Gelukt!
Door: Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
02 November 2015 | Nederland, Maarn
Zondag 1 november
Huntto-Roncevalles
22 km, totaal: 532 km
Ontbijt om half 8, vertrek om 8 uur, tegelijk met Carlos en de Amerikaanse vrouw. Haar man en zoon zouden, met een meisje van de Amerikaanse groep, die een achillespees-blessure had, per taxi naar Roncevalles gaan. Het was mooi rustig weer en de lucht was strak blauw. Vol goede moed gingen we op weg. Het eerste stuk steeg behoorlijk steil, maar was wel over asfalt. Later vlakte dat wat af en nog later kregen we onverharde paden, stenig of grassig. Er werd weer volop op palombes gejaagd, want overal hoorden we schoten. Hier in de bergen halen ze daar geen poespas voor uit de kast, maar bouwen ze gewoon een muurtje om achter te gaan staan schieten!
We voelden ons bijna alleen in de bergen, werden maar een paar keer ingehaald door een snellere wandelaar en 1 keer door een fietser. Ook de kraanvogels trokken weer over, want het was mooi rustig weer. Toen we hoger kwamen, zo rond 10 uur, veranderde dat. Er stak een stevige wind op, die maakte dat we toch echt weer een trui aan moesten trekken en waar we ons zo af toe behoorlijk schrap tegen moesten zetten om niet omver te worden geblazen. Maar het was verder prachtig weer, de lucht was blauw en de uitzichten waren schitterend! We genoten volop. En daar kwam bij dat het lopen gewoon prima ging en de route veel makkelijker was dan we gedacht hadden. Toen we aan de Spaanse zuidkant van de bergen kwamen werd alles opeens veel minder groen en liepen we opeens door kale beukenbossen. Op de paden moesten we soms kniediep door de beukenbladeren waden. Leuk! De officiële afdaling richting Roncevalles is heel steil, met een helling van wel 25 procent. Gelukkig was er ook een alternatieve afdaling, iets langer en minder steil, dus die hebben we toen maar genomen. Tenslotte had mijn knie zich al die tijd goed gehouden. Dat gingen we nu niet op het spel zetten. En zo liepen we heel tevreden rond kwart over twee Roncevalles binnen. Onze Amerikaanse medeloopster kwam tegelijk met ons binnen. Zij had wel de steile route genomen. Gezamenlijk werden we begroet door haar familie, haalden we een stempeltje en zochten een terrasje op. Een uur later kwam ook Carlos binnengestrompeld, die ontzettend last had van zijn tenen. Even later moesten we al afscheid nemen, want om half 4 gingen we met de bus terug naar Saint Jean Pied de Port, waar we een hotelletje zochten in de buurt van het station en onze terugweg regelden. De juffrouw bij het loket keek nogal bedenkelijk, maar het kon allemaal nog en dat betekent dat we maandagavond al thuis zijn en dat ik dinsdag toch nog dansles kan geven. We kochten nog wat souvenirs voor de kleinkinderen, gingen wat eten in een restaurantje en pakten onze rugzakken zo in, dat we de volgende ochtend snel konden vertrekken. Want: onze bus zou om 5 voor 6 vertrekken! Moe maar heel voldaan kropen we in bed, waarin we vervolgens een groot deel van de nacht wakker lagen. Te veel indrukken?
Huntto-Roncevalles
22 km, totaal: 532 km
Ontbijt om half 8, vertrek om 8 uur, tegelijk met Carlos en de Amerikaanse vrouw. Haar man en zoon zouden, met een meisje van de Amerikaanse groep, die een achillespees-blessure had, per taxi naar Roncevalles gaan. Het was mooi rustig weer en de lucht was strak blauw. Vol goede moed gingen we op weg. Het eerste stuk steeg behoorlijk steil, maar was wel over asfalt. Later vlakte dat wat af en nog later kregen we onverharde paden, stenig of grassig. Er werd weer volop op palombes gejaagd, want overal hoorden we schoten. Hier in de bergen halen ze daar geen poespas voor uit de kast, maar bouwen ze gewoon een muurtje om achter te gaan staan schieten!
We voelden ons bijna alleen in de bergen, werden maar een paar keer ingehaald door een snellere wandelaar en 1 keer door een fietser. Ook de kraanvogels trokken weer over, want het was mooi rustig weer. Toen we hoger kwamen, zo rond 10 uur, veranderde dat. Er stak een stevige wind op, die maakte dat we toch echt weer een trui aan moesten trekken en waar we ons zo af toe behoorlijk schrap tegen moesten zetten om niet omver te worden geblazen. Maar het was verder prachtig weer, de lucht was blauw en de uitzichten waren schitterend! We genoten volop. En daar kwam bij dat het lopen gewoon prima ging en de route veel makkelijker was dan we gedacht hadden. Toen we aan de Spaanse zuidkant van de bergen kwamen werd alles opeens veel minder groen en liepen we opeens door kale beukenbossen. Op de paden moesten we soms kniediep door de beukenbladeren waden. Leuk! De officiële afdaling richting Roncevalles is heel steil, met een helling van wel 25 procent. Gelukkig was er ook een alternatieve afdaling, iets langer en minder steil, dus die hebben we toen maar genomen. Tenslotte had mijn knie zich al die tijd goed gehouden. Dat gingen we nu niet op het spel zetten. En zo liepen we heel tevreden rond kwart over twee Roncevalles binnen. Onze Amerikaanse medeloopster kwam tegelijk met ons binnen. Zij had wel de steile route genomen. Gezamenlijk werden we begroet door haar familie, haalden we een stempeltje en zochten een terrasje op. Een uur later kwam ook Carlos binnengestrompeld, die ontzettend last had van zijn tenen. Even later moesten we al afscheid nemen, want om half 4 gingen we met de bus terug naar Saint Jean Pied de Port, waar we een hotelletje zochten in de buurt van het station en onze terugweg regelden. De juffrouw bij het loket keek nogal bedenkelijk, maar het kon allemaal nog en dat betekent dat we maandagavond al thuis zijn en dat ik dinsdag toch nog dansles kan geven. We kochten nog wat souvenirs voor de kleinkinderen, gingen wat eten in een restaurantje en pakten onze rugzakken zo in, dat we de volgende ochtend snel konden vertrekken. Want: onze bus zou om 5 voor 6 vertrekken! Moe maar heel voldaan kropen we in bed, waarin we vervolgens een groot deel van de nacht wakker lagen. Te veel indrukken?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
