We zijn er bijna

Zaterdag 21 april
Aljucen-Alcuescar
19 km, totaal: 236 km.

Na een slechte nacht werd ik weer vroeg gewekt door medepelgrims die al om half 6 opstonden,. te hard praatten en het licht aandeden. En niet alleen daardoor, ook door het harde geluid van vallende regen op het dak!
We ontbeten, maakten vast een broodje klaar voor tussen de middag, pakten onszelf en de rugzak goed in en stapten om half 8 toch maar de regen in, want volgens de weerwebsites zou het de hele dag regenen.
Het was schemerig en het regende gelukkig minder hard dan het binnen leek. Maar hard genoeg om nat te worden! We liepen het dorp uit, zagen de eerste gele pijlen, maar daarna heel lang niets. Zouden we wat gemist hebben? Het boekje opgevist en gecheckt, het leek gelukkig toch goed te zijn.
Al snel was het weer duidelijk en liepen we, begeleid door zingende nachtegalen een volgend natuurpark in. Het landschap was weer mooi, maar in de regen zijn de meeste bloemen dicht en ziet alles er toch veel minder vrolijk uit. Dan ben je toch vooral bezig met overleven. Na bijna 1,5 uur hield de regen gelukkig op en na twee uur was er een eerste plek om pauze te houden. We hadden er 8,7 km opzitten en waren trots op onszelf.
Vanaf dat moment bleef het gelukkig droog en konden we steeds meer opdrogen.
We hoorden regelmatig de hop en ook de koekoek liet zich een aantal keer horen. Er bloeide veel brem en hele stukken waren paars van de kuiflavendel. We namen nog een pauze, want ik was toch wel erg moe en het pad was modderig en ging vaak omhoog. Het laatste stuk liepen we door een haag van cistusrozen, alle varianten door elkaar. Er verscheen ook steeds meer eucaluptus tussen de begroeiing. Het leek me dat de natuurbeheerders daar niet blij mee zouden zijn, want die Australische exoot is nogal agressief en verdringt dus de oorspronkelijke begroeiing.
We buffelen stevig door, willen de regen voor blijven, maar zo af en toe moet ik toch echt even zitten om op krachten te komen.
Om iets voor half 1 zijn we bij het klooster Casa de Misericordia waar we kunnen overnachten. Er zijn nog maar 6 mensen aanwezig: onze drie Nederlandse vrienden, die al om 7 uur vertrokken zijn en dus nog langer in de regen gelopen hebben en ook nog eens verkeerd zijn gelopen, zodat ze 4 km meer achter de kiezen hebben en Dieter uit Beieren, Hans, de Oostenrijker en de Spanjaard met wie hij steeds oploopt ( die eeuwig en altijd zit te bellen). Zij liepen vandaag kort voor ons en we kwamen ze op de rustplekken dus steeds tegen.
De herberg gaat pas om 13.00 uur open, dus we eten onze broodjes met kaas en tomaat op op een bank in de kloostergang
(en ruimen daarna alle kruimeltjes zorgvuldig op).
Het klooster kent strikte tijden, dus ons programma ziet er als volgt uit:
17.55 kloosterrondleiding
18.45 mis
19.30 avondeten
21.00 deur gaat op.slot
21.30 licht gaat uit
Ik ga een uurtje op bed liggen en Niko gaat even geld pinnen in het stadje. Maar ... daarbij hadden we buiten de siësta gerekend: het klooster is dicht tussen 14.00 en 16.30, dus Niko kan niet meer naar binnen. Hij belt mij om te vragen of ik de deur open wil doen, maar dat lukt niet want daar is een sleutel voor nodig. Uiteindelijk kan hij na een minuut of 10 toch naar binnen omdat een pater over zijn hart strijkt en alle wachtende pelgrims en Niko toch binnen laat.
De rest van de middag blijven we binnen, schrijven ons verslag, eten wat nootjes, drinken wat water en wachten op de dingen die komen gaan.
Om 5 voor 6 staan we met een stuk of 12 mensen klaar voor de rondleiding. De donkere pater, die ons rondleidt, komt uit Tanzania en spreekt alleen Spaans en Swahili, de mensen in de groep zijn Spaans, Frans en Nederlands. Een Fransman en een Spanjaard proberen dat wat verteld wordt in ieder geval zo goed en zo kwaad als het gaat in het Frans te vertalen. De conversatie is na de oorlog Tweede Wereldoorlog opgericht om arme en gehandicapte kinderen op te vangen en te onderwijzen. We bekijken de kapel, gebouwd als een kasteel, en daarna het ernaast gelegen gebouw waar nog steeds gehandicapte mensen opgevangen worden, al zijn het nu allemaal ouderen. Na de rondleiding is het tijd voor de mis, die plaatsvindt in de kapel van het 'verpleeghuis' en waar 5 paters, een stuk of twintig 'patiënten' en een stuk of tien geïnteresseerde pelgrims bij aanwezig zijn. De mis, inclusief avondmaal, was in een half uur bekeken. Daarna was het vrijwel meteen tijd voor het avondeten. In de keuken van het klooster was gedekt voor 20 pelgrims. Er waren veel Fransen aanwezig, vijf Nederlanders en een man uit Ierland. Het eten was simpel, maar goed genoeg: vermicelli-soep, aardappelsalade, een grote schaal met vissticks en empenada's gevuld met tomaat, brood erbij en paté voor de liefhebbers, te drinken: kraanwater. Tot slot: een banaan toe. Het heel leuk om met zo'n grote groep mensen bij elkaar te zijn! Met elkaar werd alles opgeruimd.
Met Henk liepen we nog even naar het café aan overkant om thee en koffie te drinken. Keurig op tijd waren we weer binnen. Nog even dit verslagje typen en dan lekker naar bed in ons tweepersoonskamertje.

Zondag 22 april
Alcuescar-Aldea de Cano -
Valdesalor
26 km, totaal 262 km.

Ik sliep lekker lang, niet gehinderd door vroeg opstaande slaapzaalgenoten werd ik pas om half zeven wakker. Inpakken gaat snel, dus om 7 uur zaten we al in het café aan de overkant voor onze desayuno.
In de schemering liepen we samen met Henk het plaatsje uit, terwijl het licht regende. De lucht was prachtig: aan de ene kant héél donker, aan de andere kant veel lichter.
De regen hield al gauw op, maar de dreiging bleef, want die donkere wolken waren onweersbuien, die om ons heen bleven draaien, maar gelukkig niet dichtbij kwamen. Al snel moesten we een riviertje oversteken en er zat maar weer één ding op: schoenen uit, pijpen oprollen tot boven de knie en naar de overkant waden. Gelukkig had ik het handdoekje om onze voeten af te drogen standaard boven on de rugzak zitten. En dit was dan wel het ergste moment, maar ook verder moesten we steeds de plassen ontwijken en zoeken naar de droogste plekken op het pad. Het landschap was weer mooi, later liepen we weer een stuk over de oude Romeinse weg. Regelmatig vloog er statig een ooievaar over en ook het geluid van de hop klonk regelmatig.
Het laatste stuk liepen.we langs de weg naar het dorp Aldea del Cano, na 15 km., waar we evt. wilden overnachten. maar .. daar waren we al om kwart voor 12. Veel te vroeg om al te stoppen!
We dronken koffie en cola cao en aten er wat lekkers bij.
We wilden dus eigenlijk doorlopen naar Valcores maar .... de kans dat daar nog een.bed voor ons zou zijn was klein. Want de herberg daar had maar 14 slaapplaatsen en zoveel mensen liepen er zeker wel voor ons uit. De oplossing die we bedachten was: we gaan hier in de herberg slapen, We lopen naar Valcores en we gaan met de taxi terug. Het bleek een prima oplossing: we kregen de sleutel van de herberg, legden onze slaapspullen op het bed, haalden ook kleding en toiletspullen eruit en gingen met een lichte rugzak: regenkleding, water en een broodje voor onderweg op pad.
Het was heerlijk lopen, het pad bleef hetzelfde, constant een weg zoeken rond het water dat langs het pad stroomde, maar het was weer prachtig. Omdat het niet meer regende lieten steeds meer bloemen zich zien, ik bleef fotograferen. En ik kon alleen maar denken: wat erg dat dit mijn één na laatste dag is!
Wat zou ik graag verder lopen!
Maar ja, afspraak is afspraak, ik heb een treinticket voor de trein naar huis op vrijdag en Niko moet op vrijdag in Roncesvalles zijn. Hij gaat daar nl. twee weken vrijwilligerswerk doen in een grote herberg aan de voet van de Pyreneeën. Maar ... we gaan zeker verder lopen!
We hielden halverwege een pauze om onze bocadillo con queso y tomate op te eten op een pracht van een picknickbank, die volgens het ernaast staande bord meer dan 30.000 euro Europees subsidiegeld had gekost.
Om drie uur waren we in Valcores, waar we Frea en Lida in de herberg aantroffen, die inderdaad helemaal vol bleek te zijn. We dronken gezamenlijk wat en vertrokken tegen vieren per taxi naar ons eigen dorp.
Daar douchenten we, deden een wasje, liepen even het dorp in, raakten aan de praat met een Amerikaan uit Sacramento, Timothy, forensisch rechercheur en vingerafdrukkenspecialist, die veel had gereisd en dus veel had te vertellen. We dronken wat op een terrasje en aten, samen met hem en Eva, een Duitse, die goed Engels sprak, een pelgrimsmenu in het restaurant. Ik ruimde de was op, maakte nog een kop thee voor mezelf en toen was het alweer 10 uur, hoogste tijd om te gaan slapen.