Via de la Plata 2-6

Dinsdag 16 april, 23 km, totaal: 244 km.
Om half 7 wakker, ingepakt en een bij elkaar geraapt ontbijtje op onze hotelkamer genuttigd: een appel, een sinaasappel, een koffiebroodje en een pakje sap.
0m 10 voor half 8 liepen we al door de nog donkere stad, die zich voorbereidde op de dag die eraan kwam: de winkels gingen net open of werden bevoorraad en op de Plaza Mayor werden de terrastafeltjes al klaar gezet.
We liepen vier km. lang langs steeds bredere wegen, die de stad uitleidden, uiteindelijk onder de autoweg door en even later mochten we eindelijk het asfalt verlaten voor een landweg tussen de akkers door. Maar dat was dan ook wel alles wat er was: die weg en die akkers en dan eindeloos lang hetzelfde. Niko had zelfs geen orientatiepumten om naar toe te lopen. Er bloeiden geen bloemen en er zongen geen vogels!
Heel af en toe hoorden we iets in een wat verder weg liggend bosje. Een paar keer vloog er een groepje vogels op: kneutjes of puttertjes. Toen er wat zitmogelijkheid kwam in de vorm van een hekje of een hoogspanningsdraad liet de graspieper zich weer af en toe horen.
Één keer, om kwart voor 12 pas, hoorden we de leeuwerik.
Nee, we hoorden vooral de auto's op de autosnelweg waar we steeds parallel aan liepen. Die lag gelukkig wel ver genoeg weg om niet echt hinderlijk te zijn. Na 16 km. een koffie/colacoa-pauze in een barretje en een fles water gekocht in een winkeltje er tegenover.
Het laatste stuk ging eerst over een pad langs de snelweg, met heel veel uitgebloeide kaardebollen langs de kant, daarna met een rare slinger eronder door om een waterloop te omzeilen. Tot slot nog één heuveltje over en we waren, om 1 uur al, op onze plaats van bestemming: Albergue Casa Saso, een simpel huis met een groot stuk grond in een nederzetting van vakantiehuizen.
Ze hebben in de tuin een viertal containers neer laten zetten, met daarin een aantal slaapkamers, één met een zitkamer en één met twee toiletten en twee douches.
De eigenaresse, Carmen, kwam ons begroeten (we moesten haar op beide wangen zoenen) en leidde ons rond.
We streken op het terrasje neer, dronken wat, aten onze lunch op en hadden een hele lege middag voor ons. Twee Duitse pelgrims, die we vandaag voor het eerst zien, hele snelle lopers met kleine rugzakken zijn er al als we aankomen. Ze zijn niet erg spraakzaam, maar we krijgen wel te horen dat ze uit Berlijn komen. Hij is veel ouder dan zij, dus het zullen wel vader en dochter zijn. Ierse Patrick en zijn zus Newla komen ook aanlopen en gaan de slaapzaal met ons delen. Daar zijn we niet zo gelukkig mee. Zij is aardig, maar hij is een vreemde snuiter, wil te graag grappig zijn.
De middag gaat op aan in de zon zitten, biertjes en thee drinken, douchen, verslagje typen, een dutje doen (Niko) en een tekening maken (Marjan). Gelukkig is het heerlijk weer en hoeven we ons niet terug te trekken in het krappe zitkamertje.
Het eten om 6 uur , ongelofelijk vroeg voor Spaanse begripppen, is heel gezellig. We zitten met z'n zessen in een mini-eetkamertje, krijgen als eerste gang per twee personen een enorme schaal pasta met tonijn en tomatensaus en als tweede gang ook weer een enorme schaal met friet en per persoon een gebakken ei en twee lapjes vlees. Veel te veel en natuurlijk zonder groente. Gelukkig is er als toetje nog yoghurt en een appel . De restanten mogen mee op een stuk stokbrood, zodat we toch iets te eten hebben morgen onderweg, want kopen kunnen we hier natuurlijk niets. Aan de andere kant: we komen morgen na 16 km bij een dorp, dus het enige dat we echt nodig hebben is iets voor onze eerste pauze na 2 uur lopen.
We blijken trouwens wel een probleem te hebben. Op Niko's kleine teen is ondanks het afplakken en het op sandalen lopen toch een blaar ontstaan, die er in eerste instantie goed uitzag, maar nu tussen de twee tenen in is opengegaan en erg pijnlijk voelt. Ik ga aan de slag met compeed en sporttape en we hopen er het beste van!

Woensdag 17 april, 26 km, totaal 270 km.
Het gebruikelijke Spaanse ontbijt is om half 8, wel met een heerlijk glas vers geperst sinaasappelsap en een grote keus uit zoetigheden, waar we maar iets van meenemen voor onze pauze na 2 uur lopen.
Om 5 voor 8 vertrekken we, Niko een beetje angstig voor de blaar op zijn teen, maar die lijkt mee te vallen.
Het eerste stuk van de route van vandaag is echt niet om over naar huis te schrijven: 1,5 uur lang over een pad op nog geen 20 meter van de snelweg. Het landschap links is hetzelfde als gisteren, grootschalig boerenland, en rechts dan dus die snelweg, waar gelukkig niet al te veel auto's over rijden. Er bloeit en zingt weer niet veel, wel staan er grote struiken bloeiende rozemarijn langs de snelweg.
Na die anderhalf uur komt er gelukkig weer een stuk met groenblijvende eiken ( ja, ja, nog steeds!). Dan horen we ook de hop, de vink en de koekoek weer. Verderop valt op dat er dus wel cistusrozen en brem en lavendel staan, maar dat ze gewoon nog niet bloeien. We zijn blijkbaar al zover naar het noorden opgeschoven, dat het voorjaar hier nog niet is begonnen.
De weg is makkelijk en het is bewolkt, prima om te lopen en we schieten dan ook lekker op.
Tot halverwege gaat het prima, maar dan krijgt Niko last van een nieuwe blaar onder zijn voet. Balen!
We bekijken de voet, maar er niets te zien, dus ook niet veel aan te doen. Ik plak tape op de voetzool in de hoop dat dat helpt.
Na 16 km zijn we in het enige dorp op de route, maar we besluiten gewoon door te lopen. We hebben geen behoefte aan koffie en de lunch hebben we bij ons. We lunchen op een ongemakkelijk heuveltje langs de oude spoorlijn waar we inmiddels langslopen. Fijne zitplekken zijn hier eigenlijk niet te vinden en dit is tenminste een beetje uit de wind, die inmiddels flink is gaan waaien.
Op de enorme akkers staan verrijdbare beregeningsinstallaties van tientallen meters lang. We vragen ons af waar de boer het water daarvoor vandaan haalt.
Het landschap wordt het laatste stuk gelukkig wel mooier, glooiender en wat gevarieerder. De lichtgroene erwtenakkers steken mooi af tegen de donkerder groene graanakkers en de aarde van de nog niet ingezaaide akkers die van grijsbruin naar roestbruin verkleuren.
Later zien we ook weer kleine wijngaarden verschijnen.
Het laatste stuk loopt vooral Niko op zijn tandvlees, alhoewel ik ook blij ben als we er zijn.
Om kwart over 2 komen we bij de herberg aan, waar we dit keer voor een eigen kamer gaan. Weliswaar zonder beddengoed, maar wel met een tweepersoonsbed (breder dan de twijfelaar in Salamanca) en met een elektrisch kacheltje. Dat is heel fijn, want het is behoorlijk koud overal in de herberg.
Alle mensen van gister avond zijn ook hier weer aanwezig.
Daarnaast ontmoeten we Sonja weer, die gisteren een mega-afstamd heeft gelopen en het daarom vandaag rustig aan heeft gedaan. Ook Portugese Roberto hebben we al eerder ontmoet.
Later komen nog een aantal ons onbekende mensen de herberg binnen.
Het gebruikelijke middagprogramma volgt, maar er is natuurlijk wel extra aandacht voor Niko's blaar nodig. Het blijkt geen nieuwe, maar een uitbreiding van degene die hij al had. Ik behandel hem zo goed ik kan en we hopen er het beste van. Eten in de enige bar van het dorp kan pas vanaf half 8, dat wordt dus geduld oefenen!
Maar uiteindelijk is het zover. Met in totaal 11 mensen eten we een 'menu del dia' voor 10 euro, kletsen nog wat na en gaan tegen tienen allemaal terug naar de herberg voor een hopelijk goede nachtrust.

Donderdag 18 april, 18, 5 km, totaal: 288,5 km.
Half 7 op, ingepakt, een bij elkaar geknutseld ontbijtje gegeten en om 10 voor half 8 op stap. Niko had 2 ibuprofen geslikt en ging moedig op weg. Het begin was pijnlijk, maar later ging het gelukkig wel weer.
De route was makkelijk, we liepen over licht glooiende veldwegen. Het landschap was mooi en rustig. We kwamen op de hele ochtend maar één tegenloopster tegen.
Omdat Niko iedere keer als hij opnieuw ging lopen weer heel veel pijn had probeerden we om flink door te lopen en zo weinig mogelijk te stoppen. Met deze makkelijke wegen moesten we die 18,5 km in 4 uur kunnen lopen!
En dat deden we dus ook!
Om half 12 waren we bij de brug van Zamora waar we weer op een processie stuitten. Dit keer de processie van Maria en van de vrouwen. Wat we zagen toen we aan kwamen lopen was dat de hele Romeinse brug zwart was. We dachten eerst dat het de reling van de brug was, maar het leek te hoog en te donker. En dat was dus ook niet zo. Het waren honderden in het zwart geklede vrouwen, met een wit boeketje bloemen in de hand. Daarna kwamen de mannen (maar dat waren er veel minder) in het groen met wit, natuurlijk weer met een puntige kap op. Tot slot kwam de grote stellage met het beeld van Maria erop en het muziekcorps, dat prachtige muziek speelde. Men zei dat de stoet wel 3 km lang was. Het was in ieder geval schitterend! Het duurde wel een half uur voordat de stoet voorbij was en we achteraan konden aansluiten om langzaam de brug over de steken en de stad in te lopen.
Zo kwamen we tegen half 1 bij de herberg aan, maar daarop stond dat hij pas om 3 uur open ging.
En om nou met die zware rugzak nog verder de stad door te sjouwen......
Kortom: we besloten nog maar even te blijven wachten. Aan de andere kant hadden we natuurlijk wel trek in iets te eten en sommigen hadden ook veel behoefte aan een biertje. Kortom: ik bood aan wat te gaan kopen en begon aan een spannende tocht dood een overvolle stad, die op diverse plaatsen compleet afgesloten was door de mensenmassa, want de processie trok verder door de stad. Uiteindelijk vond ik een supermarkt maar toen ik op de terugweg probeerde de mensenmassa te ontwijken kwam ik behoorlijk veel te ver uit. Ik had dus toen ik eindelijk weer terug was bij de herberg echt wel behoefte aan even rust!
Maa r wat eten en drinken doet wonderen en toen het daarna toch nog lukte onze rugzakken vast binnen te zetten gingen we dit keer met z'n drieën (Sonja was bij ons) de stad in op zoek naar de toeristeninformatie.
Daar werden we voorzien van een stadsplattegrond en een foldertje over de processies (want er zouden er nog vele volgen).
We dronken wat en namen een stukje taart in een bar iets buiten de drukte en gingen weer richting herberg, omdat we geen idee hadden hoe druk het zou worden en graag een benedenbed wilden scoren. En dat lukte met wat overredingskracht.
Omdat de kathedraal aan het eind van de middag waarschijnlijk gesloten zou zijn in verband met de volgende processie en we toch wel graag een stempeltje van de kathedraal in ons pelgrimspaspoort wilden hebben ging daarna, als degene met de meeste energie, op stap naar de kathedraal, die aan de andere kant van de stad lag. Het was er mooi en niet zo druk als in het centrum, dus ik maakte er een rustig wandelingetje van, maakte veel foto's en bezichtigde de kathedraal (het kon nog net).
Terug in de herberg even rustig gezeten en toen met z'n drieën weer de stad in, nog even geprobeerd een glimp op te vangen van de volgende processie. Maar dat was bijna niet mogelijk: het stond wel 8 rijen dik!
Dus maar de rust opgezocht en weer richting de kathedraal gelopen, want die wilden de anderen natuurlijk ook nog wel even zien, al was het dan ook van buitenaf.
Ondertussen nagedacht over het eten. Het was nog niet zo makkelijk om een restaurantje te vinden. Uiteindelijk besloten maar gewoon brood te eten in de herberg en dus ging ik met Sonja op weg naar de supermarkt. Dat was weer een flink stuk de andere kant op en natuurlijk weer door de mensenmenigte heen.
Kortom: toen we eindelijk weer terug in de herberg waren had ik waarschijnli j k wel 10 km meer gelopen dan de officiële 18,5! Maar: die laatste 10 natuurlijk wel zonder rugzak.
De nacht verliep niet al te rustig, want witte donderdag is de grootste feestdag in de Semana Santa. Om 11 uur begon er weer een nieuwe processie, die ook nog langs onze herberg zou komen. En dus hoorde ik de hele nacht gejoel van feestvierende jeugd en het geluid van de trommels van de processie.



Vrijdag 19-4, 19,5 km, totaal: 308 km