Fantastisch Merida, prachtige landschappen

Donderdag 19 april
Torremejia-Merida
16 km, totaal: 201 km.
Na een onrustige nacht op de overvolle slaapzaal stonden we om kwart over zes op, pakten onze rugzakken op de gang in en vertrokken naar het café voor het gebruikelijke Spaanse ontbijt. Dat is toch een ervaring op zich hoor: zo'n café waar twee televisies aanstaan, de bar bezet is door koffie drinkende en vooral heel hard pratende Spanjaarden en de koffiemachine ook nog eens enorm veel herrie maakt. En dat 's morgens om kwart voor 7! Van rustig wakker worden is dan echt geen sprake.
We vertrokken bepakt en bezakt om 10 voor half 8 in het schemerdonker voor de korte route van vandaag naar Merida. Al snel was het bekende clubje weer bij elkaar: Frea, Lida, Henk, Rudi, Dieter en wij. We liepen het dorp uit en zagen het langzaam licht worden terwijl we tussen de olijfbomen liepen. Op een splitsing namen we een verkeerd besluit en namen de oude Romeinse weg ipv de Santiago-route. We kwamen in een wijngaard terecht en zochten tussen de wijnstokken door een pad terug naar de route. Die was voorlopig niet fijn, want lang langs een verkeersweg over het asfalt. Dat betekende dus: blik op oneindig en doorlopen maar. Later werd het gelukkig weer beter, maar helaas ook natter: er stond weer veel water op het pad, dus het was, vooral voor Niko op zijn sandalen steeds zoeken naar de beste route. Na twee uur hielden we een korte pauze om wat te eten en te drinken, sokken te wisselen, pijpen af te ritsen en zonnebrand te smeren. Daarna was Merida niet ver meer. Om 10 voor half 12 liepen we de stad in. We hadden een kamer gereserveerd in een simpel hotelletje, want het leek ons nu toch wel heerlijk om weer eens een nacht echt met z'n tweeën te zijn, met een eigen douche en toilet, schone lakens en misschien nog wel het allerlekkerst: een echte handdoek!
Samen net Rudi, die in hetzelfde hotel geboekt had liepen we erheen. Inchecken, douchen, een klein wasje doen en dan toch maar meteen weer de stad in om wat te drinken. Het eerste idee was koffie, maar ivm de warmte gingen de heren (Henk was er inmiddels ook weer bij) voor een groot glas bier.
We deden rustig aan, aten nog wat en gingen daarna de stad verkennen. Want Merida was ooit een belangrijke Romeinse nederzetting en heeft de best bewaarde Romeinse monumenten van heel Spanje. We kochten een combinatiekaartje, bezochten eerst het amphitheater waar ooit 14000 mensen tegelijk naar de verrichtingen van de gladiatoren konden kijken en het ernaast gelegen theater, goed voor 6000 man. Het was heel mooi gerestaureerd en zag er indrukwekkend uit. Leuk om te zien dat er een complete klas van ongeveer 11-jarige kinderen werd rondgeleid, die heel graag hun Engels wilden oefenen. Terwijl de begeleiders geen woord Engels spraken! Niko werd gevraagd een foto.van de complete groep te maken en hij kreeg ze in een mum van tijd stil en liet ze allemaal tegelijk 'cheese' en later ook nog 'queso' zeggen. Mooi om te zien!
Daarna volgde de opgraving van een groot Romeins huis, even een drankje om weer verder te kunnen en het Moorse kasteel, Alcazaba, dat bij de Romeinse brug lag, waarover we de stad waren binnen gekomen. De laatste Romeinse opgraving, heel mooi bewaard onder een nieuw gebouw, bekeken we nog maar vluchtig, want toen waren onze voeten toch wel heel erg moe.
Op mijn verzoek sloten we de middag af met een kan sangria bij de bar waar we de volgende ochtend ook zouden ontbijten. Het was er echt weer voor: 27 graden! We zijn blij dat er steeds een windje staat, want anders zou het wel héél warm zijn om te lopen. We begrijpen trouwens dat het in Nederland net zo warm is. Geniet ervan!
Even een uurtje uitrusten op onze kamer en daarna de stad weer in om wat te eten. Dat deden samen met Rudi, want Henk had geen zin. Het was half 8 en het restaurant dat ons was aangeboden was nog dicht, dus
we bekeken diverse restaurants op een rij en kozen dat wat het beste leek. Wat het bedienend personeel betreft was dat een slechte keus, want er kon geen lachje af en er werd geen woord Engels gesproken (tenzij je 'OK' meetelt).
Maar het eten was prima. We hadden drie verschillende tapasgerechten vooraf, daarna ieder een hoofdgerecht en Niko en ik tot slot nog een heerlijk chocoladetoetje. Toen we op de terugweg, nog steeds in T-shirt, want het was nog 17 graden, door de stad terugdwaalden richting ons hostal kwamen we als verrassing nog langs een prachtig verlichte opgraving van een Romeins huis. Met vermoeide voeten (hoeveel kilometer zouden we vandaag nog extra afgelegd hebben?) en twijfel over een mogelijke blaar onder Niko's voet gingen we later dan ooit op de Camino, het was al half elf!, heerlijk slapen.

Vrijdag 20 april
Merida-Aljucen,
16 km, totaal: 217 km.
We ontbeten iets later dan de afgelopen dagen, om half 8, in een café, waar we zelfs tostada met kaas als ontbijt konden krijgen ipv de eeuwige jam.
Om 8 uur vrolijk op pad samen met Henk en Rudi. De laatste zonder rugzak, want hij wilde nog een dag in de stad blijven, maar liep wel mee naar het Romeinse aquaduct. Dat was super indrukwekkend en zag er prachtig uit in het ochtendlicht. Ongelooflijk dat die Romeinen dat 2000 jaar geleden dat zo konden bouwen!
Bovenop de oude pilaren zaten tientallen ooievaars te broeden, die af en aan vlogen met nestmateriaal. We maken heel veel foto's en zoeken daarna de route weer op.
Eerst langs de weg de stad uit en na een kilometer of vier komen we bij een groot stuwmeer, dat ook al uit de Romeinse tijd stamt.
Er waren in totaal 8 aquaducten over een lengte van 10 kilometer, met een verloop van 1 meter per 2 kilometer, die 150 liter water per seconde naar de stad vervoerden. Fantastisch toch? Het weer was weer warm, maar er stond een forse wind, waar we tegenin moesten lopen en die flinke golven in het meer maakte. Na het meer kwamen we in een fantastisch gebied terecht. Het leek een.beetje op een duingebied, maar dan met kurkeiken en zo hier en daar rotspartijen. Daarnaast en daartussenin bloeiden heel veel verschillende planten in allerlei kleuren. Grote bossen gele brem en forse planten van de kuiflavendel overheersten, maar ik zag tientallen soorten. De beekjes en poeltjes waren wit van de bloemetjes van de waterranonkel. Natuurlijk waren er ook allerlei vogels te horen en hoorden we voor het eerst het geluid van cicades. Ooievaars vlogen regelmatig over. Het was echt een feest om daar te lopen! Natuurlijk stopten we regelmatig even, want onze voeten worden toch wel moe hoor. Maar het is ook deze dag maar 16 km., dus goed te doen. Mijn enkel houdt zich goed, maar Niko heeft steeds meer drukplekken onder zijn voet.
Ach, het zijn nog maar drie dagen voor ons. Dat gaat zeker lukken!
In het dorp Aljucen aangekomen bleken er nog maar een paar bedden beschikbaar in de eerste herberg. Hij is mooi en ruim. Heerlijk! We komen diverse bekende mensen tegen, maar ook veel nieuwe. Dat zijn dan mensen, die voor ons liepen
maar een extra dag in Merida zijn gebleven of mensen, die achter ons liepen en vandaag een dubbele etappe hebben gepakt. We douchen, Niko doet een wasje en ik ga naar de winkel en doe lunchinkopen.
We eten op het terras van de herberg, schrijven ons verslag (ik moet nog heel veel inhalen) ,
ik ga even op bed liggen, we pakken een drankje op het terras van het café tegenover de herberg, komen.daar Henk en Frea weer tegen, die in de andere herberg zitten.
We doen boodschappen voor morgen overdag, ik probeer een tekening te maken van de mooie kerk hier op het plein (is aardig gelukt) en dan gaan we met Henk, Frea en Lida eten in het café dat door onze hospitalera is aanbevolen. Het eten is lekker maar simpel, maar de gastvrouw is heel vriendelijk en de sfeer is huiselijk. Kortom: we zijn tevreden.
Als we terug lopen naar de herberg is het zo gezellig op.het dorpsplein dat we daar nog even blijven zitten. Maar ... we kunnen niet te laat terug naar de herberg, want dan is het licht al uit!