We hebben het weer gehaald

Zondag 23 april
Het is inmiddels gewoon geworden: we staan om half 7 op, ontbijten (gelukkig hadden we van gisteren nog sinaasappelsap, yoghurtjes en 2 bananen over) en voor half 8 lopen we weer. Het eerste stuk was een beetje klimmen en dalen ging door mooi bos.
Toen we uit het bos kwamen bleek dat er een koude wind stond. Voorlopig konden we een extra laagje nog wel gebruiken. Het landschap was mooi, weilanden, wijngaarden en dorpen in nevelig oranje ochtendlicht.
Later een een minder mooi gedeelte langs het fabrieksstadje Pontecesures met uitzicht op rivier een brede rivier, maar ook op een.grote veel rook uitstotende fabriek.
We staken de brug over en liepen langs de drukke hoofdweg Padron in. Daar belandden we midden in de opbouw van een gigantische zondagsmarkt inclusief kermis langs het water.
We streken neer op een terrasje en namen daarna ruim de tijd om de stad te bekijken. Padron neemt namelijk een belangrijke plaats in in de Jacobuslegenden, want hier zou de boot met de botten van Jacobus ooit aan land zijn gekomen. We bekeken de replica van de steen, waar die boot ooit aan zou zijn vastgelegd (en later de 'echte' steen in de kerk), beklommen heel veel traptreden om op de heuvel te komen waar hij ooit had geprobeerd de Spanjaarden tot het christendom te bekeren en bekeken daarna de Jacobuskerk met allerlei afbeeldingen van de heilige in zijn gedaante als zowel pelgrim als morendoder.
De stad uitkomen was weer vervelend, want we moesten weer een stuk langs een behoorlijk drukke weg lopen. Een broodje genomen bij een café langs die weg, waar de keus was: of binnen, tussen alle druk pratende Spanjaarden of Daarna weer mooi door landelijk gebied en kleine dorpjes. Op het eind werd het weer heel vervelend: héél warm en langs een drukke verkeersweg. Ik dacht: de pelgrims in de Middeleeuwen hadden het zonder twijfel veel moeilijker dan wij, maar dit: deze hitte en deze herrie tegelijk is ook wel heftig hoor!
Gelukkig kwamen we al rond twee uur vroeg bij onze volgende herberg onze in Faramello aan.
Eric en Gaetano waren daar al. Na douchen en wassen werd het voor Niko hoogste tijd voor ren een groot glas bier en dus verkasten we naar het verderop langs de weg gelegen Café Javier. Eric zat daar al en even later verschenen ook Gaetano en Nicole en was de club weer compleet. Van Svenja en de twee Engelse vrienden hadden we bericht ontvangen dat ze 8 kilometer voor ons gestopt waren.
We hadden een luie middag, het pelgrimsleven is nog niet zo.slecht, bestelden een kan sangria en raakten aan de praat met een andere terrasbezoeker. Hij bleek John te heten, was afkomstig uit Schotland, woonde in deze regio en werkte overal op de wereld als geluidsman bij grote concerten. Hij bestelde nóg een kan sangria voor ons en dus zat er niets anders op dan maar gewoon te blijven zitten en daarna iets te eten te bestellen.
Rond half 9 liepen we terug naar de herberg, typten nog een stuk verslag in (ik loop steeds achter), dronken nog een kop thee en gingen naar bed in een inmiddels overvolle slaapzaal, want er was nog een groep fietsers gearriveerd.

Maandag 24 april
Na een niet al te beste nacht met minstens drie snurkers en bedden die heen en weer schudden als degene boven je zich omdraaide, stonden we om kwart voor 7 op en liepen in het halfdonker zo'n 500 m. terug naar de herberg van Nicole, waar wel ontbijt te krijgen was.
Na het ontbijt op pad voor de laatste etappe van maar 15 km.
We liepen samen met Gaetano en Nicole, omdat samen aankomen nu eenmaal leuker is dan alleen. De route was goed te doen, een beetje klimmen en dalen en tot vlak voor de stad door mooie omgeving, stukjes bod en kleine dorpen. Na nog een pauze na 1,5 uur en een vervelend stuk door buitenwijken en een drukke warme straat liepen we de oude binnenstad in naar het plein voor de kathedraal. Om half 12 waren we er al. Daar feliciteerden we elkaar en maakten we uitgebreid foto's.
Het verschil met vorig jaar was heel groot. Toen was het behaalde resultaat véél groter, maar was ik zo moe en had zo veel last van mijn knie, dat ik daar amper van kon genieten. Verder was het toen koud en regenachtig, zodat er bijna niemand op het plein was, terwijl nu de zon volop scheen en het een gezellige drukte was.
We liepen met z'n vieren naar het pelgrimsbureau om onze Compostella op te halen, het officiële bewijs van onze tocht. Dat was in dit geval eerlijk gezegd niet zo belangrijk voor ons, die van vorig jaar heeft natuurlijk veel meer waarde.
In de Huiskamer van de Lage Landen, net die dag geopend, werden we verwelkomd door twee Nederlandse vrijwilligers en getrakteerd op koffie en thee met koek. Één van hen tipte ons ook over de perfecte accommodatie: de Hospederia San Martin Pinario, gevestigd in een oud klooster naast de kathedraal. Het is een hotel waarvan op de bovenverdieping de oude kamers van de monniken tegen een redelijke prijs beschikbaar zijn voor pelgrims. En dus liepen we even later het fantastische kloostercomplex, compleet met enorm brede gangen en een kloostertuin, binnen. Vanuit ons kamertje met twee opgemaakte bedden, een grote katoenen handdoek en een eigen douche en toilet (wat een luxe!) kijken we heel ver uit over Santiago en de omgeving. Na het installeren, douchen en omkleden zochten we een terrasje vlakbij de kathedraal op de route op om te lunchen en naar de binnenkomende pelgrims te kijken in de hoop dat we Svenja, Nigel en Vaughan zouden kunnen opvangen. Maar nee, ze kwamen maar niet binnen, We moesten ze wel gemist hebben. Wel zagen we de twee Japanners komen binnenschuifelen, die we natuurlijk van harte feliciteerden. (Toen we ze later nog een keer zagen vroeg Niko naar hun leeftijd en ze bleken 72 en 73 te zijn!).
We rekenden onze lunch af, liepen de straat verder in om winkeltjes te kijken en wie kwamen we tegen? De drie waarop we wachten. Het blijkbaar niet anders! Met ze mee naar het plein natuurlijk, weer foto's maken en de compostella's ophalen. Daarna verdwenen zij naar hun herberg en gingen wij echt shoppen, want Niko had zichzelf een nieuwe wandel- en zomerbroek beloofd. Het tweede lukte, het eerste (nog) niet.
Om 6 uur 's avonds hadden we met al onze nieuwe vrienden afgesproken op het plein voor de kathedraal, we dronken wat, aten paella op een terras achter de kathedraal en spraken allemaal uit wat voor ons het belangrijkste was wat het lopen van deze route ons gebracht had. Zo mooi hoeveel warmte er sprak uit alles wat gezegd werd en hoe belangrijk vooral me ontmoetingen voor iedereen zijn! Heel tevreden gingen we uit elkaar om lekker te gaan slapen, zonder snurkende slaapzaalgenoten. Alhoewel: ik moest al gauw mijn oordoppen in doen omdat Niko begon te snurken!

Dinsdag 25 april
Rustig opgestaan en.ontbeten: prima, uitgebreid ontbijt en heel leuk, zo'n mix van keurig geklede hotelbezoekers en pelgrims in wandelkleding, vaak op slippers. Het weer is opeens omgeslagen, het is koud en regenachtig, maar wij hoeven niet meer op pad! We bekijken de kerk met Svenja, drinken koffie en gaan naar de pelgrimsmis. De kerk is stampvol, mensen zitten zelfs op de stenen randen. Ook hier weer een bonte mix van mensen, veel pelgrims, maar ook veel toeristen, gelovige rooms-katholieken, maar ook velen, die dat zeker niet zijn. De mis is mooi, zelfs als je het niet verstaat en er wordt prachtig gezongen (we mogen oefenen en zo af en toe meedoen).
's Middags maken we een stadswandeling, waarbij we veel herkennen van vorig jaar, we kopen souvenirs voor de kleinkinderen, ' s avonds eten we weer gezamenlijk en nemen daarna afscheid van Nigel, Vaughan en Gaetano. Morgen nog een dag om rond te kijken en misschien wat te tekenen en dan op donderdag weer naar huis. Ik heb het gevoel dat onze ervaringen dit keer veel minder spannend waren, maar Hopelijk vonden jullie het toch leuk om te lezen. Groot voordeel: volgende week kan ik weer gewoon dans les komen geven! Tot dan.
Marjan