Via de la Plata 2--2

Zondag 7 april, 21 km., totaal: 54,5 km.
We deden het rustig aan 's ochtends, we hoefden toch maar 20 km, en vertrokken dus pas om kwart voor 9.
Ik had mijn rwgennroek meteen maar aangetrokken, want het was toch steeds koud en er zat regen in de lucht leek het.
We begonnen meteen met een flinke klim en het weer bleek toch anders dan verwacht, veel minder koud en veel minder wind. Ik had het dan ook al snel héél warm. Het pad liep licht stijgend en dalend door vergelijkbaar terrein als gisteren en uiteindelijk lang over een hoogvlakte, met eerst vooral weilanden met van die zwarte Spaanse koeien, die ons ondoorgrondelijk aanstaarden.
Later meer laag bebost met weer veel brem, kuiflavendel en cistusrozen.
Vlak voor het plaatsje Canaveral moesten we volgens het boekje naar links, maar ik nam een afslag te vroeg en dat betekende een extra stukje stevig klimmen om weer terug op de route te komen.
Niko zwikte vervolgens zijn enkel, dus we hadden het even gehad toen we in het dorp aankwamen.
We dronken even wat en kochten een broodje en twee sinaasappels voor onderweg, want het was zondag en er was nergens een winkel open.
Op het volgende stuk liepen we weer ergens verkeerd: nog een extra klimmetje!
Gelukkig vonden we de route snel terug. Op een mooie picknickplek met een bronnetje genoten we van onze bocadillo.
Er zat nog een stevige klim in de route. Daarna eerst door een dennenbos met veel uitgeregende stuifmeelplekken op de grond en vervolgens nog een lang, maar mooi stuk tussen kurkeiken door. Prachtige bomen, sommige al heel oud, met van die karakteristieke zwarte stammen. Er bloeiden ook heel veel l cistusrozen. We zagen 2 mannen, die truffels liepen te zoeken, maar verder waren we op de hele route nog niemand tegengekomen.
Na het oversteken van een beekje en een laatste klimmetje naar het dorp kwamen we in het dorp Grimaldo bij de herberg aan. Het bleek een héél kleine herberg te zijn, formaat klein woonhuis, met 4 slaapkamertjesmet twee tot 4 bedden, een douche-toilet, een miniatuurkeukentje en een zithoek met 3 stoelen in het halletje. Maar ja, het kost dan ook niets. Het is ^donativo', dus je kunt een vrijwillige bijdrage geven. Er is nog een kamertje zonder raam met vier bedden vrij, waarvan wij de twee onderste bezetten. Hopelijk komt er niemand meer bij.
De andere kamers zijn bezet door allemaal mensen, die we al eerder zijn tegengekomen en die blijkbaar ook niet van die lange afstanden lopen: twee Italiaanse vrouwen en twee uit Taiwan en de oude Belg, die gisteren kwijt was en nu blijkbaar maar 10 km. heeft gelopen
We installeren ons, drinken wat in de bar ernaast, douchen en gaan ons verslagje schrijven.
Om 5 uur nog maar even een drankje in de bar en en de Wi-Fi installeren zodat ik mijn verslag van de afgelopen dagen op internet kan zetten en mijn mail kan checken.
In de herberg komt er nog een Portugese jongen binnen, die vandaag 40 km. heeft gelopen. Hij loopt gemiddeld 35 km per dag want wil in een maand Santiago halen omdat hij niet meer tijd heeft. Maar dat is eigenlijk teveel want hij is druk doende om zijn voet met ijs te koelen.
Ik heb een leuk, maar moeizaam gesprek met hem en later ook met één van de Italiaanse dames, die ook al last van haar voet had.
Om 7 uur gaan we met z'n allen eten in het café, een Plato combinado, sla, friet en vlees, vis of tortilla met een toetje voor 7 euro.
Wijn en water erbij en we zijn helemaal tevreden.
We zitten samen met Robert, de oude eigenwijze Belg, aan tafel. Hij denkt niet aan opgeven, terwijl hij amper meer kan lopen, omfat hij zo'n last van zijn heup heeft. Misschien in Salamanca zegt ie. Hij heeft vooral hele verhalen over wat hij allemaal gedaan heeft in zijn leven: heel Frankrijk rondgefietst , maar ook in Australië van Sydney naar Melbourne en terug.
Hij gaat heel vroeg naar bed, wij iets later, maar ook al om half 10.

Ma 8-4, 30 km, totaal 84,5 km
Om half zeven opgestaan, ingepakt en ontbeten met wat we de vorige avond in de bar gekocht hadden; 2 bekertjes yoghurt en een pak nogal melige chocolade bolletjes. Met de thee en koffie, die we van thuis hadden meegenomen en een sinaasappel en banaan, die we nog in de rugzak hadden toch een redelijk ontbijt.
Daarna de eerste pijnlijke plekken verzorgd. Niko heeft helaas al een blaar onder zijn voorvoet en een pijnlijke kleine teen. Ik heb voorlopig vooral last van de drukplekken van de rugzak op mijn heupen en schouders.
Om iets voor 8 uur liepen we in het vroege ochtendlicht begeleid door nachtegalenzang als laatsten de herberg uit.
Al gauw zaten we weer op de route: een smal pad door grasland met volop bloeiende kurkeiken, waarin vinken zaten te zingen en vaak koeien liepen te grazen. De andere plantengroei bestond vooral uit cistusrozen en metershoge bremstruiken. Regelmatig moesten we hekken openen en sluiten om het vee binnen te houden. Het landschap was mooi glooiend en volkomen vrij van menselijke aanwezigheid.
We hoorden regelmatig de koekoek en de hop.
Het was bewolkt maar droog , in de loop van de dag kwam er steeds meer zon.
We waren van plan om morgen 30 km te lopen, omdat er geen andere mogelijkheid was. Dan zouden we om 4 uur door de eigenaar van onze volgende herberg na die 30 km opgehaald worden.
Om dat vast uit te proberen hadden we ons een strak tijdschema opgelegd: na 1 uur lopen een paar minuten drinkpauze, na 2 uur lopen een kwartier zit- en eetpauze.
Om kwart voor 11, toen mijn maandagse volksdansgroep van start ging, hadden wij er al 10 km opzitten. Ik neuriede ter compensatie maar een paar dansmelodieën.
Het ging zo goed dat we opeens bedachten: we kunnen die 30 km natuurlijk ook vandaag al lopen. Dan zit er geen tijdsdruk op en kunnen we ook nog om 5 uur of half 6 aankomen.
Zo gezegd zo gedaan: we belden de herberg in Carcaboso waar we dan wilden overnachten om te reserveren en gingen ervoor!
Rond 1 uur kwamen we op onze oorspronkelijke bestemming aan, het mooie ommuurde stadje Galisteo. We werden onmiddellijk geroepen door de Italiaanse en Taiwanese dames die er al waren, omdat ze dachten dat we de herberg niet gezien hadden. We meldden ons af, liepen een klein rondje door het stadje en vervolgden de route aan de andere kant.
Dat viel tegen: het was 12 km lang over een asfaltweg, heel lang en recht. Dat zijn van die wegen waar Niko een gruwelijke hekel aan heeft. Hij markeert dan zijn eigen etappes, zo van: tot de eerste bocht, tot die boom daar in de verte, tot dat verkeersbord'. We liepen door boerenland, weilanden met koeien en verspreide boerderijen. Alle schuren zijn hier gebouwd van stenen met gaten, zodat de oogst beter droogt nemen we aan. We passeerden een ingeslapen dorp (het was siesta). Het weer was heel mooi geworden, volop zon, en dat maakte het nog wat zwaarder. We namen iets vaker pauze en zo kwamen we er wel. Om 4 uur liepen we de mpoie, nieuwe herberg in Carcaboso binnen. Trots op onszelf en niet eens zo heel moe. We werden welkom geheten door de hospitalera, onrmoetten de Portugese jongen weer ( het ging beter met zijn voet zei hij), kregen een bed, namen een douche, stopten onze bezwete kleren in de wasmachine en gingen lekker in het zonnetje zitten om ons verslagje te schrijven.
De rest van de avond verliep zoals gewoonlijk, met dat verschil dat we dit keer voor de afwisseling eens geen pelgrimsmenu aten.

Dinsdag 9 april, 18,5 km, totaal 103 km
De herberg zorgde weer eens voor een koekjes en cakejes-ontbijt, dus we waren blij met onze eigen aanvulling van yoghurt en mandarijnen.
We deden boodschappen voor de komende twee dagen (wel extra gewicht hoor!) en gingen weer op stap. Dit keer maar ruim 18 km, een eitje! De lucht was behoorlijk donker, maar het was nog droog.
Het landschap was weer prachtig: een kronkelende zandweg tussen glooiende weilanden door, omzoomd door gele bremstruiken. Op een gegeven moment liepen we onder drie vlak bij elkaar staande ooievaarsnesten door. De ooievaars vlogen af en aan, prachtig afstekend tegen de donkere lucht. Onderin de nesten tussen de takken nestelden de mussen.
Later liepen we weer mooi tussen de bloeiende kurkeiken door, waarin de vinken zaten te zingen. Vandaag voor het eerst ook heel veel bloeiende meidoorns.
Twee uur lang ging het goed en bleef het droog, maar daarna ging het mis.
Het begon flink te regenen en dat duurde vrij lang. Opeens was het landschap toch een stuk onder mooi!
Maar uiteindelijk werd het weer droog en aten we een broodje .
Het laatste stuk was weer heel mooi, we liepen over een breed samenstel van paden, met aan weerskanten, ongeveer 75 meter uit elkaar stenen muurtjes. Volgens het boekje was dit een zogenaamde 'canada' ( met een kringeltje boven de n'), een enorm breed pad waarover vroeger grote kuddes koeien en schapen vam de zomer- naar de winterweides werden vervoerd en andersom. De begroeiing was nog steeds ongeveer hetzelfde. We hoorden de hop en de koekoek weer.
Tegen 2 uur kwamen we aan op ons eindpunt, Capara, een Romeinse poort als onderdeel van een opgegraven Romeinse stad.
We belden naar hostel Asturias, waar we gereserveerd hadden, want we zouden hier opgehaald worden.
Toen we bij het informatiecentrum kwamen bleken we niet de enigen, die opgehaald werden: daar zaten onze Italiaanse en Taiwanese bekenden.
Het busje was er binnen enkele minuten en een kwartier later waren we bij het hotelletje, waar niets moois aan was en dat op een vreselijke plek lag: aan een weg, met vlak erachter de snelweg.
We vinden onszelf een eigen (miniatuur)kamer met een tweepersoonsbed. Na het douchen besteedden we de rest van de middag aan het uitzoeken van overnachtingdplekken in de steden waar we binnenkort door zouden komen: Salamanca en Zamora.
Salamanca lukte uiteindelijk wel, maar Zamora gaat waarschijnlijk niet lukken. We komen er vlak voor Pasen aan en dan is het in Spanje de Semana Santa, met allerlei processies. En die in Zamora schijnen heel bijzonder te zijn en dus komen daar veel toeristen op af. Het goedkoopste wat we nog konden vinden was een hotelkamer voor 150 euro en dan ook nog eens flink ver van het stadscentrum.
Voorlopig laten we dat dus maar los besloten we. Wie weet is er toch nog een plek in de pelgrimsherberg als we daar aankomen en anders nemen we een bus naar de volgende etappeplaats.
Het was inmiddels 5 uur geweest en dus hoogste tijd voor een drankje in de bar, waar we diverse oude bekenden en nieuwe pelgrims ontmoetten.
Het eten daarna was echt heel gezellig en bijzonder: we zaten aan tafel met 12 mensen met 7 verschillende nationaliteiten.