Twee heel verschillende dagen

Dinsdag 10 april,
Sevilla-Guillena, 20 km.
De Spaanse pelgrims stonden om kwart over zes op, dus we waren weer vroeg wakker.
Toch nog even blijven liggen, opgestaan, ingepakt, ontbeten en om vijf voor acht op weg.
Het was droog, maar het zou wel gaan regenen.
We gingen er dus maar stevig tegenaan.
De route de stad uit was nogal ingewikkeld, maar stond goed beschreven en aangegeven, dus het lukte allemaal.
We staken de rivier over en liepen er een stuk parallel aan.
Vervolgens een beetje rommelig over en onder spoorlijn en snelweg en daarna over een landweg tussen akkers door.
De temperatuur was prima om te lopen (maar wel met een trui aan), een graad of 8 en er bloeide al van alles: wit-gele ganzenbloemen, paars slangenkruid, roze anjertjes en geel koolzaad. Later zagen we enorme geelbloeiende struiken. Ik dacht eerst dat het brem was, maar het bleek een soort mimosa. En er zongen natuurlijk vogels: o.a. geelgorzen en zo hier en daar een nachtegaal.
Zo bereiken we na een kleine twee uur Santiponce, waar we toch maar even een barretje binnen gingen om wat te drinken, even naar de WC te gaan en even de schoenen uit te trekken om onze sokken te laten drogen. Opgewekt gingen we weer op weg. Gelukkig liepen er twee mensen voor ons en maakte Niko een opmerking over hun stokken, want. .... daardoor ontdekte ik dat ik mijn stokken weer eens had laten staan! Ik deed mijn rugzak af en rende terug naar de bar om ze op te halen. Toen ik terugkwam was Niko al bezig de regenhoes om zijn rugzak te doen en zijn jack aan te trekken, want het begon nu toch echt te spetteren.
Daar bleef het voorlopig gelukkig bij. Een kilometer verder aarzelden we even of we de Romeinse opgraving zouden gaan bezoeken, maar we besloten van niet met die regen op komst. Twee Nederlanders, die daar wel naar toe gingen begroetten ons enthousiast, want. ...zij gingen morgen ook met de Camino starten in Guillena. Wij liepen door en het miezeren werd wel wat meer, maar het viel nog steeds wel mee. Geen regenbroek nodig dachten we. We liepen op een acht kilometer lang pad dat alsmaar omhoog en omlaag tussen de akkers doorliep. Het waaide flink, gelukkig vooral van achter of schuin van opzij. Uiteindelijk was onze broek dus toch kletsnat, zo nat dat het geen meer zin had om die regenbroek aan te trekken.
En niet alleen die broek was nat, we waren uiteindelijk helemaal doorweekt: onze jacks regenden door, we moesten door het gras, omdat onze schoenen anders drie keer zo zwaar werden van de modder en dus werden ook onze sokken nat. En het bleef maar regenen! Kortom: we liepen stug door en kwamen om vijf voor één drijfnat in onze Albergue Luz de Camino in Guillena aan.
Daar werden we hartelijk ontvangen en trokken we zo snel mogelijk onze natte troep uit en maakten we dankbaar gebruik van de warme douche.
Daarna pas aten we ons brood op dat we voor de lunch onderweg gekocht hadden.
Langzamerhand stroomde de herberg vol met kletsnatte pelgrims, zodat de wasrekken helemaal vol hingen met natte kleding in dit huis zonder verwarming.
De middag verliep gezellig met leuke gesprekken in het Nederlands, Frans, Duits en Engels.
's Avonds (het was gelukkig inmiddels droog, want onze jassen en schoenen waren nog nat) aten en dronken we met z'n zessen in een supersimpel restaurantje: een driegangen-pelgrimsmenu voor 6 euro, inclusief een glas wijn of bier!
Nog even napraten in de herberg en op tijd naar bed.

Woensdag 11 april
Guillena-Castilblanco de los Arroyos, 18,5 km.
Droog en zonnig, maar koud.
Om half zeven opgestaan, ingepakt, ontbeten en weer op stap, om te beginnen met z'n vijven: Frea, Henk, Jacques uit België en ik. Het eerste stuk het dorp uit ging langs de rivier en over een grote brug naar de overkant. Vandaar 3 kilometer lang langs een drukke verkeersweg, niet echt prettig.
Via een klein industrieterrein kwamen we uiteindelijk in het buitengebied: een mooi pad tussen olijfbomen door.
Maar. .... ook hier had het geregend en dus duurde het maar even of onze schoenen zaten onder de modder en waren weer loodzwaar. Een jongen met een mountainbike kwam ons tegemoet lopen: zijn wielen zaten bijna helemaal dicht van de modder. We hielpen hem om zijn fiets in ieder geval gedeeltelijk te 'ontmodderen', zodat hij hem naar de overkant van de greppel kon tillen, zodat hij zijn weg tussen de olijfbomen door kon vervolgen met hopelijk minder modder.
Ook wij probeerden het aan die kant en dat ging in ieder geval een beetje beter.
Na zo'n 7 km. in totaal bereikten we de ingang van het landgoed Cortijo del Chaparral. En vanaf daar was het een compleet feest: bloeiende kurkeiken, heel veel verschillende bloemen (prachtige witte cistusrozen met donkerrode vlekken rondom het gele hartje) en vogels, onder andere de blauwe ekster, die ik nog nooit gezien had. En dat met een heerlijk zonnetje erbij. We namen rustig de tijd om alles te bekijken en te fotograferen. Nu kon het!
Het laatste stuk van de route liep weer vlak langs de weg, maar gelukkig nog steeds met een prachtig uitzicht.
Alles bij elkaar was het een niet zo lange, maar wel pittige route en we waren blij toen we om twee uur de herberg bereikten.
Castilblanco is inderdaad een volkomen wit dorp en dat geldt dus ook voor de herberg. Jij heeft één slaapzaal voor 24 personen, twee gecombineerde douche-toiletten (met vrijwel koud water), een grote keuken annex zitkamer en een reuzedakterras, waar het met dit weer heerlijk is.
In de rest van de herberg is het kil en koud.
We krijgen een paar van de laatste bedden toegewezen door de vrijwilliger die ons inschrijft. Wel bijzonder: de herberg is donativo, wat betekent dat we zelf mogen weten wat we betalen.
We zetten onze spullen neer en verhuizen naar de bar aan de overkant van de straat voor een welverdiende rust en lunch.
We nemen een pelgrimsmenu en hoewel het erg lekker is, is met in mijn geval heel veel groente, is het achteraf toch wel een beetje teveel van het goede.
De rest van de middag gaat op aan bed inrichten, een wasje, nog maar een drankje in een café omdat de winkel nog gesloten is, boodschappen doen en veel gesprekken met deze en gene.
De dag van morgen is ook al gepland. Omdat het 29 km. is en de eerste 18 km. langs een drukke asfaltweg gaan en er daarna een natuurgebied volgt is het advies een taxi te nemen tot aan de ingang van het natuurgebied en daar dan van te gaan genieten. En dat gaan we dus maar doen! De taxi is gereserveerd voor morgenochtend half 8.
Straks nog even met elkaar eten en dan lekker op tijd naar bed.