Van.Navarrete naar Santa Domingo de la Calzada

Vrijdag 18 maart,
Navarrete-Najera
16,5 km, totaal: 173,5 km.
We deden rustig aan 's ochtends, want het zou toch maar een korte etappe worden. Ik haalde vers brood en we maakten een eigen ontbijtje. Toch waren we om iets voor half 9 al op pad. Het was mooi weer (maar nog steeds koud) en de route was makkelijk, liep over een brede vlakte langs wijngaarden en olijfbomen. De iepen en populieren bloeiden en er zongen allerlei vogeltjes, in de lucht zweefde zo af en toe een roofvogel voorbij. Het pad liep vervolgens een paar kilometer pal langs de snelweg, waarna we omhoog klommen naar het dorpje Ventosa. Daar was het café open en aangezien we toch tijd genoeg hadden maakten we daar dankbaar gebruik van door aan de koffie met koek te gaan. We troffen daar drie jonge pelgrims die we nog niet eerder ontmoet hadden, een stelletje uit Denemarken en een jongen uit Oostenrijk, waarmee we even een praatje maakten. Later zagen we voor ons nog iemand lopen, die we nog niet eerder gezien hadden. Verderop kwamen we bij een heuvel met een mooi uitzicht, de Poyo el Roldan. Dit is de plaats waar volgens de legende de held Roeland ooit een reus versloeg. Het verdere deel van de route was rommelig, langs industrieterreinen en uiteindelijk door Najera, een stad die er druk en onaantrekkelijk uitzag. Pas helemaal aan het eind, toen we de brug over de rivier de Najerilla overgestoken waren en in het oude deel van de stad terecht kwamen veranderde dat. We gingen op zoek naar de Albergue, die we uitgezocht hadden omdat op het foldertje stond dat je er ook kon eten. Op die manier hoefde Niko de rest van de dag zo min mogelijk te lopen. Maar dat viel dus tegen. Toen we ons meldden op het adres, een restaurantje vlak naast een groot oud klooster, bleek dat de kamers een.stukje verderop lagen en later ook nog dat we de eerste gasten van het jaar waren en het overal dus erg koud was. Maar vooruit, we hadden weer een.eigen kamer, dit keer zelfs met een tweepersoonsbed en dat was ook wat waard. Op het moment dat we wilden gaan.douchen deden we een onaangename ontdekking. Niko's voet, waar hij nog steeds veel last van had, zag er helemaal niet goed uit. Het verband was door het lopen gaan schuiven en had een deel van de blarenpleister meegenomen, zodat zijn voet weer gedeeltelijk open lag. Dat betekende een nieuwe extra blarenpleister aanbrengen en alles nu maar heel goed afplakken met sporttape. En: douchen met een plastic zakje om die voet.
Ik ging daarna de stad verkennen, stuitte op een schoolfeest met allemaal verklede kindertjes en ontdekte de gemeentelijke pelgrimsherberg. Dat kwam goed uit want even later kwam ik vier pelgrims tegen, die net de stad in kwamen lopen en naar die herberg op.zoek waren. Zo kon ik ze mooi de weg wijzen. Één van hen kwam me erg bekend voor; het bleek de Amerikaan te zijn, die we in de trein ontmoet hadden op de heenreis! Leuk! Ik haalde Niko op en samen bekeken we het klooster en de kerk van Santa Maria la Real, ooit gesticht omdat daar een wonder gebeurd was: de koning was op valkenjacht en zag een duif en een valk samen een grot invliegen. Toen hij bij de grot kwam had de valk de duif niet aangevallen, maar zaten ze vredig naast elkaar onder een Mariabeeld. Het is de kerk waar alle koningen van Navarra begraven liggen.
We zochten een cafeetje op voor een drankje en wat tapas. Om 7 uur aten we vervolgens in een gezellig eetcafé een pelgrimsmenu, omringd door een.zestal pelgrims die we nog niet eerder gezien hadden. Waar komen ze toch allemaal vandaan?

Zaterdag 19 maart,
Najera - Santa Domingo de Calzada
21 km, totaal: 194,5 km.
Deze ochtend had Niko dan toch het besluit genomen om zijn voet een dag rust te geven en met de bus naar onze volgende overnachtingsplaats te gaan. Dat betekende dat ik deze etappe alleen zou gaan lopen en dat voelde toch wel raar. Na een gezamenlijk ontbijt in een cafeetje vertrok ik vastberaden. Ik had het gevoel dat ik niet alleen voor mezelf maar ook voor Niko liep. Eenmaal op weg begon ik me even toch een tikje onbehaaglijk te voelen. Ik was helemaal alleen, zag geen pelgrims voor of achter mij, alleen een enkele hondenuitlatende man.
Maar dat gevoel was gauw voorbij en toen kon ik weer genieten van de omgeving.
Het eerste stuk na de stad was door een dennenbos tussen allemaal grillige rode rotsen. Prachtig! Daarna kwamen de wijngaarden weer: een breed pad door een vlakte. Pas na een uur kwam het eerste dorp in zicht. Ik.twijfelde even, maar vond het te vroeg voor een pauze en liep dus door. Het was zwaar bewolkt en er was regen voorspeld, maar het was nog steeds droog. Een eindje verder toen ik eerste spetters voelde een korte pauze genomen en meteen mijn regenkleding aangetrokken. Dat bleek nog niet nodig, want het bleef niet lang droog. Het pad liep nu tussen glooiende weilanden door waarna een klimmetje volgde naar een raar nieuwbouwwijk boven op de heuvel. Het had een zwembad en een golfbaan, maar heel veel huizen stonden te koop of waren nog niet afgebouwd. Iets verderop lag het oude dorp, met café, heel fijn want daar was ik nu wel aan toe en het begon nu wel te regenen. In het café trof ik de drie pelgrims van gisteren, waar ik een lang gesprek mee had. Her Deense stel was net afgestudeerd en had een jaar de wereld rondgereisd, naar o.a. Nepal, Hongkong, Japan, de Filippijnen en nu dus Spanje. Voor een deel hadden ze dat bekostigd door voor kost en onderhoud te werken in een kindertehuis en op biologische boerderijen. Mooi om te horen.
Ik nam een kop koffie, at een er een punt tortilla, wat brood mrt kaas en een banaan en kon er weer helemaal tegen. De laatste etappe ging daarna weer prima en rond half drie liep ik de albergue binnen, waar Niko al op me zat te wachten. Even bijkomen en douchen en daarna samen de kathedraal met het daarbij behorende museum bekeken. Heel mooi en indrukwekkend. Ook hier hoort weer een prachtig verhaal bij. Ooit waren een Duits echtpaar en hun zoon op pelgrimstocht naar Santiago. Bij hun overnachting in dit stadje werd de de dochter van de herbergier verliefd op de zoon, die echter geen interesse toonde. Uit wraak stopte ze wat zilverwerk in zijn tas beschuldigde hem van diefstal. Hij werd voor straf opgehangen. Bedroefd vervolgden de ouders hun weg. Als ze op de terugweg weer langs komen en zijn graf willen bezoeken blijkt de jongen nog steeds te leven. de heilige Domingo heeft hem al die tijd ondersteund. Als men het bericht aan de burgemeester brengt, die net aan tafel zit en een gebraden haantje eet, zegt die: "Nog eerder vliegt deze gaan van mijn bord dan dat de jongen nog leeft". Onmiddellijk vliegt de gaan op van het bord. Sindsdien zitten er een haan en een hen in de kathedraal. Het schijnt dat als de haan kraait als je als pelgrim in de kerk bent het een teken is dat je tocht slaagt. Helaas: Niko heeft' s ochtends (hij had toch alle tijd) lang gewacht en ook als we er 's middags samen.zijn kraait hij niet. Een slecht voorteken? We hopen maar van niet! We gaan wat drinken, doen daarna boodschappen en koken weer eens zelf. Daarna een rustig avondje in de heerlijke luie stoelen in de zitkamer van de albergue.