Van Terradillos naar San Martin de Caminho

Zondag 27 maart
Terradillos de Templarios - Bercianos de Real Camino
24 km, totaal: 393,5 km
Na een ontbijt met sap, thee, koffie en cakejes gingen we deze eerste ochtend van de zomer om half 9 op pad. Het waaide niet zo hard meer en de lucht zag er beter uit: blauwe plekken tussen het grijs. En dus: gingen we opgewekt op pad. Het begon mooi: glooiend landschap, mooie kleuren van de aarde (geelbruin), het graan (groen), de wolken (grijs) en de blauwe plekken in de lucht. Daarin: een aantal voor ons lopen de pelgrims in felle kleuren: de twee Franse dames en Katrin. Even later haalde een ons onbekende pelgrim ons in, het bleek Ronald uit Zwolle te zijn, onze eerste mede-Nederlander. Na een bezoek aan een mooi oud klein kerkje kwamen we uiteindelijk pas na 3 uur in Sahagun aan, veel later dan we verwachten. Sahagun bleek het middelpunt van de Camino te zijn, maar gerekend vanaf waar? We waren hard toe aan een pauze en vonden gelukkig een cafeetje, waar we iets lekkers konden eten en drinken en ik naar de WC kon. We kochten een broodje en gingen uitgerust op weg voor de tweede etappe.
Die was een stuk minder leuk: heel veel langs de weg en het leek wel of de wind weer steeds harder werd. Het was eigenlijk gewoon te koud om ergens onderweg te picknicken en dus liepen we maar gewoon door. In het dorp was het even zoeken, maar al snel hadden we de Albergue Santa Clara gevonden. Er bleken nog maar twee bovenbedden beschikbaar te zijn in de slaapzaal van acht, dus er niets anders op dan die te accepteren.
We aten onze lunch op in de keuken want in de tuin waaide het toch wel erg hard. Toen de anderen aankwamen bleken er nog een aantal tweepersoonskamers beschikbaar te zijn, zodat we uiteindelijk toch allemaal een plekje hadden. We Ik deed nog een poging een tekening te maken in de tuin, maar werd aan de praat gehouden door een lacherige, betweterige Amerikaan en vluchtte uiteindelijk maar weer naar binnen. We besloten gezamenlijk te koken en dat was een groot succes! We deden gezamenlijk boodschappen en we zaten uiteindelijk met z'n negenen aan tafel (drie Duitsers, drie Nederlanders, twee Françaises en één Amerikaan (Isaac) , en aten salade met brood vooraf, daarna pasta met groente in tomatensaus, voor liefhebbers met chorizo, dat alles rijkelijk besproeid met naar keuze wijn, cola of water. We praatten en zongen en hadden een geweldige avond.

Maandag 28 maart
Bercianos del Real Camino-Mansilla de les Mulas
26 km, totaal: 419,5 km.
Iedereen was alweer vroeg op, de meesten vertrokken zonder ontbijt, maar zelfs toen wij na ons ontbijt om iets voor acht vertrokken was het nog schemerig. In het half uur daarna werd het wel iets lichter, maar het bleef grauw want het was een bewolkte, gure en koude dag. Na een uurtje begon het te regenen, dus regenpakken aan en doorbuffelen.
De wind was gelukkig niet zo.sterk als eerder en de regen viel ook wel mee, maar de route was saai: een eindeloos recht pad door een omgeving waar niet veel aan te zien was. Vier ooievaars die langs de kant van de weg aan het foerageren waren waren het enige wat opviel. Na 1,5 uur kwamen in het eerste en voorlopig ook laatste dorp op de route, dus maar even opgewarmd in een cafeetje. De 14 km erna was er onderweg niets, behalve een aantal picknickplaatsen, waar met dit weer weinig aantrekkelijks aan was. We namen één keer een korte pauze, zo dat Niko zijn sandalen weer aan kon trekken, want het was inmiddels wel weer droog. De grote blaar onder zijn voet is fantastisch genezen, maar er zitten inmiddels Helaas wel weer twee andere blaren op zijn rechtervoet, één op zijn kleine teen en één aan de andere kant.
Ik heb nog steeds niet echt wat en voel me daar haast schuldig over. Toen we eindelijk het volgende dorp bereikten profiteerden we dus van.het eerste het beste café, waar we opwarmden en lekker tortilla, gebakken champignons en aardappelschijfjes aten. Wel leuk om te vertellen is dat de huizen hier van oudsher van adobe gebouwd worden, aan de lucht gedroogde leem, die mooi geel van kleur is. Dat was in dit dorp goed te zien. Het was toen nog maar 6 km. naar onze volgende bestemming: Mansilla de las Mulas, waar we om kwart voor 3 bij de aanbevolen Albergue Gaia binnenstapten. Ongelooflijk dat dit kan: 5 euro betalen voor een bed, douche en toilet, een compleet ingerichte keuken, met een kaarsje en mooie muziek aan, alles nieuw en superschoon. En daar zaten we dus met z'n zessen, lekker ons verslagje te schrijven, terwijl de wasmachine zorgde voor eindelijk eens een keer allemaal schone spullen. Later deden we boodschappen en kookten we weer gezamenlijk, dwz de Franse dames en Katrin namen de regie en stelden een prachtig samengesteld buffet samen. Heftige gesprekken over gezond eten, maar ook gezellig gekletst over van alles en nog wat.
Ook niet onbelangrijk: we zijn nu duidelijk over de helft, hebben er meer dan 400 km. opzitten, dus we zijn nu duidelijk over de helft! Nu de tweede helft nog.

Dinsdag 29 maart
Mansilla de las Mulas-Léon
19 km, totaal: 438,5 km.
Na een donativo-ontbijtje en een afscheidsknuffel van onze lieve gastheer en gastvrouw gingen we weer welgemoed op weg. Het had net stevig geregend, maar het was droog toen we op pad gingen. We maakten nog een mooie foto van de stadsmuren van Mansilla. De route ging weer over een pad langs de best wel drukke autoweg, later gelukkig iets verder er vanaf. De lucht was donker maar het bleef droog. Er viel niet veel bijzonders te zien, dus we liepen stevig door. Na ruim twee uur maar weer even een koffiestop genomen. De route liep daarna gelukkig even wat verder van de weg af en ook Leon in was een stuk beter dan Burgos in. In de stad was het even zoeken, maar twee behulpzame Spaanse dames liepen met ons mee om de juiste straat te wijzen. Om 1 uur stonden we al voor de herberg, maar die was dicht! Niko belde en we konden pas na zessen terecht. Daar stonden we dan, wat nu? Het was geen aantrekkelijk idee om de hele middag met onze zware rugzak door de stad te sjouwen. We besloten eerst maar even ergens iets te gaan eten en maakten daarbij geen heel gelukkige keus: mijn salade bestond vooral.uit heel veel mayonaise en Niko's broodje was ook al niet geweldig. Bij de toeristeninformatie vroegen we naar andere mogelijkheden en toen we naar buiten.stapten kwamen we Kathrin en de twee Franse dames tegen. Toen zij vertelden waar zij onderdak gevonden hadden besloten wij daar ook maar naar toe te gaan. Het was weer bij de nonnetjes, maar er werd druk gerenoveerd, dus maar de helft van het gebouw was beschikbaar. Dat leek geen probleem, want er waren nog steeds 50 bedden beschikbaar en daarvan waren er nog maar een stuk of 6 bezet.
Helaas bleek dat in de loop van de middag heel snel te veranderen: aan het eind van de middag waren vrijwel alle bedden bezet en sliepen we als haringen in een ton! Maar daar hadden we nog geen weet van toen we heerlijk licht een rondje door de stap liepen, thee met een heerlijk taartje aten en.de kathedraal bekeken. Die was trouwens prachtig, heel hoog en met heel veel ramen. Aan het eind van de middag terug naar de herberg, gedoucht (daar moesten.we nu dus voor in de rij staan). Tot slot van de dag een rondje door de stad gemaakt op zoek naar een geschikte plek voor het afscheidsdiner van Cecile en Armelle, die niet verder zouden lopen, maar de volgende dag naar huis gingen.
Uiteindelijk kwamen we terecht in jet restaurant van het hotel naast onze Albergue en dat bleek een goede keus. Ook hier een pelgrimsmenu voor 12 euro, maar we aten aan een tafel met een echt tafelkleed en we kregen echte servetten. En ook het eten was net een beetje beter dan op de meeste andere plaatsen. Bijkomend voordeel: we hoefden niet ver te lopen, want om 22.00 ging de deur dicht en klokslag half 11 ging het licht uit.

Woensdag 30 maart
Leon-San Martin de Caminho
25 km, totaal: 463,5 km.
Het slapen in de overvolle slaapzaal viel niet eens tegen: er werd vrijwel niet gesnurkt. Toch sliep ik niet geweldig. Om een uur of 6 werd er al voorzichtig gerommeld door vroege vertrekkers, om 10 over half 7 ging het licht aan en tussen 7 en kwart over 7 kon er ontbeten worden. door En dus liepen we rond half 8 al door de schemerige, ontwakende stad. De route de stad uit duurde lang, was eerst wel mooi, langs de oude stadsmuren en en een prachtig oud klooster, nu gebruikt als Parador (luxe hotel). Later door minder interessante buitenwijken en industriegebieden en langs en onder snelwegen door. Het zou vandaag een vervelende dag worden want we hadden ervoor gekozen niet de langere route te nemen, die wat zuidelijker liep, maar de kortere route, die constant langs de autoweg liep.
Want dan komen we beter uit met onze vervolgroutes van de komende dagen. Het werd dus een dag van even doorbijten. Zo af en toe liep de route gelukkig even iets verder van de weg af en was er ook nog wat natuur te genieten: natuurlijk weer ooievaars, maar ook een roekenkolonie en bloeiende wilde blauwe druifjes.
Halverwege kwamen we Kathrin tegen, die met ons opliep en toen we lunchten kwamen Arno, John B. en Gabrielle binnen. We schoten wel lekker op, twijfelden nog even of we 7 km door zouden lopen, maar besloten toch maar om na 25 km. in Sant Martin de Camino te blijven, vooral toen we bij de Albergue Santa Ana aankwamen.
Het zijn leuke mensen hier: een stel, dat elkaar op de Camino heeft ontmoet. Zij is Braziliaans en hij Duits. We zaten nog even lekker in het zonnetje op het terras, eindelijk! De anderen kwamen ook binnen, evenals een Deense vrouw met haar 11-jarige dochter, die vandaag dus ook 25 km. gelopen hadden! Later lekker douchen, verslagje schrijven en iets drinken tegen de kou, want warm is het nog steeds niet. Straks gaan we gezamenlijk paella eten.