De bergen in

Donderdag 31 maart
Sant Martin del Camino-Astorga
24,5 km., totaal: 498 km.
Het stormde en regende
's nachts, maar 's ochtends was het gelukkig weer droog.
Maar de lucht zag er enorm donker uit, het zou zomaar kunnen gaan sneeuwen. En op de bergen had het ook gesneeuwd, dat was duidelijk te zien. Toen we door het dorp liepen zagen we dat het 2,5 graad was! Flink doorlopen was dus het devies. Eerst nog een stukje langs de weg, maar wel met een houtwal erlangs zodat we diverse vogels zagen en hoorden, o.a. de eerste tjiftjaf: het werd tijd!
Even later liepen we via een prachtige oude brug Hospital de Orbigo binnen. Hier was de keus: vanaf hier 15 km. langs de autoweg naar Astorga lopen
(en ook nog zonder dorpen tussendoor) of 16 km en door het binnenland. Natuurlijk kozen we voor het laatste, we hadden de laatste dagen wel.genoeg langs de weg gelopen. Het was om te beginnen een mooie route door de velden, voor Niko ook nog prima op sandalen te lopen. We stopten bij het volgende dorp voor een koffie-toiletpauze. Het was een net verbouwd café en ik was vooral onder de indruk van de WC. Die was groot, want ook een gehandicaptentoilet, maar daarnaast ingericht met tegels met gestileerde rozen, een prachtige spiegel en een leuk stoeltje. Ongelooflijk! Ik heb het meteen benoemd tot het mooiste toilet van onze tocht. De verdere route was toch wel weer anders dan we verwacht hadden, want hij ging dan wel mooi binnendoor, maar ook over afgrijselijke modderpaden. Wel 5 km lang liepen we over net met rode klei vernieuwde wegen: van die klei, waar je overheen glibbert en die aan je schoenen vast blijft kleven en ze dus twee keer zo zwaar maakt. Kortom: het was een heftige route, waar Niko dus echt niet op zijn sandalen kon lopen. Hij moest dus zijn schoenen weer aan en daar was die kleine teen niet blij mee. Toen we eindelijk weer op een gewoon pad waren beland wachtte ons een prachtige verrassing in de vorm.van een kraampje waar van alles te eten en te drinken stond uitgestald: van koffie en thee tot allerlei groente en fruitsappen en speciale soorten melk en yoghurt. Daarnaast nog fruit en zelfgebakken koekjes. En dat alles voor niets! De vrouw die dat alles aanbood was op die plek een huis voor pelgrims aan het bouwen. Natuurlijk mochten we een bijdrage geven en dat hebben we vanzelfsprekend ook gedaan, maar het feit dat mensen zoiets doen is toch wel heel geweldig. Uiteindelijk bereikten we de asfaltweg en daalden we af naar het dorp voor Astorga. Het was hoogste tijd voor de lunch, dus we stapten een cafeetje binnen. En daar zat Arno net te lunchen! Hij had de route langs de weg genomen en die was hem zwaar gevallen. Nou, wij konden hem vertellen dat de andere route ook geen pretje was! Na een heerlijke pauze liepen we door naar de pelgrimsherberg in Astorga, waar we door twee vrijwilligers hartelijk werden ontvangen. De rest van onze Camino-familie bleek ook al gearriveerd, maar had nog niet geluncht. Wij gingen met Arno de stad in om boodschappen te doen, in een cafeetje wat te drinken en het door Gaudi gebouwde bisschoppelijk paleis en de kathedraal te bekijken.
Bij de kathedraal ontmoetten we Kathrin, die voor ons uit was gelopen en in een andere herberg sliep. Met z'n vieren gingen we op zoek naar een restaurant om te eten. En dat viel nog niet mee: de meeste restaurants gingen pas om 8 uur open en dat was ons veel te laat. Uiteindelijk gezellig en goed gegeten en door de koude stad terug naar de albergue en, zoals altijd, op tijd naar bed!

Vrijdag 1 april
Astorga-Foncebadon
26 Km, totaal: 524 km.
We werden 's ochtends gewekt door prachtige gregoriaanse muziek. Na een eigen ontbijtje in de keuken van de herberg stapten we naar buiten en waren blij verrast: de lucht was strakblauw! Het was nog wel koud, maar dat werd langzaam maar zeker beter.
Er stond prachtig ochtendlicht op de kathedraal, toen we daar langskwamen. Dus moesten er nodig weer foto's gemaakt worden! De ochtendroute was
mooi en rustig door open landschap, met zicht op de witbesneeuwde bergen. Na ruim twee uur hielden we koffiepauze op een terrasje in de zon (eindelijk), waar langzamerhand ook de anderen kwamen binnenlopen. Binnen zaten Emma en Jens (die eergisteren de lange route had genomen, maar gisteren meer dan 30 km gelopen had en dus toch tegelijk met ons in Astorga was aangekomen). Wij vervolgden onze route samen met Emma en het was echt geweldig: heerlijk weer, een prachtige omgeving, veel bloemen, de roep van de koekoek en géén autoweg in de buurt!
We hadden een leuk gesprek met dit ondernemende Australische meisje, dat met een gitaar op haar rug de Camino loopt en al op veel verschillende plekken in de wereld gewoond en gewerkt heeft. We aten onze lunch gezamenlijk in het zonnetje op een picknickplek, ook dat kon voor het eerst in lange tijd weer. Heerlijk! Het was toen nog maar 10 minuten naar het dorp Rabanal, waar we eigenlijk hadden wilden blijven.
Maar het was pas half 2 en veel te mooi weer om al te stoppen. En dus besloten we naar het volgende dorp te lopen: 6 km verderop en 250 meter hoger. Het was een mooie, maar pittige wandeling: klauteren over rotspaden, waar sneeuwresten langs de rand van het pad lagen en het smeltwater beekjes vormde die over het pad stroomden. Voor Niko, die tot nu toe probleemloos op zijn sandalen liep was dit stuk echt te veel van het goede. Toen we weer op de weg terecht kwamen trok hij droge sokken aan en besloot de rest van de route over de weg te lopen. Dat was iets langer, maar wel veel makkelijker. Ik nam het tweede deel van het pad en dat kostte veel meer tijd, maar het was wel genieten. Het laatste stuk liepen we weer samen over de weg het dorp Foncebadon in, een heel oud, vrijwel verlaten en grotendeels ingestort bergdorp. Maar er was een geweldige, enigszins alternatieve albergue, met een heerlijk terrasje in de zon. We dronken bier en jus d'orange, aten er nootjes en broodjes met avocado en worst bij. De rest van de groep kwam later aanlopen, zodat onze Camino-familie weer bijna compleet was. Alleen Kathrin en John waren in Rabanal gebleven. Er kwam nog een Canadese vrouw bij en vier Duitsers. Gezamenlijk aten we vegetarische paella en salade, en huisgemaakte yoghurt met honing als toetje aan de grote tafel in de huiskamer bij de open haard, terwijl de oma van de familie in haar luie stoel erbij zat te breien. Dat de douches niet veel soeps waren namen we graag op de koop toe.

Zaterdag 2 april
Foncebadon-Molinaseca
19 Km, totaal: 543 km
Na een geweldig ontbijt: huisgemaakte yoghurt met muesli en fruit, vertrokken we gezamenlijk vlak voor zonsopgang. Het was prachtig om te zien hoe de lucht van kleur veranderde en hoe de zon achter ons op kwam boven de bergen. We begonnen met een stevig klimmetje naar het hoogste punt, Cruz de Ferro. En daarmee hadden we weer een heel belangrijk punt van de Camino bereikt. Want bij Cruz de Ferro (een steenhoop met in het midden een boomstam met daarop een ijzeren kruis) legt elke pelgrim een eigen steen neer, liefst één die hij van huis heeft meegenomen. Die steen staat symbool voor de last die hij moet dragen en waarvan hij door de pelgrimstocht verlost hoopt te worden. Ook wij legden daar dus onze stenen neer. Vanaf daar volgde een prachtige, maar pittige bergwandeling, naar keuze over de weg (wat veel mensen, waaronder Niko deden) of over een bergpad, dat daar min of meer parallel aan liep. Ik liep over het pad en genoot! Lastige en makkelijke stukjes wisselden elkaar af, er bloeiden veel verschillende bloemen, er zongen allerlei vogeltjes en steeds hadden we zicht op de witbesneeuwde bergen. Op den duur werd het wel zwaar, want het pad liep vrijwel constant naar beneden, dus mijn knieën hadden het flink te verduren.
Tijdens een pauze in één van de mooie bergdorpjes, die we passeerden, waren we opeens weer compleet: Kathrin en John waren die ochtend om 7 uur vertrokken om zich weer bij ons te kunnen voegen! Om twee uur kwamen we in Molinaseca aan en vond iedereen het wel genoeg geweest, we lunchten op een terras bij de brug en vonden een mooie albergue net buiten het dorp. Even later kwam ook Jens, de 76-jarige Deen binnenlopen en was onze slaapzaal (dit keer zonder stapelbedden, wat een luxe!). Het eind van de middag zaten we lekker in het zonnetje wat te praten en op te schrijven.