Morgen gaan we eroverheen
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
31 Oktober 2015 | Frankrijk, Ostabat-Asme
Donderdag 29 oktober
Orthez-Osserain
24 km, totaal 462 km.
Welgemoed verlieten we om 8 uur ons prachtige middeleeuwse 'Hotel de la Lune'. Nog even een broodje kopen en we waren weer op weg. Het landschap is prachtig, steeds heuvelachtiger en dat gaan we merken ook! We zien de Pyreneeën niet alleen prachtig liggen in de verte, maar krijgen er ook vast een voorproefje van. Vandaag moet er in totaal 600 m. geklommen en gedaald worden en morgen zelfs nog meer. Een goede oefening voor het echte werk, maar het valt niet mee in de warmte. We zijn blij met elk beschaduwd stukje. Op een gegeven moment horen en zien we een grote groep kraanvogels overvliegen: een prachtig gezicht. We lunchen op het hoogste punt van vandaag met een schitterend uitzicht. Om 3 uur komen we aan in Sauveterre de Bearn, een mooi hooggelegen Middeleeuws stadje gelegen aan een rivier met de prachtige naam: Gave d'Oloron. We zijn moe en warm en zoeken eerst verkoeling in de kerk. Daarna gaan we op zoek naar een terrasje, maar er blijkt niets open te zijn. Dan maar even uitrusten op een bankje, voordat we de laatste 3 km naar onze overnachtingsplek in Osserain afleggen. Dat stuk is niet leuk, constant langs een drukke weg. Maar vooruit, dan hebben we dat maar vast gehad en hoeven we er morgen niet mee te beginnen. Na even zoeken vinden we ons overnachtingsadres, waar we worden ontvangen door Pascal, een zeer gezette Fransman, waar we gastvrij ontvangen worden met een drankje, waarna we op onze kamer languit op bed gaan liggen uitrusten. Daarna even douchen en het verslagje van de dag intypen voordat we aan tafel gaan. En Pascal bleek een prima kok! Er aten heerlijk, maar lagen daarna snel in bed, want we waren erg moe.
Vrijdag 30 oktober
Osserain-Ostabat
24 km, totaal 486 km.
Om half 8 ontbijt, met wit- en bruin brood, jus d'orange, yoghurtjes en vier soorten zelfgemaakte jam. Welgemoed gingen we op weg met het vaste voornemen vandaag rustiger aan te doen, veel te drinken en met een petje op te lopen, want het was een zware etappe met 800 m. klimmen en dalen. Het eerste stuk gaat heerlijk. Het is nog lekker koel en de hoogteverschillen zijn niet al te groot. We zagen en hoorden weer een groep kraanvogels in V-vorm overtrekken. Later zagen we ook nog rode wouwen (roofvogels) en hele groepen witte koereigers. Het uitzicht op de Pyreneeën werd steeds mooier. Later werd de route behoorlijk zwaar met forse klimmetjes en dito afdalingen. En het is inmiddels goed warm: 25 graden maar liefst! Na een lange klim door het bod kwamen we uit op een hoog punt, waar met een fantastisch uitzicht en een groot standbeeld van drie gestileerde pelgrims, een prima lunchplek. We dachten al aardig wat gehad te hebben, maar de zwaarste klim kwam nog. Die eindigde op een volgende berg, waarop een klein kapelletje stond, omringd door platanen, als een soort oase op die kale berg. Daar ontmoeten we eindelijk weer eens een andere pelgrim, een Parisienne die 12 dagen lopen achter de rug had over een andere Onze route dan de onze. Onze etappe eindigde na nog weer een klimmetje in het dorp Ostabat, waar we wat dronken bij het café voordat we doorliepen naar onze gite die 800 meter voorbij het dorp lag. We waren de eersten die aankwamen, later gevolgd door onze Parijse medepelgrim. Toen we om half 7 aan tafel gingen waren de andere gasten er nog niet. Het waren zes jonge Amerikanen, 5 vrouwen en een man, die pas een uur later aankwamen (ze hadden het laatste uur in het donker gelopen). Het werd een.gezellige boel aan tafel, want onze gastheer (met alpinopet) begon met een enorm.stemgeluid Baskische liederen te zingen, die wij vervolgens mee moesten zingen. Tja, natuurlijk moest er toen natuurlijk ook nog een. Nederlands (Tulpen uit Amsterdam) en een Amerikaans lied ten gehore worden gebracht. Alles bij elkaar was het een zware maar fantastische dag.
Zaterdag 31 oktober
Ostabat-St. Jean Pied de Port-Huntto
24 km, totaal 510 km.
We vertrokken weer om 8 uur, want dat bevalt goed. Onze gastheer nam afscheid met 4 dikke zoenen en wilde graag met ons op de foto. De route was veel minder mooi dan gisteren, maar ook veel minder zwaar. We liepen door het dal in plaats van over de toppen en dat betekende dat we steeds de weg, die door dat dal liep, de D933 die ook doorloopt naar Spanje, tegenkwamen. Maar ze hadden het wel goed voor ons uitgezocht. Zodra het maar even kon liepen we wat verder van de weg af door kleine dorpjes. En die Pyreneeën kwam en natuurlijk steeds dichterbij. Er vlogen wel duizenden kraanvogels over, een prachtig gehoor en gezicht, die alsmaar rondjes bleven draaien in de lucht. Het was prachtig weer, maar het waaide wel flink en dat was waarschijnlijk de barrière om de Pyreneeën over te steken. We dronken wat bij een barretje in een klein dorpje, waar ze er geen probleem mee hadden dat we ook ons brood op het terras smeerden. Daarna was het nog maar een uur naar Saint Jean Pied de Port, voor ons een plaatsje met een bijna magische naam. Want dat is de plaats waar bijna alle routes uit het noorden samenkomen en waar de grote oversteek begint! Het bleek een mooi, oud, maar ook behoorlijk toeristisch plaatsje te zijn. Wij liepen er om twee uur binnen via de Porte Saint Jacques en gingen meteen op zoek naar het Pelgrimsbureau, waar men hopelijk al onze vragen zou kunnen beantwoorden. Want: het was nu prachtig weer en dat zou het morgen ook nog zijn, maar voor maandag werden buien verwacht. En dus leek het slim ons oorspronkelijke plan, om de bergen in twee dagen over te steken, aan te passen. Toen ook nog bleek dat de réfuge waar we dan de de eerste dag naar toe wilden lopen gesloten was, was de keuze gauw gemaakt. We gingen vandaag nog naar de eerste hut lopen, zodat we morgen alvast 5 km minder hoeven te lopen en ook bijna 300 m. minder hoeven te klimmen. Helaas lukte het niet om bij de réfuge te rerveren, dus het was een beetje een gok, maar die namen we, samen met een Amerikaanse familie uit Texas en een Spanjaard. En we hadden geluk: de dame keek niet blij, maar we mochten blijven. We aten 's avonds met een grote groep mensen: 2 Fransen, 3 Japanners, 1 Spanjaard, 9 Amerikanen en 2 Nederlanders (wij). Morgenochtend gaan we er tegenaan!
Orthez-Osserain
24 km, totaal 462 km.
Welgemoed verlieten we om 8 uur ons prachtige middeleeuwse 'Hotel de la Lune'. Nog even een broodje kopen en we waren weer op weg. Het landschap is prachtig, steeds heuvelachtiger en dat gaan we merken ook! We zien de Pyreneeën niet alleen prachtig liggen in de verte, maar krijgen er ook vast een voorproefje van. Vandaag moet er in totaal 600 m. geklommen en gedaald worden en morgen zelfs nog meer. Een goede oefening voor het echte werk, maar het valt niet mee in de warmte. We zijn blij met elk beschaduwd stukje. Op een gegeven moment horen en zien we een grote groep kraanvogels overvliegen: een prachtig gezicht. We lunchen op het hoogste punt van vandaag met een schitterend uitzicht. Om 3 uur komen we aan in Sauveterre de Bearn, een mooi hooggelegen Middeleeuws stadje gelegen aan een rivier met de prachtige naam: Gave d'Oloron. We zijn moe en warm en zoeken eerst verkoeling in de kerk. Daarna gaan we op zoek naar een terrasje, maar er blijkt niets open te zijn. Dan maar even uitrusten op een bankje, voordat we de laatste 3 km naar onze overnachtingsplek in Osserain afleggen. Dat stuk is niet leuk, constant langs een drukke weg. Maar vooruit, dan hebben we dat maar vast gehad en hoeven we er morgen niet mee te beginnen. Na even zoeken vinden we ons overnachtingsadres, waar we worden ontvangen door Pascal, een zeer gezette Fransman, waar we gastvrij ontvangen worden met een drankje, waarna we op onze kamer languit op bed gaan liggen uitrusten. Daarna even douchen en het verslagje van de dag intypen voordat we aan tafel gaan. En Pascal bleek een prima kok! Er aten heerlijk, maar lagen daarna snel in bed, want we waren erg moe.
Vrijdag 30 oktober
Osserain-Ostabat
24 km, totaal 486 km.
Om half 8 ontbijt, met wit- en bruin brood, jus d'orange, yoghurtjes en vier soorten zelfgemaakte jam. Welgemoed gingen we op weg met het vaste voornemen vandaag rustiger aan te doen, veel te drinken en met een petje op te lopen, want het was een zware etappe met 800 m. klimmen en dalen. Het eerste stuk gaat heerlijk. Het is nog lekker koel en de hoogteverschillen zijn niet al te groot. We zagen en hoorden weer een groep kraanvogels in V-vorm overtrekken. Later zagen we ook nog rode wouwen (roofvogels) en hele groepen witte koereigers. Het uitzicht op de Pyreneeën werd steeds mooier. Later werd de route behoorlijk zwaar met forse klimmetjes en dito afdalingen. En het is inmiddels goed warm: 25 graden maar liefst! Na een lange klim door het bod kwamen we uit op een hoog punt, waar met een fantastisch uitzicht en een groot standbeeld van drie gestileerde pelgrims, een prima lunchplek. We dachten al aardig wat gehad te hebben, maar de zwaarste klim kwam nog. Die eindigde op een volgende berg, waarop een klein kapelletje stond, omringd door platanen, als een soort oase op die kale berg. Daar ontmoeten we eindelijk weer eens een andere pelgrim, een Parisienne die 12 dagen lopen achter de rug had over een andere Onze route dan de onze. Onze etappe eindigde na nog weer een klimmetje in het dorp Ostabat, waar we wat dronken bij het café voordat we doorliepen naar onze gite die 800 meter voorbij het dorp lag. We waren de eersten die aankwamen, later gevolgd door onze Parijse medepelgrim. Toen we om half 7 aan tafel gingen waren de andere gasten er nog niet. Het waren zes jonge Amerikanen, 5 vrouwen en een man, die pas een uur later aankwamen (ze hadden het laatste uur in het donker gelopen). Het werd een.gezellige boel aan tafel, want onze gastheer (met alpinopet) begon met een enorm.stemgeluid Baskische liederen te zingen, die wij vervolgens mee moesten zingen. Tja, natuurlijk moest er toen natuurlijk ook nog een. Nederlands (Tulpen uit Amsterdam) en een Amerikaans lied ten gehore worden gebracht. Alles bij elkaar was het een zware maar fantastische dag.
Zaterdag 31 oktober
Ostabat-St. Jean Pied de Port-Huntto
24 km, totaal 510 km.
We vertrokken weer om 8 uur, want dat bevalt goed. Onze gastheer nam afscheid met 4 dikke zoenen en wilde graag met ons op de foto. De route was veel minder mooi dan gisteren, maar ook veel minder zwaar. We liepen door het dal in plaats van over de toppen en dat betekende dat we steeds de weg, die door dat dal liep, de D933 die ook doorloopt naar Spanje, tegenkwamen. Maar ze hadden het wel goed voor ons uitgezocht. Zodra het maar even kon liepen we wat verder van de weg af door kleine dorpjes. En die Pyreneeën kwam en natuurlijk steeds dichterbij. Er vlogen wel duizenden kraanvogels over, een prachtig gehoor en gezicht, die alsmaar rondjes bleven draaien in de lucht. Het was prachtig weer, maar het waaide wel flink en dat was waarschijnlijk de barrière om de Pyreneeën over te steken. We dronken wat bij een barretje in een klein dorpje, waar ze er geen probleem mee hadden dat we ook ons brood op het terras smeerden. Daarna was het nog maar een uur naar Saint Jean Pied de Port, voor ons een plaatsje met een bijna magische naam. Want dat is de plaats waar bijna alle routes uit het noorden samenkomen en waar de grote oversteek begint! Het bleek een mooi, oud, maar ook behoorlijk toeristisch plaatsje te zijn. Wij liepen er om twee uur binnen via de Porte Saint Jacques en gingen meteen op zoek naar het Pelgrimsbureau, waar men hopelijk al onze vragen zou kunnen beantwoorden. Want: het was nu prachtig weer en dat zou het morgen ook nog zijn, maar voor maandag werden buien verwacht. En dus leek het slim ons oorspronkelijke plan, om de bergen in twee dagen over te steken, aan te passen. Toen ook nog bleek dat de réfuge waar we dan de de eerste dag naar toe wilden lopen gesloten was, was de keuze gauw gemaakt. We gingen vandaag nog naar de eerste hut lopen, zodat we morgen alvast 5 km minder hoeven te lopen en ook bijna 300 m. minder hoeven te klimmen. Helaas lukte het niet om bij de réfuge te rerveren, dus het was een beetje een gok, maar die namen we, samen met een Amerikaanse familie uit Texas en een Spanjaard. En we hadden geluk: de dame keek niet blij, maar we mochten blijven. We aten 's avonds met een grote groep mensen: 2 Fransen, 3 Japanners, 1 Spanjaard, 9 Amerikanen en 2 Nederlanders (wij). Morgenochtend gaan we er tegenaan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
