plaatsten of in modderpoelen of in riviertjes veranderd, waar wij zo goed mogelijk tussendoor probeerden te slalommen. Net voordat de volgende enorme bui losbarstte vonden we gelukkig een lunchcafé, zodat we dat geweld aan ons voorbij konden laten gaan. Ook de rest van de dag bleef het regenen, zodat we behoorlijk nat in onze herberg aankwamen. En wij niet alleen natuurlijk. Iedereen was doornat en koud. Maar: ondanks de regen hadden we geen slechte dag. Het lopen ging veel beter dan de dag ervoor en we schoten ook lekker op. De omgeving was vergelijkbaar met die van de vorige dagen, best mooi hoor, maar wegschuilend tegen de regen heb je daar toch minder oog voor. De rest van de dag verliep gezellig, wat kletsen en drinken in de zithoek van de herberg. Ik ging met Kathrin op zoek naar een winkel, want het leek ons leuk om nog een keer gezamenlijk te koken, maar helaas: alles was hier dicht op zondag. Toen het mogelijk bleek om in de herberg te blijven en pizza's te bestellen kozen John, Emma en Josephine daarvoor. Met de anderen gingen wij toch maar weer in een restaurantje eten. Tot slot nog een eigen kopje thee in de herberg en als altijd: op tijd naar bed, dit keer om uitgerust te zijn voor de allerlaatste etappe.

Maandag 11 april
Pedrouzo-Santiago
20 km, totaal 755 km
Het is precies een maand geleden dat we aan deze tocht begonnen. En nu hopen we die vandaag te beëindigen in Santiago! Dat levert dubbele gevoelens op. Aan de ene kant blijdschap en tevredenheid dat het ons gelukt is en opluchting dat we ons lichaam vanaf morgen rust mogen gunnen, aan de andere kant ook een gevoel van leegte en (nu al) gemis, omdat we niet verder mogen lopen en omdat we de leden van onze Camino-familie straks niet meer zien. Dat begint vanmiddag al als wij niet meer naar een albergue gaan, maar naar de kamer die we in de stad geboekt hebben. Het spettert een beetje als we vertrekken, maar dat duurt niet lang. Het wordt droog en redelijk zonnig en dat zal het blijven totdat we in Santiago aankomen. Mijn lopen gaat nog steeds moeizaam, ook in bed had ik last van mijn been, maar die laatste dag laat ik me natuurlijk niet afnemen. Met het slikken van een ibuprofen moet het zeker lukken! En dat doet het ook, al blijft mijn been zeuren.
Onderweg komen we weer allerlei bekenden tegen: o.a. de Nederlandse moeder met dochter waar we gisteren mee spraken, Robert, een Nederlander, die we zes dagen geleden tegenkwamen en die precies een week de tijd had om naar Santiago te lopen en het nu dus in 6 dagen blijkt te hebben gedaan, de twee Taiwanese jongens die we een paar dagen geleden in de albergue in San Xulian hebben ontmoet. Met iedereen knopen we wel even een gesprekje aan en iedereen is blij en opgelucht dat het zulk mooi weer is en dat we het einddoel bijna bereikt hebben. Om half twee lopen we het plein voor de kathedraal op, maar dan blijkt dat je met je rugzak op helemaal de kerk niet in mag. Dan toch eerst maar op zoek naar de door ons gereserveerde kamer: het is een simpele kamer met eigen badkamer en een keukentje op een prima locatie, vlak bij de kathedraal. Nadat we ons bevrijd hebben van onze zware last gaan we opnieuw de stad in en besluiten eerst het definitieve bewijs van het volbrengen van onze tocht op te gaan halen. Het blijkt nog niet zo eenvoudig om het gebouw te vinden, maar een hulpvaardige medepelgrim helpt ons op weg en zo hebben we even later onze compostella's op zak. Het begint te regenen dus duiken we snel een cafeetje in voor een late lunch. Dan, onder het miniparapluutje dat ik al de hele tijd met me meedraagt naar de kathedraal, waar we uitgebreid rondkijken en Jacobus omhelzen. We nemen nog maar wat extra tijd want het plenst inmiddels buiten. Dan toch maar naar buiten, nog snel even langs een winkeltje voor wat ontbijtinkopen en lekker uitrusten op bed. We eten deze avond met z'n tweeën in een leuk restaurantje en nu maar eens geen pelgrimsmenu.