Pittige dagen

Maandag 16 april
Fuente de Cantos - Zafra
26 km, totaal: 137 km.
Met hulp van Niko en een instructiepapier dat ik altijd bij me heb tapete ik mijn enkel in.
Na een ontbijt in de eetzaal, die helemaal versierd was met oude gebruiksvoorwerpen en oude foto's, waaronder de trouwfoto van onze herbergeigenaar, gingen we welgemoed op pad, want de zon scheen. Dat duurde misschien een halfuurtje en toen ging de zon over in dikke mist. Maar niet getreurd, want als je loopt is het niet gauw te koud.We liepen langs varkenschuren het platteland op. Glooiende wegen tussen graanakkers, olijfboomgaarden en uitgestrekte wijngaarden. Het pad was nog steeds behoorlijk nat en dat betekende dat we steeds naar de kantjes of het midden moesten uitwijken om droge voeten te houden. En de modder kleefde weer behoorlijk aan onze schoenen. We hoorden de hop steeds weer en zagen en hoorden heel veel roodborsttapuiten en grauwe gorzen (we liepen een stuk op met Jacques, de vogelkenner).
De wegkanten waren weer rijk begroeid met bloemen in allerlei kleuren. De zon was gelukkig teruggekomen en het was heerlijk weer. We liepen veel met Henk op vandaag. We lunchten ergens langs de kant van de weg met meegesjouwd brood, ei, sardientjes, worst en yoghurtjes. Heerlijk!
Twee keer moesten we weer een rivier oversteken, maar beide keren lukte dat gelukkig via stapstenen met onze stokken als steun. Tussen het riet zagen we een vos wegschieten!
Zo'n vier kilometer voor Zafra kwamen we door een dorp, waar we Lida ontmoetten en met z'n vieren maakten we een flinke omweg op zoek naar een café om thee en koffie te drinken. Vanaf daar waren er twee opties: of rechtstreeks via de weg of een klein ommetje over een oud spoorlijntracé. We kozen voor het laatste en het was een mooi pad, maar .... we misten de afslag naar links en liepen dus nog verder om en bereikten de binnenstad uiteindelijk via een industrieterrein. Om half vier bij kwamen we aan bij de herberg, die naar Vincent van Gogh genoemd was, een heel apart gebouw op een straathoek met een torentje en van binnen op allerlei manieren gedecoreerd.
Wij kregen met z'n tweeën een bed op een vierpersoons slaapzaal op de bovenverdieping toegewezen en omdat er niemand meer bij kwam hadden we toch weer een kamer voor twee. We waren allebei moe, 26 km. is ook niet niks, maar eigenlijk viel het nog wel mee. Ook mijn enkel leek zich goed te houden, ik had helemaal geen pijn..We deden met z'n allen een gezamenlijke was in de wasmachine en hingen alles op in de zon op het dakterras, waar het supersnel droogde.
Inmiddels waren we ook gedoucht en werd het dus hoogste tijd voor een drankje.
We vonden vlakbij een heerlijk terras in de zon. We wilden deze avond voor de hele groep gaan koken (een salade vooraf, pasta met veel groenten en een kant en klaar mini-toetje) en deden daarvoor, samen met Rudi, boodschappen in de supermarkt. Groente snijden met z'n allen en wokken maar!
Het enige probleem was dat het water voor de pasta niet aan de kook wilde komen en dat het daarom wel een latertje werd. Het gezamenlijk eten was verder heel gezellig. We waren met z'n zevenen: Rudi en Dieter, Henk, Frea, Lida en wij twee.
Er was inmiddels een Belgische man binnengekomen, Lieven, die twee etappes aan elkaar geknoopt had en vandaag 48 km. gelopen had. Ongelooflijk!

Dinsdag 17 april
Zafra -Villafranco de los Barros
21 km., totaal: 158 km.
De dag begon met een wandeling door Zafra: mooie parken, het Alcazar en diverse kerken We liepen met z'n tweeën de stad uit, een niet te hoge berg over (veel rotsen en dennen), en daalden aan de andere kant af naar Pueblo de Sancho Perez, waar we precies aankwamen terwijl alle kinderen, dik ingepakt, naar school werden gebracht. We deden er lunchinkopen en namen vlak voor het eind van het dorp bij een klein tentje een
'chocolate con churros': een soort in slierten gebakken oliebol, die je doopt in hele dikke chocolademelk. Lekker maar machtig!
Heel schandalig: ergens halverwege de middag kwam ik tot de ontdekking dat ik was vergeten te betalen. Hoe kunnen we dat nu nog goedmaken?
Weer in het buitengebied kwamen we terecht op een eindeloos pad van rode modder tussen olijfbomen door en langs oude kasteeltjes of boerderijen. Een mooie route, maar wel zwaar door de modder. Het laatste stuk was minder mooi, onder de snelweg door, daarna zigzaggend door de wijngaarden. Onze nieuwe herberg lag helemaal aan 't begin van het dorp en was nog heel nieuw met voor iedereen een eigen bedstee. We aten onze voor onderweg bedoelde eigen lunch op in de keuken. Er ontstond enorme paniek in de herberg omdat een oudere Italiaan, die heel langzaam loopt maar er toch altijd weer komt komt, zijn portefeuille kwijt met geld, paspoort en vliegticket kwijt was. Hij had zich al ingeschreven, dus hij moest ergens in de herberg zijn. Dat leverde het nodige Italiaanse melodrama op, maar uiteindelijk werd hij gelukkig gevonden door de herbergeigenaar tussen bed en matras. We douchten en liepen met z'n vijven het dorp in op zoek naar een terras. Want na een dagwandeling is een groot glas bier voor de heren toch wel de grootste beloning. Ik houd het meestal bij een sapje. We kwamen er diverse bekende mensen tegen: de Belgische man, die helemaal alleen in een andere herberg zat en twee Nederlandse halfbroers, waarvan er één een Spaanse vrouw heeft, die op geheel eigen wijze de Camino lopen.
We deden inkopen voor de lange dag van morgen bij 'de laatste winkel mogelijkheid de komende 27 km. De heren gingen op zoek naar zoek naar een restaurant dat een beetje op tijd eten had. Uiteindelijk kwamen we terecht in de bar van een hotel, waar we salades en pizza's aten, die heel goed smaakten, wijn erbij en een lekker toetje. We waren helemaal tevreden!
Op tijd naar bed want morgen voor de volgende dag stond er ruim 27 km. op het programma.

Woensdag 28 april
Villafranco de los Barros - Torremejia,
27 km, totaal: 185 km.
Héél vroeg op, kwart over zes. Er stond een enorm ontbijt voor ons klaar, met brood, jam, tomatensaus, koffie, thee, chocolademelk, appel, banaan en sinaasappel. En we hadden de dag ervoor al fruit, brood en beleg voor de lunch gekocht, dus we lieten toch maar wat liggen, want het gewicht was vandaag toch al groot, met twee liter water, omdat we 27 km. moesten lopen bij 27 graden.
We vertrokken om 10 over 7 door een nog donkere stad. Toen we de stad uitliepen werd het langzaam lichter en kwam de zon op. We maakten flink tempo nu het nog koel was. De weg was breed en makkelijk, maar eindeloos: aan weerszijden enorme wijngaarden, afgewisseld met zo hier en daar wat olijfbomen.
Het werd steeds warmer, maar gelukkig stond er een verkoelend windje. We liepen flink door. Pauze houden was ook niet echt comfortabel, omdat er bijna nergens een schaduw was en ook geen plek om te zitten.