Het weer wordt mooier

Zaterdag 14 april
Real de la Jara-Monesterio
21,5 Km , totaal: 90 Km.
Heerlijk geslapen in ons eigen kamertje en daarna heerlijk ontbeten met al onze inkopen van de vorige dag: yoghurt en veel fruit.
Zoals gewoonlijk om acht uur op pad, het dorp door en uit.
Het was nog koud, maar de lucht was helemaal blauw, dus het leek een mooie dag te worden.
We zagen een kasteelruïne liggen aan de andere kant van de rivier. Toen we dichterbij kwamen bleek dat we die rivier moesten oversteken en ook dat dat niet met droge voeten zou lukken, tenzij. .... Dus daar gingen we weer: schoenen en sokken uit en op blote voeten door het ijskoude water naar de overkant. Rudi, één van onze Duitse metgezellen, had een andere methode bedacht: om iedere voet een vuilniszak, die met je handen omhoog houden en zo naar de overkant. Het werkte prima!
We hoorden en zagen de hop!
De brede, onverharde weg slingerde door het schitterende landschap: weer kurkeiken, met heel veel geelbloeiende koolzaadachtige planten, ook witte bloemen met gele hartjes, geen madeliefjes. Er liepen varkentjes, koeien of schapen. En dat alles door de zon beschenen. Het was fantastisch!
We stonden regelmatig stil om foto's te maken of even pauze te houden en genoten volop.
Na 12 km. kruisten we de snelweg en daar was dus ook een café, zodat we op het terras konden genieten van koffie en koek. Het stuk daarna liepen we wat meer langs de weg, maar nog steeds mooi.
We picknickten heel uitgebreid op een grasveldje in de zon. Heerlijk! Boven ons hoofd cirkelden enorme groepen grote roofvogels. Later hoorden we van Limburgse Jacques, de vogelkenner dat het vale gieren en. . gieren waren. Het was een indrukwekkend gezicht.
Na een stevig klimmetje waren we op het voorlopig hoogste punt van de Via de la Plata aangekomen (760 m.) Viel behoorlijk tegen!
Afdalend kregen we het stadje Monesterio in zicht, dat mooi in het dal lag. Nog even stug doorlopen en we kwamen bij de herberg van de parochie: het zag er allemaal prima uit. Uiteindelijk slapen we met z'n negenen in de drie zespersoonskamers: 4 Nederlanders, 2 Duitsers en 3 Italianen. Dus voor iedereen een benedenbed, fijn. De herberg is goed voorzien: veel etenswaren, die we gratis mogen gebruiken. We doen een wasje, ze hebben zelfs een centrifuge dus alles is supersnel droog. We drinken wat op het dakterras. We maken een rondje door de stad, vooral de oude kerk was mooi: in de 15e eeuw gebouwd met resten van oude Romeinse gebouwen. We drinken wat in een cafeetje en maken kennis met een Duitse vrouw, Suzanne, die ook begonnen is aan de Camino, maar tot de conclusie is gekomen dat het eigenlijk en te zwaar voor haar is. We proberen te gaan eten in het hotel, waar ze ook een pelgrimsmenu aanbieden. Maar: dat gaat pas om 8 uur open, veel te laat voor vermoeide pelgrims die graag vroeg naar bed wilen!
Om te tijd te doden nemen we een kijkje op het lentefeest van de stad, waar wel veel herrie is en waar heel veel mensen op af zijn gekomen, maar waar eigenlijk niets gebeurt.
Om acht uur staan we dan voor hotel Mayo voor ons pelgrimsmenu.
De gastheer begon met de zeggen dat het menu ivm het weekend wel duurder was. Daarna werd in sneltreinvaart wijn, water en brood op tafel gezet en arriveerden niet lang daarna de door ons bestelde voorgerechten (mijn paella viel nogal tegen) en terwijl nog lang niet iedereen dat op had kwam het hoofdgerecht er al achteraan. Bij de toetjes was blijkbaar geen keus, want die werden er meteen bij gezet.
Om kwart over negen stonden we weer buiten!
Achteraf bedachten we dat hij zelf waarschijnlijk ook naar het lentefeest wilde en daarom zo'n haast had. Terug in de herberg namen wij nog een kop thee en om 10 uur om lagen we weer plat.

Zondag 15 april
Monesterio-Fuente de Cantos
21 km., totaal 111 km.
Na een ontbijtje met de voorraden uit de herberg: geroosterd wit brood met boter en jam, een gekookt eitje, een sinaasappel en koffie, thee en-of melk gingen we iets over acht weer welgemoed op pad. We moesten wel: de hospitalero begon op te ruimen en zette de ramen open, hij keek ons echt weg. Eerst het stadje uit en meteen even geld pinnen, daarna de natuur weer in. Het landschap zag er hier heel anders uit: veel kaler en met stenen muurtjes langs de paden. Later veranderde dat in een leeg, glooiend landschap met afwisselend bruine en groene akkers, nog steeds mooi bloeiende akkerranden en zo hier en daar een boom of struik: het echte Extramedura.
We hoorden en zagen leeuweriken in de lucht, regelmatig liet de koekoek zich horen en één keer ook zien. Een grote kudde schapen met herder stak het pad over. We ontmoetten diverse nieuwe mensen, twee vrouwen, één uit Nederland en één uit Catalonië (nee, niet uit Spanje!). Best bijzonder, want de mannen zijn hier verre in de meerderheid. Er was weer een rivieroversteek, waar een man met zijn auto de twee vrouwen voor mij al in de auto gezet had toen ik eraan kwam. Ik werd natuurlijk ook gevraagd in te stappen, maar dat was mijn eer te na. Ik trok mijn schoenen en sokken uit en liep zelf naar de overkant. Het bleek dat de man op die manier klantjes voor zijn herberg wilde strikken, want daar deelde hij foldertjes van uit.
Dat lukte ook nog want uiteindelijk kwam en we vrijwel allemaal in zijn herberg uit.
Want dat bleek wel.een heel bijzondere te zijn. Vanaf de straat gezien is het een gewoon huis, maar als je binnenkomt val je van de ene verbazing in de andere: een grote ronde glas-in-lood-deur, beschilderde plafonds en een tuin met palmen, een fontein en een zwembad. Maar ons deel van het huis moest nog wel verbouwd worden. Samen met Frea en Henk slapen we in een vierpersoonskamer met twee lage bedden en een stapelbed. Daarbij zijn de heren wel zo lief ons vrouwen de lage bedden aan te bieden. Na douchen en installeren lopen we het stadje in op zoek naar een café om iets te drinken, maar vooral naar een plek om 's avonds op tijd te kunnen eten. Dat laatste lukt niet echt, uiteindelijk noemt onze hosteleigenaar ons een restaurant waar we vanaf 8 uur terecht kunnen. Volgens hem is het heel goed.
Er was nog veel tijd over, die we gebruikten om het stadje te bekijken. In de kerk was alles van goud, zoals overal hier. Ernaast was een tentoonstelling over een beroemde 17e eeuwse schilder, die hier geboren was: Zurbaran. Was de moeite waard!
Het restaurant bleek inderdaad prima te zijn! Er was een heel vriendelijke gastheer, die ons geassisteerd door een Spaans meisje met een Nederlandse partner, die ook te gast was. Het De flessen wij kwamen op tafel, het eten was heel lekker, dis heel tevreden liepen we weer naar buiten. Daar was het wel gedaan met die tevredenheid, want het regende flink.
En we hadden wel een jack aan, maar we liepen op sandalen. Dat werd. dus 10 minuten. voorzichtig alle plassen ontwijkend en toch zo snel mogelijk terug lopen naar de herberg. Het resultaat: natte sokken, natte broek, nat jack! Alles uitgehangen in de hoop dat het de volgende ochtend droog zou zijn. (Wat gelukkig zo was).
Jammer genoeg was de prachtige badkamer hier ook.buiten, dus we moesten ook nog door de regen om naar g
het toilet te gaan en tanden te poetsen. Gelukkig had Lida, de Nederlandse, die zich bij ons groepje had aangesloten in Sevilla een paraplu gekocht, dus die werd bij de tuindeur gehangen voor algemeen gebruik. We hebben inmiddels de helft van de route erop zitten en het gaat eigenlijk heel goed met ons: nog geen blaren!
Maar er is wel één punt van zorg: ik krijg steeds meer last van mijn linkerenkel. Tijdens het lopen valt het vaak nog wel mee, maar als we eenmaal aangekomen zijn kan ik bijna niet meer lopen van de pijn. Dat gaat dan wel weer over, maar toch..
Ik wil hem dus morgen, als we 25 km. moeten lopen, maar in gaan tapen. Kijken of dat werkt.