Van Fonfria naar San Mamedan

Woensdag 6 april
Fonfria- San Mamede
24 Km, totaal: 640,5 km
Het is helder, alle bergen zíjn zichtbaar, terwijl de dalen helemaal verdwenen zijn in de mist. We beginnen aan de afdaling. De paden zijn mooi, de uitzichten prachtig. Onderweg veel honden die loslopen, maar tegen ons allemaal lief zijn. Als we na iets meer dan twee uur in Triacastela aankomen en langs een barretje lopen zit daar een bevende Kathrin, die door een hond aangevallen is. Gelukkig sprong hij van achteren op haar rugzak en mankeert ze niks, maar ze is wel vreselijk geschrokken. Emma, die er ook zit had ook al een nare ervaring met die hond en later in de albergue ontmoeten we een vrouw, die zelfs naar de dokter moest vanwege een aanval van diezelfde hond. Wij hebben blijkbaar geluk gehad!
We troosten Kathrin, drinken wat en besluiten gezamenlijk verder te lopen. Zodra er een hond in zicht komt leent Niko, ridderlijk als hij is, zijn stok uit aan Kathrin en gaan we naast haar lopen. De route is prachtig: door holle weggetjes, langs wildstromende riviertjes en door kleine boerendorpen. We dalen vooral, maar er zit ook zo af en toe een klimmetje in, dus dat is wel zo prettig voor mijn knie. Verder gaat het lopen gelukkig weer goed. Niko, natuurlijk op sandalen, moet zo af en toe voorzichtig manoeuvreren langs de waterstroompjes op het pad en verder is het zo warm, dat onze trui echt uit moet.Zo raken we Kathrin en Emma kwijt. Samen lopen we verder en genieten we van alle tekenen, dat het voorjaar nu toch echt losgebarsten is: de vele bloemen, de vogels die zingen, de vlinders, de eerste eikenbomen die uitbotten. De broekspijpen en hemdsmouwen kunnen opgerold worden. We zijn sinds gisteren in Galicië aangekomen, het groenste maar ook natste stuk van Spanje. Heerlijk dat we nu even alleen van het eerste kunnen genieten! Om een uur of één eten we een empenada in een klein cafeetje, waarna we goedgevoed weer verder stappen. We ontmoeten John, Ronald, Lone en Josephine, die iets verderop in een ander café gaan lunchen. De route blijft prachtig en ik kan niet ophouden met foto's maken. Even verderop maakt Niko een omtrekkende beweging over de weg, omdat het pad daar echt te nat is. Het is 3 uur als we langs de herberg La Paloma de Lena in San Mamede komen. Het ziet er prachtig uit, met heerlijke ligstoelen onder de veranda. We twijfelen even: zullen we nog 4 km verder lopen naar Sarria of blijven we hier? We besluiten onszelf te verwennen, we hebben tenslotte tijd genoeg, dus waarom zouden we haasten. We melden ons aan in de werkelijk fantastisch ingerichte herberg en even later zitten we in de zon, Niko aan het bier en ik aan de thee. Het lijkt wel een zonvakantie! En al houd ik daar normaal gesproken helemaal niet van, nu is het heerlijk. Ik maak nog een tekeningetje van het huis, werk wat aan dit verslag, neem een douche en dan is het al tijd om te eten. Het eten is weer vegetarisch en heerlijk: pittige linzensoep vooraf, dan salade, tortilla en kaastaart en als toetje zowel fruit als weer de overheerlijke Galicische taart, die hier Torta de Santiago heet. Daarbij natuurlijk wijn en water.
Het is zo lekker dat ik eigenlijk te veel eet en na het eten op de luie bank neerplof om 'uit te buiken'. Het gaat dus eigenlijk heel goed met ons, we zijn inmiddels de 120 km-grens gepasseerd en hopen nog 5 dagen nodig te hebben om in Santiago aan te komen. Voor morgen is er ook nog goed weer voorspeld, daarna lijkt het regenachtig te worden. Hopelijk valt dat mee. Maar zelfs met de laatste 4 dagen regen mogen we niet klagen over het weer: we hebben het wel kouder gehad dan we dachten.en hoopten, maar de hoeveelheid regen stelde tot nu toe niet veel voor.