Via de la Plata 2-4

Vrijdag, 12 april, 21 km, totaal 167 km.
Na het zoals gewoonlijk simpele ontbijt, maar dit keer wel met warme koffie en thee en twee geroosterde witte boterhammetjes, liepen we om 5 over half 8 de herberg uit.
Het was koud (-1), maar prachtig buiten. De lucht was roze en alles was berijpt, terwijl we over een pad tussen twee weilanden (natuurlijk met stapelmuurtjes aan weerszijden) doorliepen. Alles zag er nog erg winters uit. De essen, die langs het pad stonden waren nog kaal en dat gold ook voor de struiken. We lopen hier op ongeveer 800 m. hoogte.
Een meertje lag helemaal te dampen de witte bergen in de verte, de zwarte koeien staken af tegen het witte weiland, een prachtig gezicht.
Genietend van al het moois schoten we lekker op.
Later liepen we toch weer langs groenblijvende eiken, dus van dat idee van mij van gisteren klopt niets!
Het is wel opvallend dat al die mooie bloemen er nu niet meer zijn. Te vroeg? Te hoog? We weten het niet. Wel horen we weer heel vertrouwd inmiddels de koekoek en de hop.
Het laatste stuk is door leeg open grasland. Het is inmiddels flink warm geworden. De cicades laten zich luid en duidelijk horen. Niko loopt al weer een paar dagen op sandalen en is daar erg blij mee.
Rond twee uur komen we aan in San Pedro de Rosadas bij de grote kerkelijke herberg (70 slaapplaatsen), waar dit hele dorp op drijft. We worden verwelkomd door een vrolijk meisje, Maria, dat ons via de nodige gangetjes en een stukje achtertuin naar de slaapzaal brengt. Daar zijn helaas alleen nog bovenbedden beschikbaar. Maar .... als er nog meer pelgrims komen gaat er een tweede slaapzaal open en kunnen we toch nog een benedenbed krijgen. Even later komt Duitse Sonja binnen en dus mogen we naar een andere slaapzaal, met zelfs losstaande bedden (zonder bovenbed), waar we heel blij mee zijn.
Overal in en om de herberg staan heiligenbeeldjes en op de muren staan bijbelse teksten.
We gaan naar de winkel om wat voorraden voor morgen te kopen, want dan is er niets onderweg . Dan strijken we neer op de stoep voor de bar om te lunchen: tortilla en empenada met natuurlijk voor de meesten ( maar niet voor mij) een groot glas bier.
Het is er heerlijk in het zonnetje, dus we blijven lang zitten. Niko gaat stevig in discussie met Patrick uit Ierland naar aanleiding van het boek van Harari 'Sapiens' over het al dan niet bestaan van God. Ik neem de kans te naar om eindelijk weer eens een tekening te maken, want er is tijd genoeg en het is lekker buiten. De tekeming van de herberg lukt aardig, al klopt er natuurlijk van alles niet aan. We eten hier pas om 8 uur en bij het eten wordt alleen water geschonken, dus Valerie doet samen met Petra wat inkopen (bier, wijn, cola, chips en pinda's) voor een gezamenlijk aperitief op het muurtje voor de herberg. Het leven van een hedendaagse pelgrim is niet slecht hoor!
Voor het eten krijgen we nog een rondleiding door het mooie oude Romaanse kerkje met een bijzonder Christusbeeld met één arm omhoog (naar de hemel) en één arm horizontaal (om de mensen te beschermen)
We eten gezamenlijk een eenvoudige maaltijd met ongeveer 30 man aan een lange tafel in de grote eetzaal annex bibliotheek.
Tot slot van de dag gaan we met een klein groepje nogmaals naar de kerk om de pelgrimszegening te ontvangen.
We verstaan vrijwel niets van wat de priester zegt, maar het is mooi.

Zaterdag 13 april, 28 km, totaal 195 km.
Een lange dag vandaag, dus weer vroeg op pad, om half 8. We worden beloond met een fantastische
zonsopkomst in oranje, rood en paars. Dat betekent toch even blijven staan om te genieten en foto's te maken. Het landschap is weer mooi leeg. Het is niet zo koud als gisteren, dus alles is nu bedekt met dauwdruppels. Dit eerste stuk van de dag is altijd weer prachtig en heerlijk omdat we nog fris zijn en het gevoel hebben dat het allemaal vanzelf gaat en dat we de hele wereld wel aankunnen. Dat wordt later op de dag wel weer anders!
Er groeien hier alleen wat bladhoudende eiken later komen daar nog ielige, nog kale bladvwrliezende eiken bij. We zien regenwormsporen in het dan op het pad en bedauwde slakkensporen. Leeuweriken zingen weer boven ons. leeuwerikenzang,
We gaan langzamerhand stevig klimmen op weg naar de windmolens, die we de hele tijd in de verte al zagen. leuke mininarcisjes, minigentiaantjes, steenbreekjes, geelster.
Als we ons omdraaien hebben we een prachtig uitzicht op de witbesneeuwde bergen, die we steeds verder achter ons laten.
De afdaling is pittig. Daarna volgt een eindeloos pad parallel aan een gelukkig niet drukke asfaltweg door een weids leeg land. Halverwege ligt één grote boerenhoeve (Finca) met rondom uitgestrekte weidlanden met koeien, een groot stuk kaalgetrapt land met varkens en overal loslopende kippen. De zon is gelukkig pas na de afdaling goed doorgebroken, want anders zou die klim stukken zwaarder zijn geweest. Nu vragen we ons al af hoe warm het hier in de zomer wel niet zal zijn.
Op het laatst nog een iets leuker stuk tussen de akkers door met aan weerszijden merkwaardig gevormde steeneiken. Ze zagen eruit alsof ze zo gesnoeid waren, maar dat leek ons toch niet!
We waren blij toen we om kwart over 3 het dorp San Pedro de Rosadas binnenliepen en de herberg vonden, waar Valerie al was. Ook Sonja kwam gelijk met ons aan. Later liepen ook Eric en Petra, een Duitse die we sinds gisteren kennen, binnen.

We gingen iets drinken in de bar in het dorp, maar daar was het ontzettend rumoerig. Het was zaterdag dus de dorpswinkel was al gesloten, maar zou speciaal voor ons opengaan als we op het raam klopten. Dat werkte niet, maar na een telefoontje lukte het toch. We deden inkopen voor morgen en voor een borrel op ons eigen terras.
Tot slot een prima diner, met zelfs roerei met champignons voor de vegetariërs!
Morgen wordt onze laatste dag met de meeste van deze mensen, die inmiddels als vrienden voelen, omdat we in Salamanca allemaal ergens anders overnachten en wij er een extra dag blijven, terwijl zij meteen doorlopen.
We spreken af elkaar in ieder geval nog te treffen in Salamanca: om 5 uur op de Plaza Mayor.

Zo 14 april, 26 km, totaal; 221 km
Niko schrok als eerste om kwart over 7 wakker. We vertrokken daarom pas om kwart over 8. Laat!
Het was een grijze, mistige morgen, maar niet zo koud meer. We liepen over zandwegen door een saai en kaal landschap. Graspiepers en leeuweriken probeerden er nog iets van te maken. Later werd het weer kurkeikengebied, met hop en koekoek, maar hier zonder mooie bloemen.
De route was makkelijk en het was niet warm, dus we schoten lekker op.
Tot slot een eindeloos slingerende weg door graanvelden, richting Salamanca, dat we al van verre zagen liggen.
Het laatste stuk naar en in de stad was toch nog 6 km lang en viel behoorlijk tegen.
Ons hostel ligt aan de route in de Rua Mayor, dus was makkelijk te vinden.
Het was wel ongelooflijk druk in de straat, we moesten ons achter de mensen door wringen. Maar het was Palmzondag en het bleek dat we midden in de kinderprocessie terecht waren gekomen. De rugzak dus maar even aan de kant en genoten van de groepen kinderen, steeds in andere kleuren (per parochie een andere kleur?), die met namaakpalmtakken langsliepen. Ze moesten regelmatig stilstaan en werden dan met snoepjes zoet gehouden. Daarna toch naar binnen, maar de kamer was nog niet klaar, dus bagage gedropt en met Sonja, die ook in ons hostel slaapt en wel een dag extra blijft, van een drankje op een terras genoten.
We waren erg moe, maar een warme douche maakte veel goed. Om 5 uur waren we op de Plaza Major boor onze afspraak met Valerie, Petra, Eric, Luis en Sonja.
Een drankje genomen en daarna gezamenlijk naar de volgende processie gekeken. Dat duurde eindeloos, want de enorme stellage die door een man of 16 werd getoetst was zo zwaar dat ze om de haverklap moesten rusten. Dat betekende dus heel lang staan en we hadden al van die moeie voeten! Maar het was wel heel indrukwekkend, door de gezichtsbedekkende puntmutsen, die wij associëren met de ku-klux-clan, maar die hier voor boetedoening staan en vooral ook door de indringende muziek. Een enkeling liep zelfs op blote voeten!
We vonden precies op tijd een restaurantje, want dat liep even later vol met muzikanten en toeschouwers. De processie bleek daar nogmaals voor de deur langs te komen, nu met brandende kaarsen. Op de terugweg nogmaals op de processie gestuit. We namen afscheid van Valerie, Eric, Petra en Luis en liepen zelf nog een rondje over de Plaza Mayor. Die was schitterend met heel veel verlichting. Toen we tenslotte naar het hostel terugliepen bleek de processie ook nog eens voor onze deur langs te komen. Dat het Palmzondag (Domingo de Ramos) was kon ons absoluut niet ontgaan!

Maandag 15 april, rustdag in Salamanca
Niko slaapt uit, wordt pas om kwart voor 9 wakker, zodat ik een heel uur heb om mijn verslag van de afgelopen dagen bij te werken, want ik loop behoorlijk achter. Ik maak het natuurlijk ook veel te uitgebreid. Maar ja, de details maken het voor mijn gevoel juist leuk.
We hebben er nu 10 dagen opzitten en hebben gemiddeld 22 km per dag gelopen. Daar zijn we eigenlijk best trots op. Als we ter voorbereiding thuis eens 19 km op een dag liepen, vonden we dat best veel en waren we na afloop behoorlijk moe en stijf! Nu vinden we dat een kippeneindje!
We ontbeten in een restaurantje vlakbij, ik met een typisch Spaanse tostada met olijfolie en een tomatenprutje, een aangename afwisseling na alle zoete ontbijtjes, die we gehad hebben.
We lopen een rondje door de oude binnenstad, het is allemaal vlakbij.
We lopen langs de Casa de las conchas, het paleis van een belangrijk man uit de 16e eeuw, die lid was van de orde van Jacobus en daarom de muren van zijn paleis loet versieren met Jacobsschelpen, langs de universiteit, één van de oudste van Europa, met een indrukwekkende gevel. We bezoeken de kathedraal, die bestaat uit een oude en een nieuwe kathedraal, die aan elkaar vastgeböuwd zijn, en halen er een stempel voor ons pelgrimspaspoort.
Ongelooflijk hoeveel rijkdom en vakmanschap er steeds weer te zien zijn in zulke, grote oude kerken.
We beklimmen de toren van de kathedraal, die op allerlei niveaus inkijkjes geeft in de kerk , op het dak en tot slot boven in de klokkentoren op stad en land rondom. We kunnen precies zien waar we gisteren vandaan gekomen zijn. We eten een broodje op een bankje op het plein voor de kathedraal , lopen een rondje en gaan terug naar onze kamer om even uit te rusten. Het weer is redelijk, maar er staat wel veel wind, dus een plekje uit de wind en in de zon is eigenlijk wel nodig. We gaan voor een drankje op de Plaza Major maar verhuizen dan toch maar naar binnen, wamt het is echt te koud. Het lukt ons om een opticien te vinden die Niko's zonnebril kan maken, kopen een paar nieuwe stokdoppen (die verlies ik nogal eens) en wat voor het ontbijt van morgen.
Straks weer lekker uit eten en misschien nog naar een volgende processie kijken. Maar.... die begint pas om 21.00 uur en wij willen natuurlijk wel weer op tijd naar bed!