De eerste vier dagen

(Witte) Donderdag, 13-4
Vandaag beginnen we dan aan onze volgende route naar Santiago, niet zo groots dit keer, ongeveer 240 km., van Porto naar Santiago, goed te doen in een kleine twee weken.
Om 7 uur op en zo stil mogelijk, want onze laatste kamergenoot slaapt nog, de rugzakken ingepakt. Na een lekker ontbijt en het meenemen van een broodje en een hardgekookt ei voor de lunch liepen we richting station. We kochten nog iets meer te eten en te drinken en doken de metro in. Na wat gepuzzel de juiste kaartjes bemachtigd en in de goede metro gestapt. Het is vol, want nog in de spits, dus we moeten staan. Na de overstap op een andere lijn komen we langzamerhand aan de buitenrand van de stad.
In Custio stappen we uit. Het eerste stuk is nog niet bepaald leuk, door voorstadjes en langs industrieterreinen over drukke uitvalswegen. Maar langzamerhand wordt het rustiger. We komen een aantal medewandelaars tegen: een jong Duits stel, dat behoorlijk tempo maakt en die we daarna dan ook niet meer terugzien, een Duits meisje en twee Engelse mannen, die erg enthousiast zijn als ze ons zien, want wij zijn de eerste medelopers, die ze tegenkomen.
Langzamerhand wordt het landschap mooier. Het laatste stuk naar ons overnachtingsadres zijn we echt buiten en lopen we via kleine dorpen over smalle weggetjes naar het Mosteiro de Vairao. Ja, onze herberg bevindt zich op een prachtige plek in een oud klooster, waar we om kwart voor drie aankomen. We worden ontvangen door een aardige vrijwilligster en krijgen zomaar een kamer samen. Ook het Duitse meisje, Svenja, is er evenals de twee Engelse mannen en Mikel, een jongen uit Baskenland. Later komt er nog een Nederlands stel bij. Even douchen en dan hebben we alle tijd om de omgeving te verkennen en even boodschappen voor het ontbijt te doen. Ik probeer een tekening van de kerk en het klooster te maken, maar dat valt nog niet mee, al die verschillende dakjes en torentjes. Ik zal proberen om het resultaat erbij te zetten. Het is de hele dag prima wandelweer geweest, droog, bewolkt, niet te warm en in de middag steeds meer zon, dus daar zijn we erg blij mee. We hebben in totaal 16 km. gelopen, een mooi begin.
's Avonds eten we met z'n allen in het plaatselijke restaurantje. Het is niet veel soeps, maar voor 7 euro p.p. kun je ook niet al te veel verwachten. En belangrijker: het is wel heel gezellig!

(Goede) Vrijdag, 14-4
Om kwart voor 7 op, inpakken en ontbijten in de keuken en om kwart voor 8 alweer onderweg.
Het is fijn om zo vroeg te gaan lopen als het nog lekker koel is.
Het is trouwens weer bewolkt, dus voorlopig toch niet al te warm. We lopen door kleine dorpen steeds over keienweggetjes, onverharde stukken komen we helaas amper tegen. Het lijkt wel of alles tegelijk bloeit, zowel in de tuinen als in het wild. Dit is wat dat betreft een prachtige tijd om hier te lopen. Dat het bijna Pasen is is goed merkbaar: overal worden tuinhekjes geverfd en muurtjes geschrobd, zodat alles er straks op z"n paasbest uitziet. Ook in en bij de kerken is dat merkbaar: om alle kruisen zijn paarse linten gebonden en er hangen paarse banieren. Ook komen we langs een kerk waar een Paasspel wordt geoefend: een jongen komt met een kruis op zijn rug de trappen van de kerk af, een meisje loopt op hem toe, twee andere jongens staan verveeld te wachten bij twee van de drie kruisen op het kerkplein.

We zijn weer redelijk vroeg bij onze volgende herberg in Pedra Furada. Bij het kerkje ligt een.steen met een gat erin, waarnaar het dorp genoemd is. Er zijn hier maar 6 slaapplaatsen, dus we hebben de vorige dag al gereserveerd en hebben weer een kamer voor twee. En dit keer een hele luxe: met opgemaakte bedden en heerlijke grote handdoeken! Dat is wel heel lekker na een week jezelf afdrogen met zo'n lichtgewicht minihanddoekje.
Svenja was er al en ook het Nederlandse stel: Lenneke en Ton. Daarmee was de herberg wel vol. We waren onderweg diverse mensen tegengekomen die hier ook wilden overnachten, en die we het ook eigenlijk wel gunden, zoals een Japans stel waarmee we even een praatje maakten en waarvan zij heel moeizaam liep en twee Italiaanse dames, die hun bagage in een boodschappenkarretje achter zich aantrokken.
Ook bij ons vertonen zich de eerste mankementen: ik voel zo af en toe mijn knie, mijn schouders krijgen pijnlijke plekken van de banden van de rugzak en, vervelender, ik heb een blaar op mijn linker kleine teen. Niko's voorvoeten voelen een beetje beurs, maar zijn voorlopig nog heel. We doen een wasje, kopen wat broodjes voor morgenochtend en ik ga nog even op pad om een kapelletje in de buurt te tekenen.
De vriendelijke, rustige eigenaar, Antonio, die ons vertelde dat hij niet hoefde te reizen, omdat de hele wereld bij hem langs kwam, zet ons ' s avonds een heerlijk pelgrimsmenu voor: de onvermijdelijke, maar lekkere boerenkoolsoep, bacalhaukoekjes en een lekker mengsel van rijst en bonen. Met wijn en water erbij, een lekker toetje en koffie toe en een fadomuziekje op de achtergrond waren we weer heel tevreden. We hebben vanmiddag afscheid genomen van de twee Engelse mannen door het pelgrimslied voor ze te zingen, zij zijn van plan om nog 9 km. verder door te lopen. Wie weet zien we ze later nog terug.

Paaszaterdag
Weer om kwart voor acht op pad. Dit keer is de lucht helemaal blauw en lijkt het flink warm te worden. We lopen door diverse dorpen en het valt ons op dat er veel nieuwbouw is en dat er ook veel behoorlijk grote huizen staan, met veel pilaren en andere versieringen en grote tuinen rondom. Dit is duidelijk geen arme streek. We lopen wel erg veel door bebouwd gebied, de stukjes natuur zijn klein en de onverharde paden.dus ook. Hopelijk wordt dat later nog beter, want dat scheelt toch echt wel. Na ruim twee uur lopen komen we aan in Barcelos, een mooie stad, waar alles in het teken van Pasen staat: alles is versierd en het is heel druk met op straat. Dit is de stad van.de bekende Portugese haan, die je hier overal tegenkomt. Er hoort een soortgelijk verhaal bij als bij de kippen, die we vorig jaar in Spanje in de kerk tegenkwamen: hij was gebraden en werd weer levend om te bewijzen dat er iemand onschuldig was. Maar: het precieze verhaal krijgen we hier niet te horen. We kopen een Santiago-embleem om op Niko's broek te zetten, waar hij een paar dagen geleden scheurde. Ik heb hem wel provisorisch gerepareerd, maar erg mooi ziet het er toch niet uit. Dat word nu wel anders!
We nemen rustig de tijd in Barcelos, halen drinken koffie, halen een stempel bij de VVV, kijken rond en pinnen geld en kopen broodjes en drinken voor de lunch. Dan weer op pad. Nog 9 kilometer, dus dat is goed te doen. We komen de Italiaanse dames met hun karretjes weer tegen, lunchen op een lekker plekje in het bos en komen na een stevige stijging al om kwart voor twee bij onze herberg aan. Die loopt langzaam vol, we slapen uiteindelijk met z'n elven in een twaalfpersoonskamer, maar. . wij hebben, gezien onze
'gevorderde' leeftijd, wel allebei een benedenbed.
De lange middag, die volgt besteden we aan douchen, wassen, in de zon zitten en dit verslag typen, tekenen (ik) en slapen (Niko). En natuurlijk aan het opnaaien van de Santiago-applicatie op Niko's broek.
Om 7 uur gaan we eten in het restaurantje tegenover onze herberg. We schuiven aan bij Lenneke en Ton, die zich tot nu toe afzijdig hielden, maar waar we nu toch gezellig mee eten en een stevig gesprek voeren, over de voor- en nadelen van 'tweedehands' relaties.

Paaszondag
Om kwart over 6 op, om kwart over 7 weer op pad, want dit belooft een lange dag te worden: ruim 24 km moeten we afleggen, de langste afstand van de hele route.
Gelukkig is het bewolkt en nog lekker koel, dus we schieten lekker op. Het landschap is heel mooi vandaag, heuvelachtig en wat meer bos en wijngaarden. Dat het vandaag Pasen is merken we vooral aan het enorme geknal dat we de hele dag horen: het afsteken van vuurwerk schijnt bij het Portugese Pasen te horen. Natuurlijk horen we ook kerkklokken (alhoewel er vaak een bandje afgespeeld wordt). Wat daarnaast opvalt is dat heel veel huizen prachtige bloementapijtjes voor hun huisdeur hebben neergelegd. Dat is bedoeld als welkom voor de pastoor die langs de huizen komt om het eten in te zegenen.
We schoenmaker op de eerste uren en hielden pas echt pauze op een terrasje met mooi uitzicht over de omgeving na 3 uur toen we er al de helft van de afstand op hadden zitten.
Daarna werd het langzamerhand echt warm en kregen we het moeilijker. Niko kreeg last van zijn benen en ik begon mijn knie af en toe te voelen. En natuurlijk had ik constant last van dat irritante blaartje op mijn kleine teen. We waren dan ook blij toen we om kwart over twee in Ponte de Lima aankwamen, een mooie oude stad aan de rivier, met een prachtige oude Romeinse brug. Het is er heel druk, iedereen loopt of zit in zijn beste kleren van Eerste Paasdag te genieten en velen wensen ons 'bon caminho' toe.
Aangekomen bij de pelgrimsherberg bleek dat die pas om 16.00 uur openging. Gelukkig vonden we een terrasje waar we in de schaduw onder het genot van thee, een biertje en later allebei nog een ijsje wachten totdat we naar binnen konden. Langzaam maar zeker groeide de groep wachtende pelgrims, totdat we met wel 30 mensen waren. Gelukkig zijn er wel 60 bedden in de herberg, dus dat is gelukkig geen enkel probleem.
We zien de twee Engelse mannen weer terug en ook Ton en Lenneke slapen in dezelfde herberg. Ook Svenja kwamen we weer tegen, ze slaapt in de jeugdherberg, maar we spreken af wel samen te gaan eten.
Dat doen we bij een groot hotel met uitzicht op de rivier. Zij bieden namelijk ook een pelgrimsmenu aan en dat klinkt heel goed. En dat blijkt het ook zeker te zijn! Niko trakteert op een glaasje Port vooraf, daarna krijgen we een prima druegangenmenu, incl. een glas wijn en koffie toe voor 7,50!
De eigenaar, Carlos, komt langs en knoopt een praatje aan en dan blijkt dat dit zijn manier is om iets terug te doen en niet alleen maar te streven naar steeds maar meer geld verdienen. Mooi, zo'n gesprek! Helemaal tevreden lopen we over de mooi verlichte brug terug naar onze herberg.