Van Atapuerca via Burgos naar Hontanas

Dinsdag 22 maart,
Atapuerca-Burgos
21 km., totaal: 268,5 km
De nacht in onze koude slaapschuur verliep prima met extra nachtkleding aan en bovenop de slaapzak nog een deken en een dekbed. Niko sliep zelfs nog nooit zo goed! Het ontbijt bestond uit de restjes uit onze rugzak: we deelden de van huis als noodvoorrraad meegenomen fruitkeks en een appel. Om 10 over 8 liepen we alweer buiten. Het was somber en koud.
We begonnen al snel te klimmen door een open bosachtig gebied. Er lag een grote kudde schapen met twee waakzame honden erbij. We hielden afstand en mochten erlangs. Bovenaan gekomen keken we uit op een brede vallei, de Valle de Riopico en zagen we Burgos in de verte al liggen. Overal boven de velden zongen de leeuweriken. Maar: we hadden nog minstens 16 km. te gaan. Eerst nog langs een aantal dorpjes. In het tweede gunden we onszelf de luxe van een pauze in een cafeetje, waar we ons ontbijt aanvulden en een broodje kaas voor de lunch kochten. Dat in Spaanse cafés altijd de tv aanstaat nemen we meestal op de koop toe, maar nu vielen we midden in de aanslagen in Brussel, dus dat viel wel rauw op ons dak! De verdere route naar Burgos was eigenlijk vooral vervelend: steeds over asfalt, over een drukke invalsweg eindeloos door industriegebied. We probeerden het nog een beetje leuk te houden door te proberen alle opschriften te vertalen.
Uiteindelijk kwamen we in de stad aan. We hadden zulke vermoeide voeten.dat we eerst nog even een barretje indoken voordat we het laatste stuk naar het centrum liepen. De gemeentelijke pelgrimsherberg, die vlak naast kathedraal lag bleek nog niet open, dus we aten eerst ons broodje op op een bankje met uitzicht op de kathedraal.
Daarna bij de herberg ingecheckt, een enorm goed georganiseerd gebouw, waar we een bed toegewezen kregen, onze rugzak uitpakten en douchten, waarna we de stad inliepen en allereerst de kathedraal gingen bekijken. Enorm indrukwekkend, op een gegeven moment werd het zelfs iets te veel van het goede. Het was er ook nog eens ontzettend koud, dus we vluchtten daarna zo snel mogelijk de warmte van een barretje in, waar we iets dronken en tapas aten. Ik liep daarna nog een rondje door de stad: verbazingwekkend hoe ingewikkeld dat is met al.die hoogteverschillen! Niko vond het te koud en.ging dus vast terug naar de herberg. 's Avonds lekker gegeten in een restaurantje met de fraaie naam Las Espuelasl del Cid en daarna was het weer hoogste tijd om naar bed te gaan.

Woensdag 23 maart
Burgos-Hontanas
30 Km, Totaal: 298,5
Om 7 uur ging het licht aan en om half 8 waren we ingepakt.
We namen een ontbijtje en kochten een.broodje voor de lunch in het cafeetje tegenover de herberg en iets over 8 waren we alweer op pad. Het was nog steeds koud en er stond veel wind. Dat valt ons toch wel erg tegen: dat de temperatuur nog steeds zo laag is. Boven de 10 graden hebben we eigenlijk nog niet meegemaakt, flink eronder al regelmatig. Tijdens het lopen is dat meestal niet zo'n probleem, dan loop je je wel warm, maar na aankomst in een stad of dorp is het meestal geen.genoegen om nog even.rond te lopen. Op een terrasje zitten is er al helemaal niet bij. Maar goed, die kou was dus in ieder geval een goede reden om er weer flink tegenaan te gaan. De route de stad uit was mooi, eerst door nog een stukje oude stad, daarna langs de rivier en tenslotte langs de universiteit. Eenmaal de stad uit werd het vervelend: veel braakliggend terrein en onder en over (snel)wegen heen. Na ruim 2 uur kwamen in het eerste dorp, waar we in een winkeltje wat extra voorraden kochten, koffie en chocolademelk dronken en ik ook nog naar het toilet kon. Een ideale combinatie! Hier kwamen we ook twee Franse dames tegen, die Niko al eerder had ontmoet. Weer helemaal verkwikt begonnen we aan de tweede etappe. Het landschap werd gelukkig mooier, wel heel open en dus bleef het koud en winderig. Zo zelfs dat we onze capuchon op en handschoenen aan hadden en ik zelfs mijn regenbroek droeg tegen de wind. We liepen zo door dat we er om kwart voor 1 al 20 km op hadden zitten en.dus beland waren op de plaats waar we eigenlijk zouden overnachten. We namen er onze lunchpauze en besloten dat we nog wel een stukje wilden doorlopen. Helaas was de herberg op 5 km afstand nog niet open en dat betekende dat we dan wel meteen 11 km meer moesten lopen. We voelden ons goed genoeg en gingen dus de uitdaging aan. Na een tijdje omhoog lopen kwamen we op de meseta, een enorm uitgestrekte hoogvlakte, vrijwel zonder bomen. Hier waren we dus echt speelbal van de wind! Gelukkig kwam hij wel schuin van achteren. Ik genoot wel.van dat open weidse landschap, maar Niko heeft een hekel aan wind, dus had het zwaarder. Uiteindelijk kwamen we om kwart voor 4 aan in Hontanas, waar we de Albergue boven het plaatselijke café kozen, zodat we de rest van de dag onze voeten niet meer hoefden te gebruiken.