Camino Portugues 2

Maandag 17 april
Na een redelijk goede nacht in een slaapzaal met 20 man, staan we om 6 uur op, pakken op de gang onze rugzak in en stappen als eersten het cafeetje naast de herberg binnen om te ontbijten. En dus zijn we dit keer al om 7 uur op pad. Schitterend om de rode opkomende zon te zien en de nevel boven de velden. Geen wolkje aan de lucht, dus het belooft een prachtige, maar warme dag te worden. De route is heel mooi vandaag, heel afwisselend en niet alleen over weggetjes, maar veel over smalle paden tussen muurtjes, langs wijngaarden en door stukjes bos. Na ruim twee uur is er een.cafeetje op de route, waar we neerstrijken, maar wij niet alleen. Al snel zit het terras vol met pelgrims, die een welverdiende pauze nemen. Langzamerhand heeft de zon flink wat kracht gekregen en wordt het lopen moeizamer, vooral omdat we behoorlijk moeten klimmen. Gelukkig doen we dat voor een groot deel in het bos en in de schaduw. Aan heel veel dennenbomen hangt een plastic zakje waarin ze hars opvangen. Waar zouden ze dat voor gebruiken? Het klimmetje is pittig, dus we zijn blij als we boven zijn. Vandaar hebben we een mooi uitzicht over de omgeving en ... er is vlakbij een bronnetje, waar we vers water kunnen tappen. Op de weg naar beneden voegt Svenja zich bij ons. We hebben besloten niet naar de grote gemeentelijke herberg te gaan, maar naar een kleine particuliere, iets verderop.
Het stuk daarnaartoe blijkt toch net nog wat langer dan we verwachten en dus zijn we behoorlijk moe als we om 13.00 uur aankomen bij O Ninho, het nest.
En we zijn ook nog eens te vroeg! De eigenaars hebben gisteren Pasen gevierd en zijn vanochtend, na het ontbijt voor de gasten, terug in bed gekropen. We krijgen thee en koffie en Mariabiscuitjes met jam, terwijl zij hard aan de slag gaan om de kamers in orde te maken.
Na onze installatie gaat Niko even naar bed, hij voelt zich niet fit, terwijl ik met Svenja nog een ommetje maak. We nemen een verse jus ( nergens zo lekker als hier) bij een cafeetje en komen terug via de oude Romeinse brug, die langs onze route van morgen ligt. Ik wilde hem.gaan tekenen, maar vond het toch te koud. 's Avonds aten we met de hele familie in het nabije restaurant, weer heel gezellig.

Dinsdag 18 april
Zes uur op, ontbijtje in de keuken (samen met. twee flink slurpende Japanners) en om 7 uur lopen we weer. Het is bewolkt en koud, ik heb voor het eerst mijn fleece aan. Het loopt lekker.
Prachtig eerste stukje, over een oude Romeinse weg en brug, door het bos en langs een mooi woest stukje rivier. Het klimt een beetje, maar niet zoveel als gisteren. We komen door verschillende dorpen en strijken na ruim twee uur neer op een leuk terrasje, waar al een hele verzameling andere pelgrims zit, die we allemaal al kennen van gezicht. Ook Ton en Lenneke komen even later aanlopen. Kortom: het is langzamerhand net één grote familie!
Bekaf komen we in Valenca aan, een leuk oud vestingstadje dat wordt helaas wordt overlopen door toeristen en dat dus volgepropt is met toeristenwinkeltjes en restaurants. We vinden een redelijk rustig terrasje op een klein pleintje en nemen dec tijd voor onze eerste Spaanse lunch, net als vorig jaar delen we een ensalade mista en een bocadillo con queso.
Opgeknapt lopen we de laatste kilometers: over de lange brug over de Mino naar het stadje Tui in Spanje.
Via een mooie route onderlangs de rivier komen we in het centrum uit. Na even zoeken vinden we de herberg, die we in het boekje uitgezocht hebben, Tuihostel.
We zijn de eersten, dus nemen alle tijd. Na een uurtje horen we dat er mensen beneden staan, die ook naar binnen willen: onze Engelse vrienden. We hadden niets afgesproken, toeval of? Niko loopt onmiddellijk naar het balkon om te roepen dat we vol zijn, maar daarna heten we ze van harte welkom.
Als we later de stad inlopen stapt Svenja net uit de deur van haar hostel als we er langs komen: het moet blijkbaar zo zijn! Gezamenlijk eten We in één van de weinige cafés waar dat al kan om zeven uur. Het zit dan ook vol met medepelgrims. Na het eten maken we nog een rondje door de stad. Tot slot drinken we nog wat op een terras, omringd door allerlei vrolijke straatverlichting en muziek uit de vele luidsprekers.

Woensdag 19 april
Kwart over zeven op, kwart voor acht vertrek. De Engelse mannen werden net wakker. Gelukkig waren zij dus nog boven toen wij de deur achter ons dicht trokken, want. .. ik was mijn stokken weer eens vergeten! Nu kon Vaughan ze vanaf het balkon naar beneden gooien. We lopen vol goede moed de stad uit en komen terecht in een prachtig weide- en bosgebied, dat nu eens niet uit eucalyptus en dennen bestaat, zoals de kleine stukjes Portugees bos, maar uit frisgroene loofbomen. Er stroomt een riviertje door en we lopen over een heerlijk zand-grindpad. Is dit een eerste verschil tussen Spanje en Portugal? Ook de huizen zijn anders, we zien bijna geen gestucte en witgeschilderde huizen meer. De meeste huizen (en tuinmuren) hier zijn van grote stenen van roze graniet gebouwd. Verder moeten we vooral opletten met wat we zeggen, zijn we net gewend aan 'bom dia' en 'obrigada' moeten we weer wennen aan 'buenos dias' en 'gracias'. Het is vandaag een lange dag, dus we lopen via ons eigen strakke schema: na 1uur even water drinken, na 2 uur een echte pauze enz. We hebben gemerkt dat dat bij ons het beste werkt.
Na het mooie stuk door het bos volgt een weggetje door wat dorpen, met precies op het goede moment ( na 3 uur) een cafeetje: ik had even heel hard een pauze nodig. Het volgende stuk gaat langs en door een industrieel gebied, maar je kunt ook een iets langere route langs een riviertje nemen. Daar kiezen wij natuurlijk voor, maar dat is wel goed opletten! De café-eigenaars in de dorpen willen hun klandizie niet kwijt en dus: worden alle gele pijlen naar de rivierroute zwartgeschild en wijzen er heel veel knalgele pijlen de dorpen in. Er is hier blijkbaar sprake van een echte 'gele pijlenoorlog'.
Maar wij vinden de buitenomroute en zijn daar erg blij mee: een heerlijk pad langs een riviertje, waar van alles in bloei staat en allerlei vogels zingen. De industrie is zo af en toe ook wel zichtbaar hoor- en zichtbaar, maar lijkt toch behoorlijk ver weg.
Dan volgt er toch nog een vervelend stedelijk stuk en tot slot moeten we nog een aantal kilometers flink klimmen voordat we in het plaatsje Mos aankomen, waar we de twee laatste bedden op de slaapzaal in de albergue krijgen toebedeeld, helaas dus wel twee bovenbedden.
Ik loop naar mijn bed, in het onderbed ligt iemand te slapen.
En ja, dat blijkt Svenja te zijn!
Ton en Lenneke komen later binnenlopen, voor hen is er nog een kamer boven het café aan de overkant. De rest van de middag en avond verloopt volgens het bekende patroon.
We hebben vandaag 23 km.gelopen en hebben er in totaal al 140 opzitten. Nog 93 te gaan. Een eitje!